Citaat uit “Het boek der rusteloosheid” van de Portugese dichter
Fernando Pessoa (1888-1935)

De literatuur, die het huwelijk is van de kunst met het denken en een verwerkelijking zonder de tekortkoming van de werkelijkheid, lijkt me het doel waar iedere menselijke inspanning naar zou moeten streven, als die tenminste echt menselijk is en niet een dierlijk overblijfsel. Ik geloof dat iets in woorden vatten betekent dat je de kracht ervan bewaart en de verschrikking eruit haalt. Velden zijn groener in hun beschrijving dan in hun echte groen. Bloemen krijgen, wanneer ze worden beschreven met zinnen uit de sfeer van de  verbeelding, kleuren van een duurzaamheid die het celvormige leven niet toestaan.
Je bewegen is leven, je uitdrukken is overleven. Niets in het leven is minder werkelijk omdat het goed werd beschreven. Bekrompen critici willen nog weleens stellen dat een lang, gedragen gedicht uiteindelijk toch alleen maar wil zeggen dat het een mooie dag is. Maar in woorden vatten dat het een mooie dag is, is moeilijk, en de mooie dag zelf gaat voorbij. We moeten de mooie dag dus bewaren in een bloemrijk geheugen en zo de velden of de hemel van de lege, vergankelijke uiterlijke wereld voorzien van een nieuwe bloemen of nieuwe sterren.