Maandag 3 september 2018 was een stralende dag. De zon knalde boven Leuven, het was uitbundig feest in de stad. In alle vroegte zag ik een dichte mensenmassa door de straten wriemelen, lachende gezichten, iedereen blij. Ontbijten met biertjes en hotdogs!
De traditionele jaarmarkt vond plaats, een topeditie, maar ik kon niet meegenieten. Met veel moeite baande ik me een weg door de menigte, ik kwam uit het mankelieke Sint-Pietersziekenhuis, vanop de allerhoogste verdieping, dicht bij het verblindend licht van de hemel (ik zag geen steek meer toen ik beneden kwam).

Ik was er mijn zoon gaan begroeten, hij lag er wit en doodstil. Hij was tegen de ochtend vertrokken naar andere oorden.
Vincent had beslist dat het genoeg was geweest. Hij liet de vrolijke gekte aan anderen, ook aan ons, want hij gunde iedereen zijn deel, maar voor hem was het te veel geweest: kanker en aftakeling op minder dan tien maanden tijd. Alles werd in een ijltempo van hem afgepakt en weggeveegd: zijn sterke gezondheid, zijn gezin met jonge kindjes, zijn toffe werkplek, zijn sportieve bedrijvigheid, zijn ijver om overal het beste van zichzelf te geven. Hij werd 36 en alles was voorbij.

Ik heb mijn zoon de laatste 3 weken van zijn leven nog van dichtbij mogen bijstaan, zowel in Gasthuisberg als op de palliatieve dienst van Sint-Pieter. Vincent wist dat hij reddeloos verloren was, hij kroop gesloopt naar het einde. Pijn werd hem niet bespaard, de morfine deed net niet volledig zijn werk. Het was een lijdensweg die door merg en been ging, door mijn vaderhart sneed.
Ik stond er stom van verdriet bij, keek wezenloos naar mijn zoon die zijn verloren strijd uitvocht. We wisselden nog schaarse woordjes op gestolen momenten, ik noteerde ze later letterlijk, opdat hij niet zou vergeten worden. Want dat was zijn grootste wens: overleven in onze herinnering.

Daarom schreef ik Het Boek van Vincent, een ode aan mijn zoon, ik maakte er een actie voor Kom op tegen Kanker van. Toch wel een succes. Ik bleef Vincent hier op deze blogsite ook herdenken, trouw aan zijn laatste betrachting, ik wilde hem meepakken, koesteren en blijven voelen. Ik werd hierbij warm en teder geholpen door mijn geliefde vrouw, zij nam Vincent op in haar hart en gaf hem daar een vaste plek: hij kwam terug thuis, in ons huis. Daar woont hij nu, rustig aanwezig in onze gesprekken, gedachten en overwegingen. Dat is een zoveel aangenamer plaats dan op een kaal kerkhof. Vincent leeft bij ons, hij is wezenlijk aanwezig.
Zijn dood wordt dagelijks opgeheven. Wij herontdekken hem met onze liefdeszorg.

Wij nodigen alle lezers uit om kennis te maken met Vincent. U kan het korte verhaal van zijn (te) jonge leven aantreffen op ons blog.
De pagina’s – met een lach en een traan – zijn digitaal te raadplegen. Klik de cover rechts in de frontmarge aan en u ontdekt een permanent aanbod van aandoenlijke foto’s en gevoelig tekstmateriaal.

Vincent was bang om vergeten te worden, wij halen hem hierbij terug naar de levenden.
Om voor altijd klaarheid en licht te laten schijnen in zijn langste nacht.
Een mens die blijvend herdacht wordt, is onsterfelijk.