In mijn vorige column bracht ik het relaas van een VRT-delegatie die ik mocht gidsen in het museum van de Holocaust te Mechelen. Ik meen me te herinneren dat die mensen allen syndicale leden waren van het ACOD,
de socialistische vakbond voor ambtenaren. Daar is niks mis mee, ik was zelf jarenlang gesyndikeerd bij diezelfde organisatie. Ooit was ik een flinke linkse jongen, ondanks mijn lidkaart van de politie, jawel. Ik was al divers avant la lettre.

Wat u misschien niet weet, is dat het ACOD een ‘algemeen secretaris cultuur’ in dienst heeft. Die functie wordt bekleed door de heer Robrecht Vanderbeeken.
De man draagt naast zijn culturele klak ook een petje waarmee hij internationaal zwaait. Op 30 augustus 2018 publiceerde betrokkene een politieke column op de opiniewebsite DeWereldMorgen.be.
Daarin belichtte hij, als culturele syndicus, de situatie in het land… Israël.

Zijn oorlogsfocus was gericht op de Palestijnse enclave Gaza. Hij stelde zonder blikken of blozen dat er Gazaanse kinderen werden gekidnapt en vermoord voor hun organen, door hun buren, die kwaaie Joden uiteraard. Een verhaal dat haast 2.000 jaar oud is, het gaat al mee sinds het begin van de diaspora, de dooltocht van het Joodse volk op deze aardkloot.

Nergens waren ze nog welkom, nadat ze door de Romeinen uit hun thuisland waren verjaagd. De pest en de cholera, het mislukken van de oogst, orkanen en hittegolven, kinderroof, alles was sindsdien de fout van de smous. Ze waren de oudste asielzoekers, de eerste ontheemden en de eeuwige vluchtelingen. Tot ze door de nazi’s werden gespot en op het schavot van Auschwitz en andere liquidatieplekken werden gezet.

De wereld was altijd erg bedreven geweest in het wegkijken van dit leed. Maar zes miljoen lijken was er net te veel aan. Weg met die Joden uit West-Europa, klonk het plots, misschien omwille van onze schaamte om die Holocaust.
Ze konden zich terug bij hen thuis gaan verstoppen, tussen de moerassen en de woestijnen, daar waar geen gras groeide en alleen de kamelen konden overleven. Daar hingen ook wat Arabieren rond, een historisch aan de Joden verwant nomadenvolk. Aanvankelijk waren het geen slechte kameraden: ze spraken een erg gelijkende taal, er gebeurde ruilhandel. Om te trouwen kozen ze soms mannen en vrouwen uit het andere kamp. Het was een gezonde kruisbestuiving, op alle vlakken.

De Joodse migranten keken vooruit, ze begonnen massaal huizen te bouwen, met akkers en tuinen.
De Arabieren bleven logeren vlak in de omgeving, met hun tenten en hun lastdieren. Ze imiteerden hun buren.

Het was een verhaal van bloed, zweet en tranen, maar het prille landje kreeg vorm. De Volkenbond gaf in 1947 zijn fiat aan het concept, beide partijen mochten officieel hun ministaatje oprichten. Zo werd Israël een jaar later officieel geboren. De Arabieren waren minder bij de pinken, ze werden op snelheid gepakt en besloten tot een oorlog tegen Jodenland.

Ik vat het allemaal summier samen, maar de grote lijnen kloppen wel.
Daarna werd het Palestijnse volk in het leven geroepen, het ging om diezelfde mengelmoes van Arabische mensen, aangevuld met Druzen, Samaritanen, bedoeïenen en andere nomaden die daar verloren liepen.

Sindsdien is het nooit meer goed gekomen. Behalve voor de Joden. Ze hadden hun eigen land, ze werkten onmenselijk hard, ze werden een gezonde democratie, ze creëerden welvaart, ze cultiveerden hun vrijheid.

Voor de voormalige Arabieren, die nu als Palestijnen door het leven gingen, begon een decennialange lijdensweg.
Ze moesten het zien te redden in erbarmelijke én ontzettend arme regio’s, zoals de Westbank en Gaza, waar politieke potentaten en religieuze fanaten de plak zwaaiden.

Niet waar, riep de beschaafde wereld, het Westen op kop, het is de schuld van de Joden. Onze links dragende bobo’s en de moralisatoren van de antizionistische ngo’s voerden de boventoon in deze hetze. Tot spijt en vooral tot nadeel van de modale Palestijn, want ‘Mohammed met de fez’ wordt onderdrukt, om te beginnen niet door Israël, maar door de eigen leiders. Ik geef enkel de hoofdlijnen, maar in deze kern zit de waarheid.

Zo zijn we terug bij het ACOD, sector Cultuur en hun vuil spuitende directeur Robrecht Vanderbeeken. Hij bezondigde zich aan de welig tierende haat van minstens een deel van regulier links ten aanzien van Israël. Het is een tendentieuze beweging die extreemrechtse proporties aanneemt. Zit er diep in de onderbuik van deze duistere campagnes de onmogelijkheid verscholen om de Holocaust te kunnen digereren?
Zijn er mensen die blijven vergaan van schaamte om de grootste gruwel ooit, die eigenlijk nog vrij recent werd begaan in onze nabije achtertuin? Gaat men de schuld dan ijlings, reflexmatig, doorprojecteren naar de… slachtoffers? Zo kijken zij makkelijk, zelfs relax, weg van de blik in de spiegel, hun ziel.

Het Israëlisch-Palestijns conflict wordt door de mainstreammedia gebracht onder de vorm van een illusie, het simpele zwart-wit-luikje,
dat zich het best leent voor politiek misbruik, het sprookje van de onderdrukker versus de onderdrukten. De Palestijnen zijn dan de panda’s en de bambi’s van het Westen geworden, de Joden d’office de moordenaars en kinderrovers.

De deugmensen van onze dogmatische media zijn gespecialiseerd in subjectief gekleurde informatie en feitenloos commentaar. Het is een soort dronkenschap van de elitaire weldenkenden. Wij worden nog a fortiori bestookt door de waarheidspolitie van de socio-culturele sector en het hoger onderwijs, geïnstrueerd door een indoctrinerende pers en hun niets ontziend zedelijk en intellectueel terrorisme. Het morele discours en politieke debat wordt in Vlaanderen sinds decennia door ‘hypercorrect’ links bepaald. Dat kamp is de dikste zuil van het ideeën-establishment.

Maar die linkse mens dreigt een kuddedier te worden. De werkelijkheid van de mainstreammedia is normatief voor hem en haar geworden, kan zelfs niet meer in vraag gesteld worden. De rechtse mens staat quasi machteloos tegenover het overwicht van deze linkse opiniehegemonie.
In dit prangende en verstikkende verhaal wordt een landje zoals Israël gesandwicht, zijn die nieuwe Joden kansloos. Het Westen stelt zijn veto.

Terwijl de brede Arabische wereld ontwaakt. Er waren recent de Abraham-akkoorden. Israël werd officieel erkend door de Verenigde Arabische Emiraten, door Bahrein, Buthan en Marokko. Oman en Indonesië klopten ook aan. Voordien genoten zij reeds de erkenning van Egypte en Jordanië. Recent toonde zelfs Turkije interesse. De Saoedi’s protesteren nog pro forma, maar onderhandelen ondertussen clandestien, want Israël is hun eerste en laatste buffer tegen de potentiële kernwapens van Iran. De economie en de welstand, de wetenschap en de ecologie, maar ook de sterke defensie van het beloofde Jodenland zijn lokkertjes geworden.
In het lakse Westen slaapt men wakker verder.

De Westvlaamse cartoonist Luc Descheenmaeker (aka O-Sekoer), een ex-leraar van het Sint-Jozefsinstituut in Torhout, kreeg een paar jaar geleden in de theocratie Iran een prijs voor een controversieel Holocaust cartoon.
De linkse artiest werd gehuldigd als cultureel ambassadeur van Torhout.

Onze gewezen nationale voetbaltrainer Marc Wilmots was in 2019 tien maanden bondscoach in Iran. In oktober van dat jaar mochten vrouwen er voor het eerst naar voetbalwedstrijden gaan kijken. De geldwolf Wilmots streek gedurende zijn korte aanstelling ruim 6 miljoen euro op.

Ik heb een nogal poëtische collega-gids in Dossin die vindt dat Iran het de laatste tijd ‘nog niet zo slecht doet’.
Een tip voor die man: een praatje met Darya Safai (NVA). Zij zat ooit in een Iraanse cel als politiek gevangene…

De Iraanse wetenschapper en VUB-gastprofessor Ahmadreza Djalali werd in Iran beschuldigd van spionage en ter dood veroordeeld in 2016. Hij zit al meer dan 4 jaar vast (meestal in de isolatiecel) zonder eerlijk proces, terwijl zijn gezondheid onverminderd achteruit gaat. Onze links-liberaal beleid lijdt er niet onder.

In Iran werden sinds de Islamitische Revolutie in 1979 ongeveer 5000 homoseksuelen terecht gesteld. Meerdere onder hen werden van een hoog dak naar beneden gegooid. Het politiek tirannieke en godsdienst-fanatieke Iran is de zelfverklaarde aartsvijand van het vrije en democratische Israël.

Het totalitaire gevaar van de 21^ste eeuw zou wel eens het islamisme kunnen zijn, een theocratisch fascisme. In onze linkse kringen heerst er een morbide fascinatie voor de blinde terreur van deze islam-waanzin. Islamisten zetten het wapen van hun testosteron in tegenover onze feminiene beschaving, een achterhaalde angelieke wereld, recenter ook wel de sneeuwvlokjescultuur genoemd. Komt het Uur Nul nu dichterbij?

Niemand moet vrezen voor een tweede Auschwitz. Die Joden redden zich zeker in het bastion van hun comfortabel gebetonneerde land. Voor ons is er minder hoop, want geen poot zullen die Judeeërs uitsteken om het eertijds vrije Westen te helpen. Vanuit een ideologisch idiote positie werd hier gekozen contra Israël en pro Apocalyps… die de politieke islam voor ons wil organiseren. Alleen al demografisch is onze nederlaag verzekerd. Met dank aan het linkse vergif dat hier de geesten verziekte.

Ongeveer twee weken geleden was de voetbalwereld en zijn idolaat gedweeë pers in alle staten over abjecte uitlatingen van racisme tijdens de wedstrijd Club Brugge – FC Anderlecht. De spionkop van Brugge zou ‘bruin apen’ geroepen hebben naar donkergekleurde Anderlechtspelers. Ook naar Kompany, trainer van Anderlecht, althans volgens zijn eigen lichtjes pathetische verklaringen. De puissant rijke man barstte bijna in tranen uit na de match, hij ging thuis, bij moeder en de kinders, verder uithuilen. Dat was het enige wat hij nog kon uitbrengen. Geen enkel commentaar over de match, Anderlecht had niet bepaald geschitterd. De voetbalmedia schreeuwden meteen moord en brand, bij de VRT was er crisisberaad, Kazerne Dossin ging ingeschakeld worden, misschien weer een strafkamp voorzien? Een etmaal na de zogezegde feiten had FC Anderlecht nog steeds geen aangifte bij de politie gedaan van dit toch wel ‘hemeltergend geval van racisme’ (dixit Kompany & co).

Op maandag 27 december won Anderlecht met 0-7 op Beerschot. Na de wedstrijd veroorzaakten plaatselijke heethoofden zware relletjes, ze vierden hun ontgoocheling bot met kreten zoals ‘Sieg Heil’ en… ‘Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas’. Bij Anderlecht speelde de Israëliër Lior Refaelov mee, hij maakte het 4^de doelpunt. Het was voornamelijk tegen deze voetballer dat de harde kern hooligans van Beerschot zich keerde. De vernedering voor de lokale supporters was hiermee blijkbaar totaal: ‘Een vuile Jood die hier een doelpunt komt maken, hoe durft hij dat!’ Dat was de bedenkelijke teneur. Van Kompany kwam er geen protest. De nationale voetbalmedia zwegen zedig. Ik las het relaas op een pagina van de website Brabosh, Vlaamse Vrienden van Israël. Het is duidelijk, antisemitisme weegt zoveel lichter dan het ‘razend populaire’ racisme, zeker bij gespecialiseerde diensten zoals die klunzen van UNIA, zelfs bij Kazerne Dossin.

Je zal maar een Jood zijn in deze wereld. De mensheid lijkt door de eeuwen heen een hekel aan dat volk gehad te hebben, indien het al niet ontaardde in haat en liquidatie. Maar ze bestaan nog steeds, een groot deel woont terug in hun historisch thuisland, ze spreken (weer) dezelfde taal en velen onder hen belijden nog altijd dezelfde godsdienst. Ze zijn niet beter dan andere volken (de Joden die dat denken vergissen zich), maar ze zijn ook niet slechter. Ze zijn evenwaardig aan ons. In Israël wonen 1,5 miljoen Arabieren, of Palestijnen als u wil. Ze hebben er hun moskeeën en hun politici, hun ambtenaren en hun mandaten, ze zijn er volwaardige staatsburgers. Dat is misschien een feit ter overdenking voor de moslims hier en hun linkse bondgenoten, vooral voor de islam mondiaal.

Israël kent vrijheid en gelijkheid, de basiswaarden van onze beschaving. Het waren de ideeën van de Verlichting. Onze diepste wortels zijn Joods-christelijk, niet links-islamitisch. Wij willen geen kinderen van de Duisternis worden.