Van de irritante Leuvense lawaaicultuur in vorige column zwaaien we over naar een aangenamer geluid, de vrolijke muziek van dancing De Kroon in Scherpenheuvel. Deze swingtempel is uniek in zijn genre wegens very vintage en tegelijk hypermodern door de frisse aanpak van zijn nieuwe uitbaters. De zaak is the place to be voor wie nog lekker ouwerwets wil bougie dansen of zich in de Elvis-rock’n roll wil storten. De quick step is er een vaste hit, en voor de rest wordt er geslowd en gewalst in al zijn varianten.

In De Kroon zie je geen sloddervossen of sjofele mensen, iedereen is er opgekleed, haast op zijn paasbest. Het volk komt er toe als op een familiefeest, de mannen vaak in het pak en de dames meestal op hakjes. Het bestaat nog in deze soms slonzige tijden, de regel van een vestimentaire etiquette, inclusief de juweeltjes, de gestifte lippen, de kokette jurken, een hemd met das en opgeblonken schoenen. Dat heeft niks te maken met chiqué maar alles met wederzijdse beleefdheid, we maken ons schoon voor mekaar, we respecteren onze medemens. In het verlengde daarvan groeten we iedereen bij het binnenkomen, zijn we hoofs in onze gedragingen, verzorgen we onze conversatie en glimlachen we aan één stuk door. Het klein geluk ligt er om op te pakken, het is de rijke cultuur van volkse mensen. In De Kroon is iedereen gelijk, het dansen werkt er bevrijdend, maakt ons allen blij. Hoogstandjes of dansacrobatie zijn niet vereist, doe gewoon mee met de hoop en elke keer leer je weer wat bij. Neem mijn geliefde en mij als voorbeeld, we begonnen eraan met klamme handjes en luttele maanden later kennen we meerdere standjes. Onze swing ontwikkelt zich spectaculair verder en onze rock’n roll wordt snediger en scherper. De quick step improviseren we ter plekke, de slow vertragen en verstillen we met ons lichaam en onze ademhaling, wang tegen wang zijn we meer dan één plus één is twee.

Theofiel en Lena zijn een eindje onderweg naar de 80. Voor ons zijn ze de mascottes van De Kroon. Twee beeldschone mensen, piekfijn in de kleertjes, hij draagt elegant zijn witte jeans met chique sneakers, een strak jasje en een wit hemd met hippe zwart das. Zij komt als het ware flamboyant uit een modeblad gestapt. In elke vezel van haar superslanke lijf een perfecte lady, ze kan zo de catwalk op met haar blitse outfits. Verliefd zitten ze hand in hand, altijd lachend en goedgezind. Op de dansvloer lijken ze nog eens zoveel jaren jonger. Ons diepe respect voor dit oudere liefdeskoppel dat hier voor een iconische aanwezigheid zorgt.

Een paar uurtjes gaan dansen in De Kroon is de beste therapie om alle zorgen en stress af te schudden. De muziek is er breed gekozen uit de ruime pop- en schlagercatalogus. Men speelt er vleugjes sixties soul, flarden seventies funk en disco, evenals aanstekelijke country en oudere rocksongs uit de fifties. Daarnaast wordt er nadrukkelijk ingezet op Nederlandstalige nummers. André Hazes (senior en junior), Jan Smit en de swingende Vlaamse pop passeren er vrolijk de revue. Ook het collectieve online dansen komt aan bod, niks zo mooi als een sliert mensen die gezamenlijk heen- en weer beweegt, vlekkeloos ritmisch, zonder haperingen, hun strakke eendracht is prachtig.

In De Kroon tref je zelfs mensen met een beperking aan. Ze zijn welkom, gaan vanzelf op in het geheel, maken integraal deel uit van de bonte menigte. Ze dansen op hun manier, met evenveel plezier. In de buitenwereld gebruikt men daarvoor dure woorden zoals ‘inzetten op inclusie’. Wij nodigen de therapeuten, zorgkundigen en psychologen uit op een avondje swingen in De Kroon. Daar kunnen ze met hun geleerde doctrines of professionele cursus echt niet tegenop. Wij zien iedere keer pal voor onze ogen hoe die mensen openbloeien, op genereus gedeelde muziek, met open dansplezier voor allen. Straffe kost!

Frans en Elza zitten op hun vaste plek aan de kant, ze zoeken beschutting tegen de achterwand, kijken aandachtig toe, vragen niks, klappen weinig tegen elkaar, de woorden raken op voor wie naar de 90 gaat. Maar ze genieten zonder ophouden, ze volgen nauwgezet de dansers, registreren met hun ogen elke lach. Soms pakt Frans de hand van Elza, als teken dat het goed vertoeven is in hun wekelijkse discotheek. Als het even meezit, komt Frieda langs. Ze had hun schone dochter kunnen zijn, zo gedraagt ze zich althans. Frieda vraagt Elza ten dans, één keer, twee keer op zo’n zondagnamiddag. Dan walsen ze vredig van de wereld weg, oud en jong verenigd.
Elza trippelt en zweeft, raakt geen grond meer als ze door Frieda wordt voortgeleid. Tijd van bekroning.

In De Kroon dansen ook een paar koppels op hoog niveau, ze komen uit het professionele wedstrijdcircuit, maar ze storen zich niet aan amateurs of beginners. Wij kijken naar hen op en stelen pasjes met onze ogen, pikken danstips op. Dat is typisch voor de Scherpenheuvelse danstempel, geneugte geldt voor allen, ieder is er gelijk voor de prettige swingwet. Zalig toch, die grenzeloze tolerantie en die onvoorwaardelijke aanvaarding. De kern van de democratie wordt hier betekend en bezegeld, dit is een stomende danskerk met een enorm lage drempel.

De schoonheid van het volk vertolkt zich in verzorgde eenvoud en muzikale vrolijkheid. Mannen en vrouwen dansen met een glimlach, bewegen met individuele gratie en drinken een glas. De inkom is gratis, de plaatjes maken ons meestal opgewekt, soms extatisch. Hier heerst er vrede, van mensen die weten dat tevredenheid in ons lijf woont, als we durven bougeren en goed met ons gat schudden. Niemand moet zich generen, geen enkele pas is misplaatst.
We laten ons gaan en we komen graag terug. In De Kroon zetten we elke zondag de kroon op onze werkweek.

Nathaliefje en ik zijn stapelverliefd op mekaars malse dansgerief.  We bedrijven ongeremd de authentieke rituelen die al net zo lang meegaan als de mensheid bestaat. Dansen is het sprankelend etaleren van onze vrije geest.
We worden één en ondeelbaar. Zorgeloos egoloos.