Wordt het in Israël als een verlies ervaren dat pas drie Arabische landen het land erkennen?

Nee, ze zien het eerder als een overwinning dat er nu steeds meer Arabische regeringen erkennen dat Israel er is en er voorlopig ook wel zal blijven. De facto wordt Israël zelfs door meer Arabische landen erkend. Veel Arabische regeringen zien, alhoewel ze dat niet openlijk toegeven, Israël als een stabiliserende factor en ook willen ze liever geen onafhankelijke Palestijnse staat omdat deze staat waarschijnlijk zeer instabiel zou zijn [Niek Holtzappel; 16 08 2020].

De hele Arabische wereld is tot op het bot antisemitisch; dat gaat terug tot op de Islamitische leer, die in dit geval erg letterlijk wordt genomen; door de gemeente, de leiders, en de politici. Het al of niet bestaan van Israël heeft daar weinig mee te maken, maar het maakt het ook niet beter.

Veertienhonderd jaar oude antisemitische kreten uit de Koran worden vaak bij demonstraties gebruikt. Westerlingen hebben daar geen benul van, omdat ze geen Arabisch beheersen en de journalisten die het wel verslaan, vinden dat het bij de cultuur hoort en praten het goed.

Ik neem aan dat het vaak resoneert met hun eigen weggestopte antisemitisme. Niet weinig westerlingen zijn ‘gefascineerd’ door het Midden Oosten (‘Oriëntalisme’) en vinden Israël op zijn best een ‘fremdkörper’ in de regio, daarbij negerend dat dat komt door de politieke keuzes van juist de landen in die regio.

De landen waarmee Israël wel betrekkingen heeft (Egypte en Jordanië) zijn net zo antisemitisch. De betrekkingen met Israël zijn louter van politiek-strategische en diplomatieke aard. De hoop die bestond op het aanhalen van economische banden, bleek in de praktijk vaak een illusie, omdat de bevolking, inclusief de zakenwereld, er niet op zat te wachten.

Israël dacht bijvoorbeeld in Egypte een geschikte partner te hebben gevonden in het ontwikkelen van een textielindustrie, maar daar kwam niets van terecht. Jordanië krijgt veel water van Israël. Zonder dat, overleven ze niet. Zo bestaat een krankzinnige situatie waarbij Israël wel deel uitmaakt van het Midden Oosten, maar het gelijktijdig de rug wordt toegekeerd. Op een Arabische kaart zul je Israël vergeefs zoeken.

Israël heeft daarom de banden met Europa, de VS en China sterker aangehaald. Sporters die uit de regionale internationale competities worden geweerd, strijden in de Europese competities. De Arabische landen missen daarmee een enorme kans, want Israël heeft veel te bieden en veel Israëliërs spreken Arabisch, ook en vooral omdat ze Arabisch ZIJN.

Israël heeft dus goede oplossingen voor het probleem gevonden. Daar komt nog bij dat de meeste landen in de regio onvrije dictaturen zijn. Diplomatieke betrekkingen kunnen ook negatief op je afstralen, dus het ontbreken van betrekkingen komt ook goed uit.

Israël fonkelt als enige vrije democratie in een regio vol dictators, conflicten en eindeloos bloedvergieten. Daarbij verbleekt zelfs het conflict met de Palestijnen waar iedereen maar over blijft zeuren.

Israëliërs halen hun schouders op over wel of geen betrekkingen met hun buren. Ze zijn zich er goed van bewust dat de Arabieren hun vijanden zijn en dat betrekkingen daar weinig aan veranderen(en ook niet aan dat ‘conflict’, trouwens). In Egypte wordt met enige regelmaat de ambassade aangevallen.

In Jordanië worden Israëlische vlaggen als deurmat gebruikt. Ja, als je wilt kun je als Israëliër Petra en de piramiden bezoeken, terwijl de kans dat we ooit weer naar Bagdad of Beiroet kunnen erg klein is. Maar daar zitten nu toch niet veel mensen op te wachten.

Met Abu Dhabi en Dubai gaat het economisch niet zo goed. Misschien denken ze daar dat Israëliërs nu en masse hun goedkope vastgoed komen kopen, of op zijn minst een paar Gucci-schoenen. Verwacht er niet te veel van.