Sinds ik gehuwd ben met mijn schone geliefde wonen wij deeltijds in het Mechelse, aan de rand van het meanderende Zennegat. De natuur is er even bekoorlijk als mijn sensuele vrouw met haar fraaie rondingen.
Ik word langs alle kanten verleid door weelderige bomen en wulps water.

Ik tracht het hoofd koel te houden en alleen toe te geven aan wat zacht en warm is, wat dicht bij de hand ligt, binnen mijn bereik, tastbaar en vrij om te strelen. Om maar te zeggen dat ik mijn geluk niet elders ga zoeken, in geen bomen kruip of niet in de Vaart duik om te baden. Ik ben een man van het hoogste huiselijk genot.

Maar soms treden er storingen op. Dat kan vanaf 6 uur in de ochtend zijn of tot 10 uur ’s avonds laat. Recht tegenover onze woning bevindt zich de terminus van de buslijn naar Mechelen. Het gebeurt dat een te vlugge bus een paar minuten moet wachten om het tijdschema voor de reizigers te respecteren. Geen probleem toch, zult u denken, dan legt de chauffeur de motor immers stil. Noppes, die stuurgasten laten dat zaakje uit vollen bak doordraaien. Dat kan 5 minuten duren, maar ook wel eens 7 of 8, tot zelfs 10 minuten.

Dan krijgen wij de ganse lading binnen, én van de geluidsoverlast én van de vuile uitlaat. Wat dat aan de staat mag kosten, kan u zelf proberen te berekenen. Indien men op alle terminussen in Vlaanderen de bussen zonder enige beperking laat door-brommen en voort-motoren, dan loopt dat zaakje in de euromiljoenen. Met ons royale belastinggeld wordt kwistig en zonder schroom gejongleerd door die ongeleide cowboys van De Lijn.

Mijn bezorgdheid om onze belaagde staatskas en ons aangetast milieu maakte dat ik protesteerde bij de hogere directie in Mechelen. Ik schreef één brief en ik schreef een tweede, telkens geen antwoord. In een derde brief meldde ik dat ik me én tot de pers én tot de politiek ging wenden. Ik werd terstond opgebeld, door een uitermate vriendelijke dame van de klantendienst. Ze ging het nodige doen om te interveniëren bij de chefs van de chauffeurs. Dat moet dan effectief gebeurd zijn, want de overlast verminderde opvallend snel, met minstens de helft.

Niettemin, na een maandenlange hetze blijven er bussen die stilstaand pruttelen en soms zelfs brullen. Een kleine minderheid van de bestuurders is hardleers en veegt zijn voeten aan alle regels. Hun eerste en enige fixatie bij elke stilstand is hun smartphone. Zij vergeten meteen dat zij geparkeerd staan in een dicht bewoonde buurt, dat hun ronkende motor de rust verstoort en hun uitlaat onze lucht vervuilt. Op onze kosten zijn zij provocerend ongegeneerd.

Ik overweeg nu om onze plaatselijke reporter Leo Nijntje, bijgenaamd de ontembare schrijver, te engageren om ter plaatse de situatie op te nemen en de overtreders op heterdaad te fotograferen. Op ieder uur van de dag kan hij raak komen schieten. Leo is ons lokale Kuifje, de vliegensvlugge journalist, hij schrijft rapper dan een soldaat kan schieten. Altijd prijs!

Dit is ook een laatste waarschuwing voor de chauffeur die me vorige zaterdag uitmaakte voor vuile leugenaar. Ik was om 7 uur uit mijn bed gekropen om hem te vragen zijn gas- en lawaaifabriek even stil te leggen. Hij verstond me niet wegens… te luid draaiende motor en smeet meteen zijn raampje dicht, nog scheldend dat ik niks onterecht mocht verzinnen.

Toen zette hij gedwee zijn motor af, hij keek onderdanig maar ook wel begerig omhoog naar ons slaapkamerraam. Daar zag ik nog net een mij bekend silhouet in négligé verdwijnen. De chauffeur sloeg zijn ogen neer en bloosde.
Ik heb zijn nummer weliswaar genoteerd, niet omwille van de optische ontucht, hij had immers geen zonde begaan, maar wel manifest zijn kloten geveegd aan de regels van De Lijn.

Dat mag ‘kuifje’ Leo komen waarnemen en desnoods op foto weergeven. Een snapshot van de dame aan het raam is misschien meegenomen, ik kan niks beloven. Zij draagt niet altijd kleren, zonder daagt zij zeker niet op. Het gaat ook om die andere overtreding, die van totaal gebrek aan burgerzin en ongelimiteerde spilzucht.

Schaam u, buschauffeurs van De Lijn, uw taak is exclusief voorzien ten gerieve van het publiek. Niet uw eigen ego moet in onze buurt gediend worden. Dus motor stil, en vlug, of ik laat onze Leo los. Hij kan u de levieten lezen in de regionale pers. Hij overdekt u met pek en veren. Leo lijkt op Kuifje, maar in werkelijkheid is hij een schrijvende leeuw.

Om ernstig te eindigen, dit is echt geen grap: hooggeachte directie van De Lijn, kom rap tussen en leg de stilstaande bussen het zwijgen op. Of anders volgt er ambras, dan zend ik de overlast naar een politieke pipo.

Ik ga desnoods tot bij de premier, hij heeft de hoogste connecties in de nationale pers. Hij kon zijn eigen privé zaakjes regelen bij de heren Van Thillo en Leysen, mediagiganten ten dienste van zijn individueel belang.

Zeg nu zelf kameraad Alexander, waarom zou ik als benadeelde burger minder belangrijk zijn? Geen promo voor uw porno, wel dan, stel mij gerust met die bussen. Het ene plezier is het andere waard, ten dienste van de democratie, de gelijke wederkerigheid.

Maar inderdaad, dat is een rare rechtvaardigheid. Want zo glijden wij af naar het verkeerde dienstbetoon. Met dank aan eerste minister De Croo.