“… Toch raakt de zee niet vol” – Elie Wiesel (1928-2016)

De grote, verlichte synagoge is stampvol. Duizenden gelovigen verdringen er elkaar. Het is feest. Aan ons de taak het zo te vieren dat we in extase raken. Maar als de stemming er niet is? Je moet jezelf geweld aandoen, zegt de Wet. Je kunt, je moet de vreugde dwingen op te wellen en als een machtige golf over de menigte te spoelen. De Torah eist het. Sim hat Torah is een feest dat van de andere verschilt: de vreugde is onweerstaanbaar. Er wordt gedanst, gezongen, je raakt in een roes van verwachting en nostalgie, je smeekt de ziel om zich tot in de hemel, zo niet nog hoger te verheffen; en de ziel, volgzaam en lief, wil niets liever dan gehoorzamen.