Uit “Het succes van slechte seks” – Dirk DRAULANS
Sommige mensen zien onze soort graag als het summum van de evolutie, als het doel ervan – een biologische absurditeit. Dat zou evengoed voor microben in een darm kunnen gelden, waarbij de mens als tussenstation is gemaakt om de microben hun heelal te schenken. Als microben in staat zouden zijn te reflecteren over de zin van het leven, zouden zij ons als hun planeet kunnen beschouwen: iets dat er altijd is, dat wat onderhevig is aan atmosferische omstandigheden, aan turbulenties, aan winderigheid, eventueel zelfs aan aanvallen van buitenaf, van buitenaardse wezens. Ze leven ook in een totaal andere tijdschaal dan wij – een schaal die wij niet kunnen vatten omdat wij in een andere dimensie denken. Net zoals wij het moeilijk hebben om in een grotere schaal, een schaal van honderd miljoen jaren te denken, zoals Charles Darwin al ondervond, een geologische schaal waarmee de doorsneemensengeest niet overweg kan. Een mens zou voor een bacteriepopulatie met zijn snel op elkaar volgende generaties niet ouder kunnen zijn dan de aarde voor ons is.