Het is elf jaar geleden dat een vrouw uit het Leuvense me meer dan één jaar gestalkt heeft, met onder andere dag en nacht aan mijn deur bellen, telefoneren, mailen, sms-en, inclusief meerdere doodsbedreigingen (uit te voeren door obscure mannetjes uit haar beroepsmilieu). Ze contacteerde de directie op mijn werk, ze stapte zonder toelating binnen bij mijn bejaarde ouders, ze gaf zich overal uit als mijn wettige echtgenote, ze schreef lasterbrieven naar mijn buren, ze bekladde me bij vrienden en kennissen.
Ze betichtte me van liederlijk en vooral strafbaar gedrag. Ik was een verslaafde aan pillen en drugs die ik buitmaakte bij de uitoefening van mijn job bij de politie, ik was een valse hetero, een vrijetijdstravestiet, een mislukte drag queen, ik liep ’s nachts in dameskleren rond, ik was de intieme liefdesvriend van substituut X bij het openbaar ministerie van Leuven – tja, ik had zelden zin in seks met haar – kortom: ik was de politiecommissaris wiens plaats in de gevangenis was. Dat schreef de naargeestige feeks Nadette, de schoonst vermomde heks van onze regio. Ze was bijgewerkt van lippen tot lippen, ze droeg de meest modieuze kleren uit de duurste boetieks, ze liep op duizelingwekkend hoge stiletto’s. Wie deed haar wat, zo liet ze haar brutale lichaamstaal lezen.

Ik bracht zowel de lokale politie als het parket van Leuven op de hoogte van de agressie en de hysterie van deze vrouw, het gevaar dat ze betekende, niet enkel voor mij, maar voor gans haar omgeving. Niemand reageerde. Ik contacteerde ook haar werkgever, niet de eerste de beste, het betrof… Koen Geens, jawel, de man die later tweemaal minister (voor zijn partij cd&v) werd in de federale regering. Madame Nadette was, in haar allernetste menselijke gedaante, zijn privé-secretaresse – toch volgens haar ego-ijdele versie – op zijn prestigieuze advocatenkantoor Eubelius in de buurt van de Brusselse Louisapoort, de exclusieve verzamelplek van al wat rich and famous is in België. Ik heb gedurende maanden stapels kopies bezorgd aan Koen Geens van alle obscene correspondentie die ik ontving van zijn secretaresse, ik ging het persoonlijk posten op zijn dienstadres. Geens gaf geen wederwoord. Hij zat vooral zijn aanloop te nemen om te scoren in de politiek, hij wou niet afdalen tot vrouwenbagger op ondermaats niveau, zijn imago was toen zoveel belangrijker dan morele besognes, nochtans de ethische core business van zijn partij. Mijne baas de katholieke scheefpoeper, noemde Nadette hem. Zelf bleef zij onkwetsbaar, noch de politionele noch de gerechtelijke diensten legden haar ooit een strobreed in de weg. Zij belaagde zelfs mijn ex-geliefde Maggie (tot in de verzorgingsinstelling), zij achtervolgde (letterlijk) mijn nieuwe vriendin Marie. Dat mocht en dat kon. Nadette trok gedurende ettelijke maanden een verschrikkelijk spoor van vernieling door mijn dichtste entourage, maar niemand bougeerde. Ik was radeloos en ovestresst, soms angstig, maar de instanties zwegen. Trek uw plan jong, was de vranke boodschap.

Meer dan een decennium later dook het boze spook weer op. Ongegeneerd en gefantaseerd. Noteer de voze toon: Hey Omer, we hebben beiden een lange weg afgelegd sinds 2012. Je bent getrouwd, ik ga volgend jaar ook trouwen. Mijn vriend en ik verblijven afwisselend in België en in de USA. Hij is een Amerikaan uit San Diego. Ons liefdesleven zit heel goed, we houden immens veel van elkaar, hij is wel een stuk jonger, erg knap en financieel heel succesvol!
Het ga je goed en je mag me steeds berichten sturen. Ik ben oprecht blij dat je gelukkig bent.
Het verleden ligt ver achter ons en is niet meer vermeldenswaardig.

De tekst die ik hierboven weergeef komt haast letterlijk uit een messenger-bericht van een paar maanden geleden. Dat is dus de vrouw met wie ik meer dan tien jaar geleden nauwelijks iets meer dan een amicale relatie had. Het flauwe liefdesfeestje duurde net zo lang als ik tijd nodig had om haar te ontmaskeren. Nadette is een extreem labiel personage, bovendien een ziekelijke fantaste en zeker niet ongevaarlijk. Ik heb reeds over haar geschreven in ons boek Testament van Taal 2020 onder het hoofdstuk Nadette (zie blog 23/03/20) en nadien nog in een column met de titel Stalkingcanaille (10/06/22).

Ik stond perplex toen ik haar academisch palmares las, dat ze zonder blikken of blozen publiceert op FB, zoals ze me dat indertijd ook al had proberen voor te liegen. Ik geef u even inzage van haar ersatz-wetenschappelijke score:

Private practice as psychologist. Heeft gewerkt als Scientific Assistant and Office Manager bij European Commission.
Heeft Cognitieve Psychologie en Filosofie van de Gedragswetenschappen gestudeerd aan Paris-Sorbonne University.

U leest dit goed: privé praktijk psychologie, wetenschappelijk assistent en manager Europese Commissie, studies aan de Sorbonne.
Ze is nog geen haar veranderd, ze bewoont nog steeds die surrealistische droomwereld, een minder leuke benaming is misschien: haar leugenpaleis. Ik ga het deze keer niet meer melden aan politie of parket, want dat zijn vaak slechts bureaucratische monsters. Ook gewezen minister Koen Geens mag gerust zijn, zijn carrière zit er nu immers op en ik hoop dat zijn huwelijk heeft stand gehouden. Nadette kan onmogelijk zijn favoriete vrouw geweest zijn, wel de perfecte secretaresse: voor al wat top secret was.