Het levensmotto van mijn schoonbroer, een gepensioneerde arbeider, is steeds geweest: het geld gaan halen waar het zit.
Daarom is hij een overtuigde communist geworden. De kapitalisten, zoals ik, waren voor hem de tegenpartij, eigenlijk de vijand.
Hij was solidair met asielzoekers, migranten, allochtonen en ander exotisch volk. Hij haatte al wat Vlaams getint of gezind was.
Wij waren voor hem nog altijd de zwarten uit de oorlog. Hij en zijn kameraden de Russen waren de bevrijders geweest.
Zijn partij – de PVDA – onthield zich in 2022 bij de stemming in het parlement toen de motie tegen de inval van de Russen in Oekraïne werd gestemd. Recent erkende het Vlaams Parlement de Holodomor (periode 1932-1933) in datzelfde Oekraïne als genocide (of volkerenmoord). De PVDA onthield zich.
Begin jaren ’30 van vorige eeuw besloot het Centraal Comité van de communistische Sovjet-Unie de landbouwcollectivisatie in Oekraïne te versnellen. Kort daarna bezet het Rode Leger de landerijen waarvan de eigenaars weigeren te integreren in de kolchozen, de staatsboerderijen. Als reactie op het verzet van de boeren verbiedt het Kremlin de productie van brood.
De graanoogst wordt opgeëist en naar Moskou gestuurd. Dorpen worden met de grond gelijkgemaakt. Niet minder dan 850.000 boeren worden met hun gezin gedeporteerd, in afschuwelijke omstandigheden. Oekraïne, de voormalige ‘graanschuur’ van Rusland, wordt in hongersnood gestort. Dat lokt een golf van collectieve zelfmoorden uit en zelfs gevallen van kannibalisme. Tussen 1931 en 1933 sterven 2,5 miljoen Oekraïners van de honger, 4,1 miljoen verdwijnen in Siberië, 1,2 miljoen worden afgeslacht. In totaal zullen 7 à 10 miljoen Oekraïners in erbarmelijke condities omkomen als gevolg van deze ‘uitroeiing door verhongering’ die de geschiedenis is ingegaan als de Holodomor.
Het standaard antwoord van PVDA, de Belgische communistische partij, op deze historische massamoorden – minstens zo gruwelijk als die van de nazi’s – begaan uit naam van hun monsterlijk idool Stalin en zijn krankzinnige arbeidersrevolutie, luidt steevast en zonder blozen of verpinken : het is nu niet het moment om een historische vergelijking op te maken.
Mijn bedenking: moeten misschien eerst de slachtoffers van de huidige oorlog in Oekraïne mee opgeteld worden?
Om hun bloedrode boekhouding te doen kloppen wil ik er het dodenaantal van China onder Mao aan toevoegen: 50 à 60 miljoen.
Ik was tot begin vorig jaar gids in Kazerne Dossin, het museum van de Holocaust en de Mensenrechten te Mechelen.
De Holodomor behoorde er niet tot onze onderwerpen, wij werden niet verondersteld van er over uit te weiden, zeker geen vergelijking te maken met de Holocaust (de horror van de zes miljoen uitgeroeide Joden). Communisten waren ook vriendjes van het huis, zaten tot in de hoogste directiefuncties, minstens drie gidsen hadden een partijkaart van PVDA. Dat stoorde mij mateloos, ik had ontzettend veel moeite met deze dubbelmoraal. Tot de bom barstte, dat wil zeggen: mijn zenuwen het begaven. Bij de expo Human Rights in 2021 stelde ik vast dat op twee panelen de loftrompet van de communisten werd gezongen. Ik kroop in mijn pen en schreef een vlijmscherp protest op onze blog, waarvoor ook publiciteit op FB. Met dit pamflet was mijn lot als gids bezegeld, er kwam stante pede een einde aan 6 jaar samenwerking. De ideologische kloof was onoverkomelijk geworden. Na plusminus 500 rondleidingen was dit het abrupte eindpunt. Ik was aanvankelijk wat aangeslagen, maar heb geen ogenblik getwijfeld aan de intrinsieke waarde van mijn stuk Dossindessin van 27/1/21. Ik schreef tegelijk mijn eigen bijbel en mijn gebeitelde vrijbrief.
Ik had een mening, afgetekend en ethisch onderlegd. Het communisme is een totalitaire ideologie, iedereen is er gelijk, jawel, nadat ze als lijken onder de grond liggen (een specialiteit van alle donkerrode regimes wereldwijd, tegenstanders worden massaal en principieel geëlimineerd: doodgeschoten, opgehangen, vergiftigd, verdronken enz). Laat mij elitair zijn alsjeblief, als democraat.
Ik ben een kapitalist. Ik geloof in het vrije ondernemerschap, in loon naar werken en in ere wie ere toekomt. Laat de beste haver naar de snelste paarden gaan. Zo gaat de rest van de grazende kudde – met de zieken, zwakkeren en gebrekkigen – ook vooruit.
Er zijn voortrekkers nodig, mensen die hun nek uitsteken, die de kastanjes voor anderen uit het vuur halen. Dat is het plaatje en het mechaniekje van onze moderne geschiedenis, waarin de rede overheerst, met de ongebreidelde ontwikkeling van onderwijs en wetenschap. Mijn credo is: durf te weten, handel zelfstandig, wees autonoom, dop de eigen boontjes en zeg ons niet te veel voor. Dus neen aan elke vorm van opgelegd collectivisme!
Zo staan Nathaliefje en ik in het leven, getekend en gesterkt door de tragiek van onze zonen. Ondanks de levensgrote handicaps en de dood, doen wij onverstoorbaar verder. Wij willen de wereld redden, daarom beginnen wij bij onszelf, in onze eigen kleine kring. Wij weren grote woorden, maar meer nog onderdrukking. Wij verzetten ons tegen ieder gifspoor van despotisme, om te beginnen tegen de dictatuur van onze familiebarbaren. Wij zullen nooit het hoofd buigen voor de mix van cholerieke hysterie en uitzinnig communisme, gepraktiseerd door mensen (verwanten) die bang zijn voor de leegheid in hun leven, zij die de vrijheid vrezen van onafhankelijk denken en doen, met inbegrip van voelen en kiezen. Een vrijheid waarmee zij niks kunnen beginnen, die hen slechts tot het besef van de eigen geringheid kan voeren. Arme volk toch, strompelend achter de slappe vlag van het eeuwige slachtofferschap, gestut door de waanzin van het rode gevaar, de destructieve krachten van het bloederig communisme.
Mijn zoon was een meritocraat pur sang, alvast dat had hij goed van zijn vader geleerd. Zijn korte leven was hevig en schoon.
De ondermijnende krachten naast en rond hem vormden de laagheid en de lelijkheid. Hij is strijdend ten onder gegaan, zonder tranen of zelfbeklag. Zijn vast geloof in onze vrije maatschappij, het westers (nobel) kapitalistisch model bleef ongeschonden.
Dat was een opgestoken vinger tegen de pamperaars van huilerig links en tegen de roodgroene ondergravers van onze trotse samenleving: de mottige kanker van de dictatoriale wereldverbeteraars.
Wees vrij mensen, denk voor u zelf, werp de ketens af van elke dogmatische doctrine. Blijf geloven in het systeem dat ons reeds meer dan 200 jaar de vrijheid geeft om ons leven zelf in handen te nemen. Word vooral een morele ondernemer, ontwikkel het kapitaal van uw geweten. Ook dat is kapitalisme, de ethiek van uw zelfstandig ego.