Wat hier volgt op ons blog is
een dichterlijke reportage
van onze liefdevolle lach
gedrapeerd over stil verdriet

we blozen niet om onze foto’s
we zijn en blijven samen 
diep in lief en leed verenigd
als vrije kinderen van dit leven

We waren aan zee
de schrijver en zijn fee

ik als de trotse man
naast haar de fiere vrouw
die trouw mijn muze blijft

we keken naar mekaar
met ogen blind van zinnen
op de wondere tonen van muziek
het was het wilde lied van
hoge golven & subliem genot

we dachten als een paar
hoe goed het was hier
dicht bijeen in weer
en wind verliefd te zijn

we kwamen van het water
en het strand te weten
wat de kust ons stil vertellen kon

als droge regels stond het
opgetekend in het zand
dat houden van het hoogst

op aarde was & meer van dat
zoals we verder lazen
wees gerust geliefden
vlied als eb en vloed
te samen want dat voelt
zo goed aan hart en leden
maakt het leven aangenaam

toen spoelden wij tevreden
landinwaarts contenter
nog als eeuwig stel

ik schreef haar teder
neer (zoals u leest)
hier warm naast mij
waarna ik even zweeg
tot het vervolggedicht