Uit ‘Waarover men niet spreekt’ door Wim Van Rooy

Dat dodelijke ontkenningsgedrag, tezamen met de palestinisering van het onderwijs en geflankeerd door dubbelzinnige gifmengers als Ico Maly, Ludo Abicht, Eva Brems, Ludo De Brabander en Brigitte Herremans, is een uiting van koket westers weg-met-ons-denken, van idiote Gutmenschlichkeit, van een gebrek aan historische kennis en struisvogelgedrag, attitudes die les gens bien-pensants ooit zuur zullen opbreken. Je wenst ze een Nürnberg 2.0 voor hun impliciete antisemitisme. Hun denken representeert, zoals Jonah Goldberg het in verband met heel wat intellectuelen in de VS uitdrukte, een vorm van liberaal fascisme.

In een conferentie over antisemitisme vertelde de psycholoog Steven Baum dat veel van zijn artikelen door verschillende academische uitgevers werden geweigerd omdat overal waar Israël stond volgens hen ‘Palestijns’ had moeten staan. Voor heel wat respectabele uitgeverijen moest hij telkens weer het antisemitisme verklaren vanuit een Palestijnse context, wat uiteraard nonsens is: het islamitische antisemitisme bestond immers al van de 7de eeuw. Het is de EU die sinds 1973 deze hele anti-judaïsche dynamiek via de import van miljoenen moslims (moslims voor olie) heeft aangejaagd en via de uitvinding van een Palestijns volk dat Israël moest vervangen. Ironisch genoeg sloeg de term ‘Palestina’ nagenoeg uitsluitend op Joden en instituten opgericht door Joodse immigranten in de eerste helft van de twintigste eeuw, lang voordat dus de Joden zich in 1948 Israëli’s gingen noemen. Zo heette The Jerusalem Post (opgericht in 1932) vóór 1948 The Palestine Post, en zo zijn er legio voorbeelden. Israël werd opgericht door Palestijnse Joden, en die bestonden al in de oudheid.