Dag Vé,
Na het toch wel lichtjes desastreuze bezoek van 14/7 ben ik tot bepaalde inzichten gekomen.
Ik wil vooreerst benadrukken dat ik mijn best heb gedaan, meer kan ik niet uit mezelf halen. Ik ben tot de vaststelling gekomen dat ik de ermee gepaard gaande stress niet meer aankan. Ik wil dat ook niet meer aankunnen, er zijn grenzen aan een beproeving.
Vandaar mijn besluit dat ik niet meer wens deel te nemen aan de verdere gerechtelijke afhandeling. Ik zal de voorzitter van de Familierechtbank hier vandaag nog van in kennis stellen. Het zal je zeker een hoop geld besparen. Ik weet dat ik het zelf geïnitieerd heb, maar het is nu duidelijk: voor mij werkt dit contraproductief.
Ik wil uiteraard de kindjes nog komen bezoeken, maar in een vrijer kader voortaan. Liefst zou ik hebben ik dat je me uitnodigt om de zoveel weken, gewoon in onderling overleg. Zeker op speciale dagen zoals de verjaardagen en feestdagen zou ik willen langskomen. Ik wil gerust dat gemiddelde van één keer per maand aanhouden, maar in een soepel systeem.
Ik heb wel één kleine voorwaarde, ik wil enkel nog samen met Nathalie komen. Ik denk dat haar rustige aanwezigheid de sfeer enkel maar ten goede kan komen. Zij is zelf kleuterjuf geweest en heeft nadien nog specifieke (zorg)jobs in onderwijs gehad.
Ik hoop dat je dit voorstel rustig in overweging wil nemen. Volgens mij niks dan voordelen. Ik blijf wel bij mijn beslissing dat ik niet meer alleen kom.
De opgeschrikte en angstige blik van de kindjes wil ik geen tweede keer meer meemaken. Ik wil te allen prijze vermijden dat zij nog eens de dupe zouden zijn van een ontregeld bezoek. Mijn uitgangspunt zijn de kinderen en hun welzijn, dat is nog steeds mijn plicht t.a.v. Vinnie. Ik denk dat ik dus voortaan best vergezeld zal zijn van iemand die verzoenend kan werken.
beste groet,
Nathan (& Nathalie)
Bovenstaande mail stuurde ik aan mijn schoondochter op 23 juni 2020.
Diezelfde dag berichtte ik per mail ook de Familierechtbank dat ik van hun verdere bemiddeling wilde afzien en dat ik verkoos om tot een consensus aangaande het bezoekrecht met mijn schoondochter te willen komen.
De bredere context kan u nalezen in het stukje Vaderdag van 15 juni en het (fictieve) Briefgedicht van 23 juni.
Gisteren, zondag 12 juli om 10u19, kreeg ik volgend bericht per sms van Vé.
Dag Nathan,
Kom je langs vandaag?
Gr
Ik stond even perplex. Vé was straal voorbijgegaan aan mijn beslissing om de kindjes niet meer alleen te willen bezoeken. Mijn uitganspunt was enkel het belang van de kleine meisjes, ik wou hen bepaalde taferelen voortaan besparen. Ik had gewoon geen vertrouwen meer in de goede bedoelingen van de mama. Daarom ook wou ik per se Nathalie mee.
Ik heb dan meteen volgend antwoord (per sms) verstuurd aan Vé.
Dag Vé,
Omdat ik geen antwoord had gekregen op mijn mail had ik niet voorzien om langs te komen. Als ik samen met Nathalie mag langskomen, graag dan. Je mag gerust een dag voorstellen. Als wij samen welkom zijn, zullen wij ons proberen te schikken naar je voorstel.
Groet, Nathan.
Het antwoord (per sms) van Vé was als volgt.
Dag Nathan,
Erg jammer. Een gemiste kans weer. Dan zal het voor volgende maand zijn.
Groeten
Vé
Ik heb tenslotte nog het volgende (per sms) gerepliceerd.
Vé, als we volgende maand samen welkom zijn op een zondag, laat dan maar graag weten welke zondag en hoe laat.
Groetjes, ook aan de kindjes, vanwege opa en Nathalie.
Daarna volgde de grote stilte. Een pijnlijk impasse, eens te meer.
Ik zat met mijn geliefde in de tuin, de zon knalde over onze hoofden.
Wij zochten naar kleine woorden, voorzichtig, het onmogelijk begrip.
Enkel schoonheid bood nog troost, de weelderigheid van het weer, vermeerderde met de aanwezigheid van Nathalie.
Om eerst stillekes bij te wenen, van miserie, en daarna toch nog wat fragiel geluk, de liefde biedt altijd weerwerk.
Ik zat wat na te mijmeren, de pijn te verbijten, zoveel slechte wil van mensen, hoe valt dit te begrijpen, naast al die mildheid van Vinnie.
Ik dacht ook dat ik hem zo toch had mee opgevoed. Normen en waarden, eerlijkheid, integriteit, beleefdheid, sociale etiquette, correctheid etc.
En na zijn dood kreeg ik enkel de lelijkheid en de laagheid over mij heen.
Ik blijf me dus altijd herhalen: ik kan het enkel punctueel en consequent opschrijven, deze bagger nalaten in dit testament van taal, dat is steeds mijn laatste verweer. Met de schone hulp van Nathalie, het stille geluk.
Toch nog een uitsmijter, om te duiden op de vuile voorgeschiedenis, t.t.z. de bewuste hetze van de familie AB. Ik was van in het begin tegelijkertijd de kwade dader, de vijand, de zondebok, de boksbal, de pispaal, de gebeten hond enzovoort, in één woord: de vermaledijde vader van de overleden zoon, ik was totaal kansloos want ik leefde helaas.
Ik geef een kort fragment weer uit een bericht per sms van de zus van mijn schoondochter, een eerbiedwaardige parketmagistraat.
… en gelukkig is er nog die andere opa die de meisjes keigraag ziet…
Het bericht dateert van 28 juni 2019. Ook de justitiële zus doet hierbij haar giftige duit in het zakje. Ik ben toen effe gek geworden van verdriet.
Ik kreeg de kans niet om mijn kleinkindjes op relaxte manier te mogen ontmoeten, en tóch het snoeiharde verwijt dat… ach, tegen zoveel ranzige kwaadheid rest er enkel nog discreet zwijgen.
Even wou ik me nog wenden tot de procureur van Leuven, haar grote baas, en wijzen op rolmodellen en voorbeeldfuncties die je vanuit bepaalde bedieningen wordt verondersteld te hebben. Maar mijn energie was op, de tristesse was onwerkelijk, de hel werd onoverzichtelijk groot.
In mijn hart stierf Vinnie een tweede dood. Hoe moest ik dit overleven?
Maanden later wekte Nathalie hem weer tot leven. Ze haalde hem voor mij terug uit zijn tweede dood. Sindsdien is het onze liefde die overwint.