je zakt weer verder weg
in schimmigheid en dingen
die ik niet begrijp zoals
daar zijn: je sprak me
van een zinkend schip en
volk dat stond te springen
was het soms de boot Titanic
botsend in je hoofd als haaien-
gif: het water spartelt in je ogen
uit je mond komt nonsenstaal
je handen spreken schichtig druk
van kreten in je bange benen
stampt de onrust van de aarde
die vergaat in oceanen eeuwig-
heid: de tijd verstrijkt
de hoop
zinkt traag terwijl een wreed
orkest tekeer gaat in je lijf
het zingt en knarst en steekt
violen dwars met stokken
door je keel: jij huilt en stikt
de golven bijten buiten adem
wild je lichaam stuk: het drijft voor-
bij met dode vissen rond je vingers