Geboren Belgen, rasechte Vlamingen en naar ik veronderstel ook onze allochtone medemensen hebben de lieflijke gewoonte om mekaar het allerbeste te wensen bij het begin van het nieuwe jaar. Het zijn schone momenten van peis en vree, we tonen alvast één keer per jaar dat we het goed voorhebben met onze evennaaste. We doen dan minstens verbaal aan graag zien, het is een eerste stap naar effectieve liefkracht. Hoe we het draaien of keren, het is een mooie traditie, een vorm van beschaving.

In Brussel vonden in de nacht van oud- op nieuwjaar 152 vrijwillige brandstichtingen plaats; de ordediensten werden met horizontaal vuurwerk beschoten; de reanimatie van een man door ambulanciers werd bewust verhinderd (slachtoffer overleed); een brandslang van interveniërende pompiers werd afgekoppeld; een wagen van de brandweer werd bestormd en de belagers reden er mee weg; rellen en vandalenstreken van dezelfde aard vonden plaats in Antwerpen en Gent.

De daders van deze brutale en opzettelijke ravages waren telkens jongeren van Noord-Afrikaanse origine, dat wil zeggen: vaak minderjarige Belgo-Marokkanen. Als ze opgepakt worden, laat het parket hen dezelfde dag nog vrij, voor die gastjes is dat een zaak van prestige, het staat goed op hun palmares. Het verhoogt hun aanzien bij de kameraden die graag hun rangen vervoegen. Wie presteert in die kleine misdadigheid, fungeert als rolmodel.
Zo worden in Brussel al jarenlang ganse generaties straatkrapuul gekweekt.
Het is een ballast voor onze propere samenleving, wij betalen op alle vlakken mee de rekening. De reguliere media blijven schrijven over baldadige enkelingen en Brusselse relschoppers.
Op de benamingen Noord-Afrikaan of Marrokkaan rust een taboe in onze regimepers, maar de gewone burgers – allen die
van goede wille zijn bij een brave en gecultiveerde jaarovergang – worden dit kotsbeu, ze willen dat gespuis hier de deur uit.
Wat uiteraard niet onmogelijk is, want de meesten onder hen hebben de dubbele nationaliteit. Met tien minuten politieke moed kan die beslissing genomen worden. Laat ze bovendien gratis vliegen (wij betalen graag), maar zonder retourticket. Mijn oplossing is niet origineel, het werd mij al voorgezegd door gematigde mensen in de Maghrebijnse gemeenschap en ook in Marokko zelf gaan herhaaldelijk stemmen op om dat schorremorrie bij hen in de bak te steken (waar zoals geweten het comfort vrij pover is).

Zoveel verstandige Marokkaanse landgenoten van die kleine maffiosi zijn bezorgd om hun imago in de wereld, het schaadt hun goeie naam, hun handel, hun economie en hun toerisme, het vergroot hun gat in de schatkist. In Marokko willen ze korte metten maken met hun uitheemse wangedragers, de grove beschadigers van hun schone reputatie die ze nu zeker verworven hebben met de recente 4^de plaats op het WK-voetbal in Qatar.

De Marokkaanse voetbalploeg was een voorbeeld van gedrevenheid en inzet, van collegialiteit en sportiviteit, van kameraadschap en wilskracht. Het was een elftal dat het zonder grote wereldtalenten deed, zonder hopen geld die er tegenaan gesmeten werden, maar met een beleid en een trainer die een visie hadden die op samenhorigheid en karakter mikten. Marokko zorgde voor een staaltje topsport dat aan noblesse grensde. Respect voor al die gasten! Waarom zijn dat geen rolmodellen voor die Noord-Afrikaanse losers en hooligans in Brussel en elders in België? Hierin verslikken vooral onze linkse politici zich: het spook van de verkiezingen & zieltjes winnen. Dikke bingo! Het geeft niet dat het bandido’s zijn.

Als modale burgerman bedenk ik: wij zijn toch wezens die leren (en zeker profiteren) van onze wegbereiders in de geschiedenis;
wij hebben nood aan een cultuurpatrimonium om ons aan op te trekken; wij moeten ons kunnen spiegelen aan onze voorgangers, zij die ons deze beschaving schonken, dat is een universele vorm van evolutie en vooruitgang, dat geldt zowel voor Belgen als voor Marrokkanen. Er is dus dringend werk aan de winkel, het is onze plicht om op te treden, de samenleving te saneren.
Wij mogen onze erfenis niet verkwanselen, het is ons ethisch kapitaal.

De permanente ontaarding van de puber-brutale Belgo-Marokkanen is niks anders dan provocerende én getolereerde criminaliteit, hier kan meteen een eind aan gemaakt worden. Onze politieke overheid kan dus uitwijzingsreizen organiseren, met verlies van de Belgische nationaliteit en met gulle medewerking van Marokko. Dit is een win-win situatie voor de twee landen, die enkel baat hebben bij respect voor hun beschavingsgeschiedenis. Wij mogen zelfs, zoals gezegd, een voorbeeld nemen aan Marokko, zie hun mooi gehanteerde sportmoraal in Qatar. De wereld keek met bewondering toe, de Belgen daarentegen: verwende miljonairs-jeanetten, slappe pannenkoeken.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, wij zijn te onnozel en te soft geworden, wij opteren voor de sneeuwvlokjescultuur, het schuldenaarsprofiel en het geïnstalleerde slachtofferschap. Laat ons op het morele vlak wat meer de gezonde macho spelen, dan spreken wij misschien een taal die de Belgo-Marrokkaantjes het best verstaan. Het is hun moedertaal en de taal van hun vaderland. In Marokko zeveren ze niet zoveel, de optie is: presteren.

Tot besluit van mijn bewust niet zalvend nieuwjaarsermoen speel ik leentjebuur bij de Nederlandse cultuurfilosoof Sid Lukassen, die op zijn beurt (slim) ging spieken bij de Italiaanse dichter en filosoof Dante Alighieri (1265-1321). Aldus Lukassen, uit de mond van Dante: denk aan jullie afkomst, jullie zijn niet geboren om als beesten te leven, maar om de deugd te beoefenen en kennis te verwerven. Het betreft een citaat uit De goddelijke komedie (1321). Ik vat de toelichting van Lukassen samen: deze energieke uitspraak, vol menselijke zelfbevestiging, spoort ons aan om alle vermogens die eigen zijn aan de natuur der mensen, ten volle te ontplooien.

Dit verpletterend klare en ware citaat van Dante is het wezenskenmerk van onze westerse cultuur, voorlopig nog tot vandaag.Maar het is één minuut voor twaalf. Laat de motoren van die vliegtuigen nu draaien, de Brusselse jongeren mogen vertrekken, zonder hun culturele bagage. Ze krijgen een spoedcursus heropvoeding in het fiere Marokko.

Zo redden wij onze prachtige beschaving van een vieze kanker die door het collaborerende woke en de politieke linkiewinkies wordt ontkend. De correcte rechterflank neemt het heft in eigen handen. Net voor de val, de overname door het islamofascisme.