In het parlement onthult Siegfried Bracke een borstbeeld voor uittredend Europees president Herman Van Rompuy. Bracke moddert vet verder in zijn rol van kamervoorzitter. Hij stroopt het doek stroef van het kunstwerk. Ondertussen mompelt hij wat kant-en-klaar commentaar. Een brabbeltaaltje onder het afdak van zijn snor. Op TV is er een flits van Van Rompuy met grijze stoppelbaard. Oeps, het was waarschijnlijk de kunstenaar zelf. Een look-a-like van Van Rompuy of een kozijn, een regelneef? Zo blijft het in de familie. Van Rompuy staat er onhandig bij, stil van zotte glorie. De gehouwen kop kijkt stom voor zich. Met iets wat onmiskenbaar aan Homer Simpson toebehoort. De brede talud tussen bovenlip en neus. Het raakvlak tussen haiku en tekenfilm.

De nieuwe lesgeefster op de fitness is een Amerikaanse. Ze heet Erika. It’s easy to remember zegt ze. Erika. From Amerika. Hallo. Zo voor de hand liggend dat we er in Europa niet zouden opkomen. Van Rompuy noemde zich de vader van ons continent. Hij wordt nu grootvader. Opa. Van Europa.

Meer zever zit er voor vandaag niet meer in. Ik moet mijn mos nog bijeenkeren. Heb mijn terras geëpileerd. De groen snorren in een zak steken. En dan naar beneden zwieren. Schoon zicht. De herfst valt zacht. Op het negende heerst vrede.