Voorbije zaterdag was dan de grootste blije dag, ik ben ongelooflijk (!) getrouwd met mijn schone geliefde Nathalie. Het was een uitzonderlijk feest, met haast geen genodigden, enkel onze kinderen Barry en Katoke waren aanwezig, twee stille getuigen bij deze eeuwige verbintenis.

En ons oudste kind keek toe, vanuit zijn voorbije zijnswereld, het was de hemels aanwezige Vinnie die ons op dat moment onsterfelijk maakte.

Nathalie heeft hem bedankt, voor zijn indirecte bemiddeling, het was door Het Lied van Vinnie, gevolg van de verschrikkelijke dramatiek, dat onze wegen zich gekruist hebben, dat mijn lief mee dat kruis wou dragen.
Het las als een filmscenario, zo spraken onze vrienden, het was het meest surreële script, de regie van dit gebeuren zat vast aan een verschrikkelijk malheur dat naar de diepste liefde heeft geleid.

Het immense lijden werd gesublimeerd, opgeheven naar een hoger doeleinde. Ook wij konden dit niet bevatten, nog steeds niet, maar we genieten nu elke dag, met de kinderen, inclusief Vinnie.

De taferelen van zaterdag zijn vastgelegd, onze fotografe klikte elk ogenblik van geluk, geen lach ging verloren en een schaarse traan werd opgepikt. De liefde flitste overdadig, in gans het land goot het van de regen, miserie troef. Maar in Mechelen en in Leest scheen de zon tevreden, voor de gelegenheid genoten wij van een gewillig micro weer.

De toon is dus gezet voor de rest van ons leven, onze staat van zijn gaat met een dikke dosis zon gepaard, de aard van ons klimaat bevat niks dan stralende verliefsheid. Daar hebben wij voor getekend, de plaatselijke schepen heeft het bezegeld, onze weersvoorspelling werd vastgelegd voor ons verdere leven. Vanaf nu wordt het wentelen en koesteren op het goed gevoel van wederzijdse aanwezigheid, wij liggen liefdevol in hetzelfde bed. Van kilte, kou en regen maken wij instant pret, onze lichamen branden als toortsen van koorts, die wordt aangewakkerd door de witte warmte van ons hart, verteerd door liefde. Dat vertel ik aan Nathalie, zij bidt in stilte met mij mee. Want het is een soort gebed, wij zijn gewillig goddeloos, maar deze liefde is alleszins van een hogere orde. Daarom noem ik Nathaliefje mijn godin van grote schoonheid. Nog een opstapje na prinses en koningin.

Het is ook maar een kleine pas van het woordje godin naar het Franse equivalent déesse. Deze lingua franca was ook de moedertaal van mijn geliefde. Al spreekt ze ik zie u zo graag werkelijk prachtig uit, zonder het minste accent. Haar stem en haar taal zijn altijd klaar en helder, want mijn kersverse echtgenote (met permissie mensen) klatert altijd. Haar lach is spontaan, haar woorden bekoren, daarom verstaan wij mekaar perfect. Wij hebben zelfs beloofd van elke oorlog achterwege te laten. Leve de vrede van onze armen en benen die zich vermenigvuldigen, onze monden die niet zullen zondigen, zelfs als onze tongen gaan kronkelen als we zotte sprongen van lust maken. Met sappen die opspatten, etcetera.

Weer naar mijn woordspeling, mijn godinnelijk nette echtgenote, mijn weelderig schone déesse. Wel dus, wij hadden een taxi geëngageerd, om ons ter stadhuis te rijden. Zonder pracht of praal, maar toch met een minimum aan decorum. Het werd, met dank aan een superbe verre buur, een fraaie vintage Citroën DS, ongekroonde koningin der wagens, een auto die een icoon van schoonheid is geworden, DS leest per definitie als… déesse.

Van Leest tot Mechelen, de ganse regio had ons zien voorbij defileren. In dezelfde mate schalks als statig, plechtig en met scherts, een lachende parade die traag langskwam, met wat tussentijdse gein van chauffeur Joost, gepaste pet op het hoofd en de rust in persoon. Hij schoof het dak van de DS plots open en Barry stak er meteen zijn kop door. Hij kon zijn pret niet op, rechtstaande in de wagen, met volle borst vooruit naar het stadhuis. Dat was een intrede als van de groten der aarde die volgens de perfecte etiquette werden ontvangen. Een zoon baant de weg voor zijn mama, stuurt zijn liefpapa het juiste pad op, ruimt obstakels op met zijn blik, gepaard met weergaloze glimlach. Ook zus Katoke was vertederd, haar hoedje blonk fier van ingetogen plezier, goed zo moeke dacht ze, mooi zo broer, proficiat mijn quasi nieuwe papa, zoals ze me later betitelde.

Op het stadskabinet de Mechelaar liep alles op wieltjes van voortgezette liefde. De schepen van dienst sprak guitig en beheerst onstuimig, vond de juiste woorden, inclusief een pittige knipoog naar de zeden van een voorbeeldig huwelijk. Wij noteerden haar discours met groot gevoel voor mekaar, schoven braaf de ringen aan de trouwhand van de levenslange partner en bezegelden het geheel met veel emotie en een overdosis groot geluk.

Toen sprak Nathalie een kort historisch woordje, ook over de jongen die afwezig was, hij was verhinderd wegens overleden, maar zij nam hem mee, samen op de lange reis met mij. Zij verhaalde over hoe het was begonnen, en in minder dan geen tijd had geleid naar dit einde dat een eeuwig begin was. Ik heb kort geantwoord, met een krop in de keel, snik in de stem, zonder woorden, enkel mijn blik zei dat het zalig was. Voor altijd graag.

Daarna volgde een triomfantelijke fotoshoot, met het majestueuze Predikheren als decor, ook mijn werkplek Dossin kwam aan bod als achtergrond. Het gebeuren werd in geuren en in kleuren vastgelegd, ook voor de kleine meisjes van de papa die er nu niet bij was, voor de lieverds Roosje en Martje. De prentjes werden ook voor hen genomen. Om te zien hoe uitzonderlijk mooi hun liefoma was als bruid, en zo zal blijven uiteraard. Ik ben op voorhand getuige van de schoonheid die mij wacht.

Na het officiële gedeelte in Mechelen en de jubilerende huwelijksportretten volgde het intieme feestje in ons warme landhuis te Leest. Het kersverse paar ging, hongerig naar mekaar en naar het nieuwe leven, ook wel een beetje naar eten, aan tafel met de kinderen. De pannenkoeken waren al voorgebakken door de vrouw des huizes, mijn vrouw mocht ik voortaan zeggen, met de nodige trots. Alles smaakte overheerlijk, we smosten vrolijk met chocolade, slagroom en al wat zoet was. De dag lachte ons toe, een zwoel gevoel.

En toen kwam er nog een onverwacht salvo, een knisperend pakje werd opengemaakt door liefdochter Katoke. Zij ontstrikte met haar grandioze glimlach een briefke, haar eigenhandig sierlijk neergeschreven tekst, een innemende ode aan de ouders. Wij slikten en wij snikten, wat een cadeau!

Na het uitgebreid ter tafel gaan hebben wij nog ten dans gespeeld, een trage slow loste wat rappe swing af. We rockten en we rolden, de boogie woogie van de liefde in de living. De muziek plakte van schone goesting.

De avond brachten wij op verplaatsing door. We hadden een apart hotel geboekt, een oude kerk diende als locatie voor onze eerste trouwnacht, namelijk Martin’s Patershof in Mechelen. Ook artiest Stromae sliep er zijn huwelijk in, wij waren zeker niet minder, noblesse oblige, we deden onze plicht van liefde. De klokken hebben geluid, maar we hoorden niks, wij hadden geen tijd om te luisteren, alles gebeurde fluisterend, stil intiem.

’s Anderendaags togen wij gezellig naar Brussel, om verder uit te rusten, de trein was onze gewillige geleide. Wij dachten dat na ons groot geluk ook kunst en cultuur aan bod mocht komen, dus een museum leek wel een goed idee. Zodoende kozen we voor Erotiek en Mythologie, dat paste perfect in ons verse kader. Al zijn we beiden niet zo’n fan van dat tweede luik, het eerste is eerder spek voor onze buik. Mooi meegenomen dus die verlustigde kunst, we keken onze ogen uit, met onze kleren proper aan. Onze zeden zijn vrij hevig, maar gecultiveerd, laat dat geweten zijn.

Zo kwam er een zalig einde aan de eerste dag van ons ingezegend leven.
We zagen dat het schoon gelukt was, we waren klaar voor een nieuwe levenslange start. Ergens in de verre hemel pinkte fonkelend een ster, ik wist van wie die knipoog kwam. Een monkelende jongen, gemiste zoon. Wij honoreren hem als nieuwe ouders voor dit stille eerbetoon.

Dankjewel Vinnie, je hebt ons indirect bij mekaar gebracht. Ons leven leest als een boek, het is een stomende story waarin moed en hoop de boventoon voeren. Wij wonen voortaan verenigd, drijven in de grote uitbundige stroom, de wijde rivier van de bruisende liefde. Wij nemen je overal mee, ter zee, te land en in de lucht, in onze huizen in Leuven en in Leest. Je bent veilig bij ons, bij Barry en Katoke, onze liefde is compleet, dus inclusief.

Iemand die herinnerd wordt, blijft leven. Onze trouw betekent houden van, we vergeten niemand van onze dierbaren. Zo vermeerderen we mekaar. Dat is de bedoeling van met twee te zijn, wij worden velen.