De ware juridische basis van Israël kan worden herleid tot de Balfour-verklaring en de internationale documenten waarin het is opgenomen en die nog steeds van kracht zijn met betrekking tot Judea & Samaria, aka de Westelijke Jordaanoever.

Vorige week, 74 jaar geleden, 29 november 1947, nam de Algemene Vergadering van de VN Resolutie 181 aan, ook wel bekend als het Verdeelplan. Velen zijn er ten onrechte van uitgegaan dat de VN de staat Israël heeft gecreëerd door deze resolutie.

De ware juridische basis van Israël kan echter worden herleid tot de Balfour-verklaring en de internationale documenten waarin het is opgenomen en die nog steeds van kracht zijn met betrekking tot Judea & Samaria, aka de Westelijke Jordaanoever.

Waarom Judea & Samaria?

De speciale VN-commissie voor Palestina gebruikte ook de term “Judea en Samaria” in haar rapport uit 1947 :

“…het binnenland is erg bergachtig met de heuvels van Judea en Samaria in het centrum”

Immers – de VN hadden zelf op 29 november 1947 in Resolutie 181 (II) de term “Judea en Samaria” gebruikt: “De grens van het heuvelland van Samaria en Judea begint aan de Jordaan bij de Wadi Malih ten zuidoosten van Beisan“:

De Balfour-verklaring werd op 2 november 1917 uitgegeven door de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Lord Balfour. De verklaring riep op tot de vestiging van een Joods thuisland in het geografische gebied dat Palestina wordt genoemd.

Op het moment dat de verklaring werd afgegeven, bezette Groot-Brittannië niet wat nu Israël is, omdat het vocht tegen het Ottomaanse rijk, dat het gebied beheerste. Groot-Brittannië had dus geen titel om aan iemand over te dragen. Dit document fungeerde in plaats daarvan als een beleidsverklaring van de Britse regering.

Desalniettemin zou de verklaring een bindend onderdeel van het internationaal recht worden door de opneming ervan in een reeks internationale documenten. Ten eerste, na het einde van de Eerste Wereldoorlog, werd de Vredesconferentie van Parijs bijeengeroepen om de voorwaarden voor de naoorlogse vrede vast te stellen.

Op de conferentie ontvingen de belangrijkste geallieerde mogendheden inzendingen van de Arabische delegatie op 6 februari 1919 en de Joodse delegatie op 27 februari 1919 met betrekking tot wat ze wilden van de voormalige Ottomaanse gebieden.

De Joodse delegatie verzocht om erkenning van hun historische relatie met “Palestina” en om het recht om te herstellen wat ze daar eerder hadden. De Joodse delegatie verzocht ook om de instelling van een mandaat in Palestina voor het Joodse volk.

Na ontvangst van inzendingen van de Joodse en Arabische delegaties, kwamen de belangrijkste mogendheden van Groot-Brittannië, Frankrijk, Japan en Italië van 18-26 april 1920 in San Remo bijeen om bindende beschikkingen te geven over het grondgebied van het verslagen Ottomaanse rijk.

Op 25 april 1920 werd de resolutie van San Remo aangenomen. De resolutie stelde dat

“Het [Britse] Mandaat zal verantwoordelijk zijn voor het uitvoeren van de verklaring die oorspronkelijk op 2 november 1917 door de Britse regering is afgelegd en door de andere geallieerde mogendheden is aangenomen, ten gunste van de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk.”

Het was op dit moment dat de Balfour-verklaring een internationaal bindend verdrag werd. In de resolutie stond dat de definitieve voorwaarden van de voorgestelde mandaten ter goedkeuring aan de Raad van de Volkenbond zouden worden voorgelegd.

De definitieve voorwaarden van het mandaat van Palestina werden op 24 juli 1922 unaniem goedgekeurd door de Raad van de Volkenbond, die uit 51 landen bestond. De resolutie van San Remo werd in het Mandaat voor Palestina geplaatst in de eerste drie overwegingen van de preambule, evenals in artikel 2.

Het mandaat voor Palestina moest voldoen aan de bedoeling van de San Remo-resolutie. Dit betekende dat Groot-Brittannië, als Mandaat over Palestina, wettelijk verplicht was de voorwaarden van de Balfour-verklaring uit te voeren.

Het primaire doel van het Mandaat voor Palestina was om de Joden in Palestina politieke rechten te verlenen, zodat de wederopbouw van hun nationale thuisland mogelijk zou zijn. Hoewel de Volkenbond na de Tweede Wereldoorlog door de Verenigde Naties werd vervangen, bepaalde artikel 80 van het VN-Handvest dat de VN de bestaande staten, volkeren of mandaten niet zouden wijzigen.

Dit betekende dat de VN het wettelijke recht op de oprichting van een Joodse staat van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee, de grens van het mandaat voor Palestina, in stand hielden en erkenden. Bovendien definieerde deze grens de grenzen van Israël; volgens de doctrine van het internationaal gewoonterecht van uti possidetis juris verwerven nieuw gevormde landen hun administratieve grenzen van vóór de onafhankelijkheid.

In 1947 trad Groot-Brittannië af als de “Mandator” en gaf het de controle over aan de Verenigde Naties. De AVVN nam in november van dat jaar Resolutie 181 aan, waarin de verdeling van het land in afzonderlijke Joodse en Arabische staten werd aanbevolen, waarbij Jeruzalem en de omliggende gebieden onder internationale controle werden geplaatst.

Resolutie 181 riep echter geen staat uit, aangezien alle resoluties van de Algemene Vergadering van de VN niet-bindende aanbevelingen zijn die geen rechtskracht hebben. In plaats daarvan verschafte Resolutie 181, zoals de voormalige Israëlische ambassadeur bij de VN Dore Gold verklaarde: “Internationale legitimiteit voor de Joodse aanspraak op een eigen staat”.

Gold verklaarde dat wat landen vestigt, verklaringen van onafhankelijkheid zijn, in tegenstelling tot acties in de VN. Israël zou op 14 mei 1948 zijn onafhankelijkheid uitroepen. Vanaf vandaag voorziet het Mandaat voor Palestina ook in wettelijke rechten voor alle claims die Israël heeft op het betwiste gebied van Judea & Samaria, aka de Westelijke Jordaanoever.

Eugene Rostow, voormalig staatssecretaris van de VS en decaan van de Yale Law School, merkte op dat de Westelijke Jordaanoever een “niet-toegewezen onderdeel is van het Britse mandaat”. Als niet-toegewezen onderdeel van het Britse mandaat zijn de documentvoorwaarden nog steeds bindend, ook al hebben de Britten 74 jaar geleden ontslag genomen als Mandator.

Rostow bevestigde dit door uit te leggen:

“Velen geloven dat het Palestijnse Mandaat op de een of andere manier werd beëindigd in 1947, toen de Britse regering aftrad als de dwingende macht. Dit is incorrect. Een trust eindigt nooit wanneer een trustee sterft, ontslag neemt, het eigendom van de trust verduistert of wordt ontslagen. De autoriteit die verantwoordelijk is voor de trust benoemt een nieuwe trustee, of zorgt op een andere manier voor de vervulling van zijn doel.”

Daarom is de internationale gemeenschap verplicht de voorwaarden van het mandaat uit te voeren.

Samenvattend was het de Balfour-verklaring en de documenten die het verankerden als een bindend onderdeel van het internationale recht dat Israël creëerde, in tegenstelling tot de Verenigde Naties. Deze documenten zijn vandaag de dag nog steeds van toepassing als het gaat om de rechten van Israël op Judea & Samaria, aka de Westelijke Jordaanoever.