Ooit, lang, lang, lang geleden, zijn eencelligen samen gaan werken omdat dat de gemiddelde individuele cel een voordeel bood. Maar wat nu wanneer zo’n cel er de brui aan geeft, de samenwerking opzegt en voor zichzelf gaat beginnen? Is dit een slechte cel? Nee hoor. Waarschijnlijk is dat wel zo vanuit het gezichtspunt van het lichaam waartegen de cel aan het muiten slaat. Het lichaam zal zijn uiterste best doen de cel onder de duim te houden, maar soms verliest het lichaam: dan heb je kanker. Gewoon een conflict; een eerlijk, gelijkwaardig conflict tussen de twee verschillende opties die een cel heeft: de optie van bij het lichaam te blijven of de optie te gaan muiten. Nergens in de natuur is er een wet die muitende cellen veroordeelt. Het enige wat telt is wie er wint, en de winnaar heeft altijd gelijk.