“Russische gevechtsvliegtuigen die over Kiev vliegen herinneren ons eraan: Israël moet altijd bereid zijn zichzelf te verdedigen, alleen.”
(Lahav Harkov, 24.02.2022)

De oorlog in Oekraïne is een gebeurtenis zoals het Westen in decennia niet heeft gezien, met nog onbekende nagalm die waarschijnlijk de komende jaren over de hele wereld zal worden gevoeld.

Maar er is al een duidelijke les voor Israël: we kunnen alleen op onszelf vertrouwen.

Het is waar dat dit een refrein is dat keer op keer opduikt in de Israëlische politiek, het meest recentelijk toen de wereld onderhandelt over een overeenkomst met Iran die waarschijnlijk niet in de buurt komt van een redelijke bescherming van Israëli’s tegen een regime dat erop uit is om Israël te vernietigen.

‘We zullen onszelf alleen beschermen’, zei premier Naftali Bennett vorige maand in een interview met The Jerusalem Post.

“Israël moet doen wat het moet doen om zichzelf te verdedigen tegen deze buitengewone bedreiging van zijn bestaan”, vertelde oppositieleider Benjamin Netanyahu deze week aan i24 News.

Maar voor het geval iemand eraan zou twijfelen: de oorlog in Oekraïne heeft die boodschap tot grote opluchting gebracht.

Rusland vormt een voortdurende bedreiging voor Oekraïne, althans sinds 2014, en westerse leiders hebben vaak gesproken over verzet tegen Russische agressie. Ze plaatsten wel sancties, maar hadden niet de focus noch de wil om Moskou echt lang pijn te doen.

In de aanloop naar de Russische invasie voerde het Westen de retoriek en de sancties op, maar het lijkt te weinig, te laat voor Oekraïne. Slechts een paar dagen geleden juichten Amerikaanse, Duitse, Britse en Europese leiders op de Veiligheidsconferentie van München hun ‘eenheid’ toe in hun verzet tegen de Russische agressie tegen Oekraïne.

Maar de Oekraïense president Volodymyr Zelensky confronteerde hen en zei dat hoewel ze verenigd zijn, zijn land alleen tegenover Rusland staat. “De architectuur van de wereldbeveiliging is kwetsbaar en moet worden bijgewerkt”, zei Zelensky. “De regels die de wereld decennia geleden eens was, werken niet meer. Ze houden geen gelijke tred met nieuwe bedreigingen. Waartoe leiden pogingen tot verzoening? De vraag ‘Waarom sterven voor Danzig?’ veranderde in de noodzaak om te sterven voor Duinkerken en tientallen andere steden in Europa en de wereld ten koste van miljoenen levens.”

Zelensky suggereerde actieve stappen die het Westen had kunnen nemen om een ​​aanval te voorkomen, in plaats van Rusland achteraf te straffen, zoals meer sancties, het sturen van geavanceerdere wapens naar Oekraïne, meer financiële steun en meer.

Een Russische invasie is niet alleen een aanval op Oekraïne, zei hij, maar op de wereld.

‘We zullen ons land verdedigen met of zonder de steun van partners’, zei Zelensky. “Dit zijn geen nobele gebaren waarvoor Oekraïne diep zou moeten buigen. Dit is jouw bijdrage aan de veiligheid van Europa en de wereld, waar Oekraïne al acht jaar een betrouwbaar schild is.”

Verander gewoon de naam Zelensky in Bennett, en de landen in Israël en Iran, en de berichten lijken erg op elkaar, van de eisen voor meer sancties en betere wapens tot de vergelijking van de verzoening van de Tweede Wereldoorlog, en een voorhoede zijn tegen een bredere dreiging: Islamitisch extremistisch terrorisme in het Midden-Oosten en een expansionistisch Rusland in Europa.

De vergelijking is natuurlijk niet één op één. Het belangrijkste is dat de relatie tussen de VS en Israël, inclusief de militaire en inlichtingensamenwerking, erg sterk is.

Rusland is Oekraïne al binnengevallen, terwijl er nog tijd is om te voorkomen dat Iran een nucleair wapen krijgt – hoewel Iran Israël al aanvalt via zijn volmachten. Israël en Iran zijn militair beter aan elkaar gewaagd, terwijl Rusland Oekraïne overmeestert.

En Israël heeft toegang tot en ontwikkelt zijn eigen geavanceerde wapens – hoewel de weigering van de VS om bunkerbommen te verkopen die jaren geleden hadden kunnen helpen de nucleaire dreiging te stoppen, nog steeds slim is.

Israël lijkt over het algemeen ook meer succes te hebben dan Oekraïne om de aandacht van de wereld te trekken, zowel ten goede als ten kwade, hoewel het waarschijnlijk lijkt dat de ‘kortere, zwakkere’ deal met Iran, zoals Bennett het noemde, onder de radar zal worden voltooid terwijl de focus is op Oekraïne.

Ongeacht de verschillen, is het heel duidelijk dat de eetlust van het Westen om preventieve maatregelen te nemen om existentiële bedreigingen voor zijn bondgenoten te stoppen, ontbreekt. Dat is waar, zelfs als ze de juiste dingen zeggen, zoals de mantra dat ze Iran geen kernwapen zullen laten krijgen.