Uit Brabosh – Een ander Israëlisch geluid – 20 oktober 2019

De herdenking van de 50ste verjaardag van de dood van de Amerikaanse generaal en latere president Dwight D. Eisenhower (gestorven in Washington D.C. op 28 maart 1969), heeft een aantal lovende essays over de voormalige president en commandant van de geallieerde troepen in Europa in de Tweede Wereldoorlog op gang gebracht.

Eén auteur ging in een prominente Joodse publicatie (Benjamin Runkle in The Tablet, 11.10.2019) zelfs zover dat hij Eisenhower tot een ‘Holocaustredder’ verklaarde omdat hij toezicht hield op naoorlogse hulp aan overlevenden die in kampen met ontheemden woonden.

Bij elk onderzoek van het Holocaust-record van Eisenhower moet echter ook rekening worden gehouden met zijn verontrustende beslissing om verwijzingen naar Joden uit een geallieerde waarschuwing over nazi-oorlogsmisdaden in 1944 te verwijderen.

Robert Schuman, de stichter van de Europese Unie na WOII, was één van de vele klokkenluiders die het Westen, de VS en de rest van de wereld op 12 augustus 1942 waarschuwde voor de geplande nazi-vernietiging van de Joden:

Een strategische stilte
De gebeurtenissen die tot deze aflevering hebben geleid, begonnen in het najaar van 1943, toen Amerikaanse, Britse en Sovjetleiders, in Moskou samenkwamen en een verklaring uitbrachten die naoorlogse straffen dreigde voor nazi-oorlogsmisdaden tegen “Franse, Nederlandse, Belgische of Noorse gijzelaars … Kretenzische boeren … [en] het volk van Polen.“

Er werd geen melding gemaakt van de Joden.

Enkele maanden later, in januari 1944, dwong sterke druk van het Congres, joodse activisten en het ministerie van Financiën president Franklin D. Roosevelt ertoe om de War Refugee Board op te richten. Hoewel het alleen het symbolisch geld van het Witte Huis heeft gekregen, heeft het bestuur zijn best gedaan om de redding van Europese Joden tijdens de laatste 15 maanden van de oorlog te bevorderen.

Hoog op de aanvankelijke agenda van het bestuur stond de behoefte aan een presidentiële boodschap aan de mensen van de door de Axis bezette landen, waarin ze werden gewaarschuwd niet mee te werken aan wreedheden tegen de Joden.

John W. Pehle (1909-1999), uitvoerend directeur van de WRB-Raad, was diep teleurgesteld dat de Verklaring van Moskou van oktober 1943 de Joden had weggelaten uit de tekst. Volgens hem ondermijnde het falen van het identificeren van de primaire slachtoffers van de nazi’s de inspanningen om hen te helpen redden.

In februari 1944 gaf Pehle het Witte Huis een ontwerp van een krachtige verklaring waarin werd opgemerkt dat…

… de nazi’s probeerden alle joden uit te roeien die binnen hun bereik lagen en meer dan twee miljoen mannen, vrouwen en kinderen zijn al uitsluitend ter dood gebracht omdat ze Joden waren.

Na twee weken van stalling, informeerden Witte Huismedewerkers Pehle “dat Roosevelt de verklaring herschreven wilde om minder direct gericht te zijn op de wreedheden tegen de Joden.“

De definitieve versie schrapte de verwijzing naar Joden die werden vermoord “alleen omdat ze Joden waren”; Verwijderde drie van de zes verwijzingen naar de Joden; En voegde drie openingsparagrafen toe waarin verschillende andere nationaliteiten werden genoemd die tijdens de oorlog hadden geleden.

In september van dat jaar kwam het War Refugee Board een soortgelijk probleem tegen, dit keer met Eisenhower. Het bestuur stelde een folder op die Amerikaanse vliegtuigen boven Europa wilde laten vallen en burgers waarschuwde af te zien van samenwerking in nazi-wreedheden tegen Joden.

Het bord wilde dat de waarschuwing de naam van generaal Eisenhower zou dragen, omdat, zoals Pehle het uitdrukte, “we dachten dat een dergelijke actie enig effect zou kunnen hebben, omdat Eisenhower vermoedelijk de leiding zal hebben over bepaalde delen van Duitsland wanneer het bezet is.“

Eisenhower stond er echter op dat de referentie van de folder naar Joden werd geschrapt. De definitieve versie drong er bij de lezers op aan geen van de ‘vele mannen’ die door de Duitse autoriteiten worden vastgehouden, te ‘mishandelen, schaden of vervolgen’, ongeacht hun religie of nationaliteit. ‘

De verwijdering van de Joden door Eisenhower was consistent met de algemene houding van president Roosevelt en zijn regering met betrekking tot de benarde situatie van de Europese Joden tijdens de Holocaust. Ze waren bezorgd dat te veel nadruk op de Jodenvervolging de druk zou verhogen om actie te ondernemen om hen te helpen, zoals het toelaten van meer Joodse vluchtelingen in de Verenigde Staten – iets waar de president fel tegen was.

Dat is de reden waarom de verklaring van Roosevelt uit 1944 ter herdenking van de verjaardag van de opstand in het getto van Warschau – een opstand georganiseerd door Joodse jagers – geen melding maakte van Joden. In dezelfde geest instrueerden de hoofden van het Amerikaanse Office of War Information hun personeel dat hun geschriften over de massamoorden van de nazi’s “verward en misleidend zouden zijn als het alleen maar gevolgen lijkt te hebben voor het Joodse volk.“

Arthur Szyk, de beroemde kunstenaar en Joodse activist, merkte bitter op dat de Joden onder Hitler werden “behandeld [een] als een pornografisch onderwerp – je kunt het niet bespreken in de beleefde samenleving.“

Op het moment dat de Europese Joden het meest iemand nodig hadden om namens hen te spreken was het thema van het Amerikaanse beleid ten aanzien van de Joden, van het Witte Huis tot het geallieerde militaire hoofdkwartier, om hun benarde situatie te bagatelliseren en te minimaliseren.