Wanneer de reguliere media en de Verenigde Naties verwijzen naar vluchtelingen in de context van het Israëlisch-Palestijnse conflict, bedoelen ze meestal alleen de zogenaamde Palestijnse vluchtelingen.

Hoewel er veel kan worden gezegd over de Palestijnse vluchtelingen en hun controversieel unieke en bevoorrechte status wereldwijd, richten de media en internationale organisaties zich zelden tot honderdduizenden Joden die halverwege met geweld uit hun huizen en gemeenschappen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika werden verbannen in de 20ste eeuw.

Terwijl veel, zo niet de meeste, Palestijnse vluchtelingen pas in de vorige eeuw in hun nieuwe huizen in het Heilige Land waren aangekomen, woonden Joden al meer dan 2500 jaar in plaatsen als Irak. In feite is de joodse aanwezigheid in het wijdere Midden-Oosten meer dan 1000 jaar ouder dan de opkomst van de islam, evenals de Arabische verovering, bezetting en kolonisatie van de regio.

In het begin van de 20e eeuw woonden ongeveer 850.000 Joden in wat tegenwoordig bekend staat als de ‘Arabische wereld’. Tegenwoordig zijn er echter niet meer dan een paar duizend Joden in die regio – wat betekent dat dit een van de meest succesvolle etnische zuiveringen in de moderne geschiedenis was.

In 2014 keurde de Israëlische Knesset een wet goed die voorschrijft dat 30 november de dag zou zijn om de verdrijving van Joden uit de Arabische landen en Iran te herdenken. De kwestie joodse vluchtelingen uit Arabische landen blijft onopgelost, hoewel het internationaal recht en VN-resoluties een verhaal vereisen.

Bij twee verschillende gelegenheden oordeelde de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de VN (UNHCR) dat Joden die uit Arabische landen vluchtten inderdaad bonafide vluchtelingen waren die onder haar mandaat vielen.

Veel van de meest pertinente en relevante resoluties over het conflict die naar vluchtelingen verwijzen – waaronder resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN en resolutie 242 van de VN-Veiligheidsraad – doen dit zonder het type vluchteling te definiëren. Dit betekent dat dergelijke resoluties – of het nu gaat om compensatie of hulp – ook kunnen en moeten gelden voor Joodse vluchtelingen.

Ondertussen zijn er 172 resoluties specifiek over Palestijnse vluchtelingen, 13 VN-agentschappen en -organisaties die een mandaat hebben gekregen of nieuw zijn opgericht om bescherming en hulp te bieden aan Palestijnse vluchtelingen en tientallen miljarden dollars zijn uitgegeven door de internationale gemeenschap om diensten en hulp te verlenen aan Palestijnse vluchtelingen.

In diezelfde periode boden de Verenigde Naties geen specifieke resoluties, geen steun van VN-agentschappen, noch enige financiële hulp van de internationale gemeenschap om het lijden van Joodse vluchtelingen uit Arabische landen te verminderen.

In tegenstelling tot Palestijnse vluchtelingen waren de Joden uit Arabische landen niet betrokken als strijders, hadden Joodse leiders niet opgeroepen tot de vernietiging van de landen waarin ze woonden, noch tot de vernietiging van hun inwoners, en bevonden zich zelfs niet in een oorlogstheater.

Ze leefden als gezagsgetrouwe burgers, onder repressieve dhimmi (‘tweederangs’) onderwerping – een speciaal discriminerend rechtssysteem voor joden, die speciale antisemitische belastingen moesten betalen en pogroms en bloedbaden moesten doorstaan.

Van de ene op de andere dag in 1946 – twee jaar voorafgaand aan de onafhankelijkheidsverklaring van Israël – werden dankzij een beslissing van de Arabische Liga alle Joden in de lidstaten als vijanden beschouwd. Hun staatsburgerschap werd ingetrokken, hun bankrekeningen werden bevroren, tienduizenden werden uit bepaalde beroepen gegooid en velen werden gevangengezet, simpelweg vanwege hun identiteit.

Hoewel het aantal Palestijnse vluchtelingen uit 1948 ongeveer tweederde is van het aantal Joodse vluchtelingen, was het verschil in persoonlijke en gemeenschappelijke bezittingen groot. Hoewel de gemiddelde Palestijnse vluchteling van het platteland was en weinig bezittingen bezat, waren de Joden in plaatsen als Bagdad en Caïro stedelijk, kosmopolitisch en rijk.

Volgens het onderzoek van een internationaal accountantskantoor zouden de totale activa van deze onteigende Joden in de huidige valuta ongeveer $ 250 miljard waard zijn. Bij de berekeningen is rekening gehouden met grond, onroerend goed in steden en dorpen, bedrijfswaarde, verlies van inkomen en inkomenspotentieel, roerende goederen en joods openbaar en gemeenschappelijk bezit.

In 2009 keurde het Amerikaanse Congres een wetsvoorstel goed waarin de benarde situatie van de Joodse vluchtelingen wordt erkend, waarbij wordt opgemerkt dat, wil een …

[..] alomvattend vredesakkoord in het Midden-Oosten geloofwaardig en duurzaam zijn, die overeenkomst alle openstaande kwesties met betrekking tot de legitieme rechten van vluchtelingen moet aanpakken en oplossen. Waaronder joden, christenen en andere bevolkingsgroepen die zijn ontheemd uit landen in het Midden-Oosten.

De Amerikaanse resolutie moedigt de president en de regering aan om joodse en andere vluchtelingen te vermelden bij het noemen van Palestijnse vluchtelingen op internationale fora. Dit werd gevolgd door een wet in de Knesset die ook verplichtte dat de Israëlische regering de kwestie van de Joodse vluchtelingen ter sprake brengt wanneer de kwestie van vluchtelingen aan de orde wordt gesteld.

De meeste Joden in Israël zijn Mizrahim (letterlijk ‘Oosters’) uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Zij of hun nakomelingen werden met bijna niets uit hun huizen gegooid en velen werden vermoord of stierven tijdens hun vlucht. Israël, als het nationale thuisland van het Joodse volk, nam hen op zoals alle Joden die op de vlucht waren voor vervolging, en hielp hen te integreren en op te gaan in hun nieuwe oude huis, waar ze een nieuw leven voor zichzelf creëerden.

Dit betekent echter niet dat hun pijn en lijden moeten worden vergeten, of dat er geen genoegdoening moet worden geëist. De kern van dit conflict – en de onwil van de media en internationale instanties om het aan te pakken – is altijd geweest de erkenning van de Joden als een natie die de nationale soevereiniteit in hun inheems en voorouderlijk thuisland heeft hersteld.

De aanvallen en etnische zuivering van Joden in Arabische landen was een van de meest flagrante voorbeelden van de gewelddadige afwijzing van Joodse mensenrechten door Arabische leiders. Hoewel sommige maatregelen – zoals de Clinton Parameters, richtlijnen voor een einde aan het conflict, gepresenteerd door de toenmalige president Bill Clinton in 2000 – verwezen naar een internationaal fonds voor zowel Arabische als Joodse vluchtelingen die door het conflict waren ontheemd, blijft de kwestie aan de zijlijn.

Ideeën zoals een internationaal compensatiefonds, of een fonds dat wordt gefinancierd door Arabische landen die de Joden hebben verdreven, of het voorstel voor de ene vluchtelingencrisis om de andere op te heffen, zijn allemaal op een bepaald moment naar voren gebracht. Hoe dan ook, om het Israëlisch-Arabische conflict, inclusief het Israëlisch-Palestijnse conflict, op te lossen, moet de misdaad van etnische zuivering van Joden worden erkend. Dan moet genereus verhaal worden geëist en verleend.