Op Facebook zag ik onlangs een selfie van een mekaar op de lippen kussend jong koppeltje, maar wat merkwaardig was: dat meisje en die jongen leken bijna dood. Je kon de lijkbleke gezichten zien, de totale hopeloosheid in hun ogen (die leeg leken te lopen), een verstarde gelaatsuitdrukking, het plaatje was asgrauw ingekleurd, alsof de rouw en de lijkstijfheid reeds waren ingezet, de reuk van terminaal leed en finaal verval omrandde het beeld.
Een beklemmend en zelfs verbijsterend zicht, want het is toch ondenkbaar dat mensen die gaan sterven nog snel een fotootje maken. En toch was het zo. Het bij leven verliefde paar nam niet alleen afscheid van mekaar, maar ook van hun verblijf in dit tranendal. Nochtans, ze waren slechts minuten voordien nog aanwezig geweest op een vrolijk muziekfestival in Israël. Tot er onwezenlijk grote vogels uit de lucht waren komen vallen, waarvoor ze nog hadden geapplaudisseerd: welkom spectaculaire en magnifieke vredesduiven hadden ze gescandeerd. Dan vielen de eerste schoten, de eerste doden zegen neer, de vleugels van het kwaad klapten open, de mitraillettes maaiden in het wilde weg.
De wrede roofdieren stortten zich vervolgens op hun weerloze prooien: bij voorkeur jonge meisjes, soms nog kinderen, het vlees werd barbaars geagresseerd, zwaar geschonden, genadeloos verkracht, daarna (zomaar, achteloos, nonchalant) doodgeschoten of meegesleept naar hun oord van verderf, waar de helletocht kon worden verdergezet, het lijden van zulke gijzelaars is tot op de dag van vandaag onvoorstelbaar. Een paar enkelingen werd recent bevrijd, hopelijk zijn de anderen (gelukkig) overleden. Het meisje en de jongen van de selfie weten ook van niks meer, ze namen deze allerlaatste foto van hun leven op aarde, net voor hun dood, verscholen in het struikgewas, alvorens afgrijselijk te keer gaande Palestijnen, terroristische militanten van het islamfascistische Hamas, hen vonden en misschien nog wel mishandelden, tot er ergens een barmhartige God hen genade schonk en hen opnam in zijn hemel. Laat ons hopen dat ze niet in de handen van de Opperbarbaar Allah terechtkwamen.
De beelden van de slachtpartij van 7 oktober 2023 op het “muzikale festival van de vrede” in Israël werden gerecupereerd op de lichamen van uitgeschakelde terroristische aanvallers. Deze laatsten filmden uit puur sadistisch genot het onwezenlijke lijden van jonge mensen die zonder een enkel verweer in hun moordende armen waren gevallen, de verkrachtingen werden verkocht als politieke porno. Foto’s en filmpjes werden zelfs naar hun jubelende thuisfront gestuurd, het was er kermis in de hel, hun pret vermeerderde bij elke dode Jood. Op de persconferentie na de slachting (1400 mensen afgemaakt) trok premier Netanyahu terecht de vergelijking met de gruwel van de nazi’s, én de manier waarop het Westen hiermee was omgegaan: ten oorlog! Israël reageert zoals de geallieerden indertijd. Het betreft in wezen een strijd van onze beschaving tegen hun barbarij, een gevecht dat wereldwijd moet gevoerd worden: voor onze vrijheid tegen een misdadige jihad.
In de berichtgeving van onze media wordt de staat Israël steevast voorgesteld als agressor en bezetter, en het Palestijnse volk als het eeuwige slachtoffer. Onze academische wereld zit grotendeels op dezelfde Palestijnse golflengte, daarin gevolgd door een ganse horde trendy links-liberalen en het woke volkje. Niemand interesseert zich nog voor het vak geschiedenis, het is nochtans simpel, ik geef één sterk voorbeeld: na WOII (6 miljoen uitgeroeide Joden) wou niemand de overlevenden van de Holocaust nog opvangen, zo kwam een groot deel van hen terecht op dat onooglijk stukje barre grond in het Midden-Oosten, aanvankelijk één gigantisch vluchtelingenkamp. Van de Volkenbond mochten ze er in 1948 hun mini-landje oprichten, de Arabieren die zich later de Palestijnen gingen noemen mochten op een aangrenzend stukje land net hetzelfde doen. De Joodse mensen hebben dan de woestijn ontgonnen en de moerassen drooggelegd, met bloed, moed, leed, zweet en tranen hebben zij de staat Israël gesticht, op wereldschaal een straf succesverhaal.
De Arabieren/Palestijnen zagen het met lede ogen aan en voerden uit afgunst en platte jaloezie hun oorlogen tegen de Joden, afgewisseld met verschrikkelijke golven van gruwelijk terrorisme, maar vergaten ondertussen wel hun eigen staat op te richten, wat weliswaar positieve daadkracht vereist… blijkbaar niet meteen een natuurlijke Palestijnse eigenschap, de cultuur van de haat en de dood is een zoveel makkelijker wapen, met onnozele instemming van hun immer leeghoofdige linkse supporters bij ons.
Zo vrolijk onbezonnen handelen dan de haatclubjes van totaal intolerante studenten, zowel vanuit Amerika als in Gent en Leuven. Ze kamperen al weken lang in hun super-de-luxe tentjes (betaald door welke Arabische sponsors?) om te sympathiseren met het moorddadige Hamas. Ze hebben lak aan onze Westerse waarden en beschavingsgeschiedenis, want dat veronderstelt een positieve ingesteldheid om onze vrije maatschappij mee te onderhouden, dat vraagt een hoop energie en inzet om dit verder mee op en uit te bouwen. Ik denk niet dat ik kort door de bocht ga als ik simpel het volgende stel: moeten die studenten nu (juni!) niet studeren, moeten die binnenkort geen examens afleggen? En ook, zijn dat soms geen kinderen van ouders die nog van een groeipakket (kindergeld) en eventueel zelfs van een studiebeurs genieten voor hun voltijdse tentenkampbewoners? Ter vergelijking en in schril contrast, veel studenten in Israël nemen momenteel de lege plaatsen op de werkvloer in van hun leeftijdsgenoten die als soldaat zijn opgeroepen om het Kwaad van het terroristische Hamas en het islamfascisme te gaan bestrijden. Waarin een klein landje groot kan zijn, en neen, ik heb het niet over België. Toch ben ik positief, er is sinds kort goed nieuws, onze lakse en linkse smospolitiek is samen met de Israëlbasher en Palestijnenfanaat Alexander De Croo ten val gekomen. Onze hoog gecultiveerde God zij dank!