Gans mijn leven droomde ik ervan om op zekere dag hoog en droog te wonen, ergens in een klein optrekje dichtbij de wolken, met aan mijn zijde een mooie, lieve fee. Dat is me uiteindelijk gelukt, het was de ultieme beloning voor de moed en de hoop die ik bleef koesteren, zeker na de zware ramspoed met kankers en doden. We verblijven nu dicht bij de zon en de andere hemellichamen.
De elementen helpen ons bedje te spreiden. We leven van het licht en de lucht, die ons geluk en liefde faciliteren.
Op mijn zoektocht naar een gezellig dakappartement passeerde ik 10 jaar geleden bij madam Bertha, een ouwe jongedochter van achteraan in de 80. Ze was me aanbevolen door een andere bejaarde vlam, namelijk mijn onderbuurvrouw Simone. Het is zeker niet om te stoefen – ik voel eerder de nodige schroom – maar beide madammen hadden een boontje voor mij. Ik zette alles in het werk om het zaakje proper te houden, voor de eerste keer in mijn leven smeekte ik principieel om niet-lichamelijke affectie, help! Met veel tactisch (dwz ver uitgestrekt) armen-werk hield ik ze beiden weg van mijn lijf. Maar mijn initiële opzet lukte wél, dankzij de bemiddeling van Simone besloot huisbazin Bertha om mij haar aftands loftje te verhuren. Wie weet speelde het idee mee dat ik op die manier haar leeuw in de kooi kon worden. Ik slaagde erin om het pand te verfraaien, alles moest inderdaad in gereedheid gebracht worden om mijn latere schone fee te ontvangen. Ja, ik ben nogal een aanhoudertje als het om mooie plannenmakerij gaat. Ondertussen kwam Simonne om de haverklap langs, met verse vis op vrijdag en koffiekoeken op zondag, ze wou ook mijn was en strijk doen. Nee, dank u moeder! En uiteraard wist mijn eigenares Bertha nog beter de weg, ze had zelfs een sleutel van mijn huisje, steeds binnen vrolijk handbereik aan haar rollator. Mag ik zeggen dat ik soms belaagd (gestalkt!) werd door dit clubje hoogbejaaarden, een duo fans dat concurreerde om de aandacht van een man die vooral rust zocht. Waar ik zeker niet tuk op was: Bertha die de codes van burgerlijke wellevendheid verwarde met haar spontane liefdesuitingen, ze dacht welgemeend dat een begroeting met mij moest geschieden via een zoen op de… mond. Oh my God, ik diende telkens mijn lippen te verzegelen en haar in sneltempo een wang te schenken, dat ging gepaard met de nodige kaakacrobatie, terwijl zij wiggelwaggelde aan haar rollator.
Er zijn net geen accidenten van gekomen.
Met Simone (83) is het minder prettig verlopen, ik moest haar op zekere dag de deur wijzen, haar toenaderingen gingen te vrank over in iets wat op avances leek, terwijl ik geen enkele ambitie had om een senofiel te worden. Zij was ook pisnijdig op dolle Bertha (88) geworden.
Het was precies alsof ik er twee niet-biologische moeders had bijgekregen, die mekaar het licht in de ogen niet gunden. Hun aangenomen zoontje was een prooi geworden, zelfs om te verslinden in overjaarse natte dromen.
Toen mijn opstelling tot Bertha wat uitgeklaard was, in nettere banen geleid, heeft ze een ander tijdelijk hobby gevonden, ze is nog fotomodel geworden. Er ging een historiekje aan vooraf, zowel vanuit de stad als vanuit de media. Sterfotografe Lieve Blancquaert werd door Louis Tobback (met zijn 1,58m de kleinste burgemeester van het land) aangezocht voor een project waarbij hij zijdelings in de belangstelling kon staan. Alle Leuvenaars boven de 85 jaar mochten een gratis portret komen laten maken op het stadhuis, op die dag en op dat uur. Bertha schreef zich meteen in, ze belde daarvoor naar Tobback zelf, wat niet de bedoeling was, maar Bertha is nogal direct in haar aanpak. Louis noteerde dat ze mét haar rollator op de foto wou, en ook met hem erachter, dat kon evenwel niet (Louis kwam niet boven haar rollator uit, vandaar).
Op de afgesproken dag begaf Bertha zich op weg, dwars door de straten van de stad, haar wagentje fors voor zich uitduwend.
Ze veroorzaakte wat lichte ongevallen, enkel met blikschade, pardonnabel nog. Erger waren de beschamende incidenten in het sociale verkeer: ze gebruikte haar spontane, luid geschreeuwde schuttingtaal om vrije baan te vragen, verbaal is ze een ware ramp. Klokslag 17 uur was ze ter plekke, net op tijd (zo feliciteerde Bertha zichzelf). Lieve Blancquaert was juist begonnen met inpakken, wegens einde van de sessie die voorzien was van 14 tot 17 uur. Hola niet akkoord protesteerde Bertha, jawel antwoordde Lieve, nietwaar fulmineerde Bertha, afspraak is afspraak argumenteerde Lieve, ik ga in beroep riep Bertha, ge doet maar brieste Lieve, enzovoort enzoverder. Bertha begon van pure woede luid te toeteren (claxoneren) met haar rollator, Lieve pakte vloekend verder in, tot ze allebei verstomden door een klein manneke dat plots opdook, hij stampvoette met zijn korte beentjes en gorgelde iets in het oud Leuvens dialect, niemand verstond hem. Een toegesnelde bode vertaalde instant de tekst van de woeste dwerg, die later Tobback zelf bleek te zijn: dat het gedaan moest zijn met dat gezeik van die wijven in zijn paleis (hij hield zich voor stadskeizer, tja).
Het is weliswaar nog goed afgelopen. Lowieke wou Lieve laten beschikken, want de kosten begonnen op te lopen, hij wou Bertha zelf wel trekken met het kodakske van zijn Nokia.
Maar Lieve moet toch het licht gezien hebben, zij merkte het unieke (gekke) gezicht van die doodongelukkige Bertha en moet gedacht hebben: met zo’n foto moet ik nog prijzen kunnen winnen, wie weet buiten Leuven doorbreken. Dus zij fotografeerde Bertha, één keer was genoeg, want haar apparatuur was nogal gevoelig voor dat moeras van rimpels en al die restanten niet verteerde woede. Tobback kende zoals afgesproken bijna zijn plaats, hij hield zich wat ongelukkig in de schaduw.
Ik heb achteraf het kunstportret bij Bertha in de huiskamer mogen bewonderen, schitterend werk, het was een superreclame voor de perfecte rollator. Op de achtergrond (niet zo schoon) toch een vage schim, Tobbackse die krampachtig meelacht, in die stalen (imperiale) pose, hoog op gerokken beentjes, maar met zere teentjes. Bertha stond er dik realistisch op, strak als verhard beton. Ondertitel: gestrenge dame met stadsklerk. Het werd een iconische foto.