Voorbije zomer waren mijn geliefde en ik te gast op een trendy verjaardagsfeestje in het Antwerpse.
Het ging om een vriendin en jarenlange collega van Nathalie. De betrokken dame, een eertijdse femme fatale, werd ongenadig 60. Ik had haar nog nooit gezien, maar kon bij aankomst enkel bevestigen dat ze verre van oud oogde, zoals correct beschreven door mijn vrouw. Daar was nog veel ander schoon volk aanwezig, onder andere een paar genodigden die gemeenlijk bij de BV’s van het radio en TV-landschap worden gerekend, wat dat ook moge betekenen. In hun spoor plakte en kronkelde een gedwee gevolg.

Keizer en koning kunnen niet kakken zonder lakeien, lachte de nar. Ik ben eigenlijk een ervaringsdeskundige, na meer dan 20 jaar getrouwe dienst op het Koninklijk Paleis.
Ik kan perfect de slippedragers van de kleine elite onderscheiden. De noblesse is eerder nederig, de slaven zijn graag de blaffers en de bijters. Het is een spijtige vaststelling die haast wiskundig te bewijzen valt. In de maatschappelijke historiek telt één plus één steeds tot twee, vermeerdert zich stelselmatig tot aan de som van een kudde, en de makke schapen worden meedogenloze soldaten.

Ik geef gewoon het tafereel ter plaatse weer, ik was waakzaam. Het halve donker van de locatie was een bondgenoot. Ik zette voorzichtig mijn stappen, klapte kort en tactvol met een paar omstaanders, hield het handje vast van mijn geliefde. Ik tastte in het rond, even blind als stom, vond mijn draai niet, tenzij naast mijn fraaie eega.

Ik werd hier en daar raar bekeken, ze kenden die kersverse man van Nathalie niet. Ach dat geeft niet, dacht ik, ook een neofiet uit het verre Hageland kan misschien asiel krijgen bij een soort volk dat uit andere kringen stamt. Ik ben een proletariër die lang heeft doorgeleerd, die een erudiete instelling propageert. Ik pas me aan en ken mijn plaats, spreek met twee woorden, eet met mijn mond dicht, drink geen alcohol en geef geen aanstoot, prot niet in het openbaar. Als ik een toevallig boertje laat of een zure oprisping heb, excuseer ik mij deemoedig. Geen geste is mij te veel om niet te derangeren.

Hiermee wil ik gewoon zeggen dat ik me daar geen moment op mijn gemak heb gevoeld. Te veel tralala, gekweel en hol getater, het was een onverholen jet-set-setting die ik helaas herkende maar steeds had proberen te vermijden als gewezen vrijgezel (in een onbestaande tijd). Gelukkig was ik ondertussen gehuwd en had ik de grote schoonheid aan mijn zijde. Samen sterk in onze numeriek mindere strijd.

De gastvrouw sloofde zich uit, loodste zich bevallig door het donker, kwam rakelings langs, liet een vluchtig lachje en een zuchtje achter. Dank u madam, repliceerde ik, schrik om te mishagen, ik verslikte me in de hapjes, nipte aan mijn glas. Ik hield me vast aan Nathalie, mijn knappe baken in de nacht van dat slappe feestje. Ik verlangde naar een slaapje, warm naast haar, naar een verlossende stonde om daar uit het donker te stappen, de sluiers van dat duister op te heffen. Ik was daar per definitie niet in mijn positie, stond geparkeerd op de verkeerde plek. Dat werd bevestigd door mijn sexy geliefde, wij waren perfect miscast.

Achteraf heb ik de echo’s opgevangen, de galmende wanklanken. Alles had te maken met de aanwezigheid van een radio-coryfee en zijn flankerende deerne, elegant volgens sommigen, een harde tante volgens anderen. Ze had mij indirect al eens eerder terechtgewezen, omdat ik een boek had geschreven, dat had zij veroordeeld. Want ik had geen rekening gehouden met haar man, het orakel van de romans, zo gedraagt hij zich althans op de radio. Ik had een code geschonden, de regel getrotseerd dat een beginneling eerst naar school moest gaan, letters leren schrijven bij een taalbedrijf dat cursussen geeft en instrueert aangaande alinea’s en paragrafen, hoe hoofdstukken te verdelen en punten te zetten aan het einde van een zin. Dikke onzin, maar ik had het naar mijn kop gekregen, madam BV had me gekraakt. Althans dat betrachtte ze. Ze had geprobeerd om me op mijn plaats te zetten, buiten radiobereik van haar ijselijk zwijgende man, de erkende omhooggevallen letterfretter. Hij nam ons boekwerk zelfs niet ter hand, dat was een hoopje vies papier, bladzijden vol met modder en met drek. Zo klonk het. Ik was net niet verschrompeld, daarna verschrikkelijk boos om de hoon en de haat van de vampiers.

Zo sprak het zware donker me daar bedreigend aan. Het somber kijkende gezicht van menig medemens viel als een moordend hakmes op dat dodelijke evenement, geheten een feest. Ik heb er geen licht gezien, ik was vermist in mijn verlies, ik tastte naast de essentie van mezelf, ik zocht en strompelde voort. Nathalie redde me uit de fuifnacht die gepaard ging met een ongewilde duik in flarden wilde angst en aanvallen van plotse schrik. Ik voelde me rot, opgejaagd, onbehaaglijk, belaagd.

Weken, nee maanden later, viel onze frank. Eigenlijk waren wij daar niet welkom. Wij waren enkel geïnviteerd pro forma, om de hoop te versterken, niet als mensen met een oprecht gevoel voor de goede zaak. Want dat was aanvankelijk wel onze bedoeling. Ik was zelfs een initiële fan van de ferme gastvrouw, ik zal haar hier als Fanette bestempelen. Maar ik had me misrekend, ik had mijn Testament van Taal geschreven, dat vermaledijde boek over mijn verwerpelijke leven. En Nathalie had dat willen illustreren. Hoe durfde ze zo buiten de lijntjes te kleuren van de afgelijnde burgerij, de kleine luyden die niet luidruchtig mogen zijn, die zedig moeten zwijgen als de predikanten van de media spreken.

Fanette heeft de rekening achteraf nog verder vereffend. We kregen nog een ongevraagd schoon servies naar onze schoot geslingerd, een te nemen of te laten trouwcadeau, we zouden immers niet meer samen aan tafel gaan zitten om te vieren. Ik had geen manieren om in haar wereldje te verkeren, een gevaar voor haar status, ze wilde de entourage van de BV’s niet rateren. Dan gooi je mooi je jarenlange vriendschap met mijn geliefde overboord, dan wring en wroet en ploeter je om in de slipstream te zitten van bekende mensen die zogezegd wat aanzien hebben. Zelfs afzien wil je daarvoor. Bij het grote koor horen dat unisono klinkt. Dan negeer je ons, wij die het morele lef hadden om onze vinger op te steken, naar de vele onverschilligen en de fake sprekers.

Wij boeren niettemin goed, wij vieren verder, met kersverse vrienden en nieuwe kennissen. De wereld is aan de moedigen, de durvers die hun geluk afdwingen. Zonder pillen of therapeuten, beste Fanette, maar met dikke scheppen liefde.

Het donker van die avond heeft me maandenlang achtervolgd. Ik was er nog bangelijk aanwezig in vele akelige dromen die op de vreselijkste nachtmerries leken. Ik moest door de mist van die mensen strompelen, door het mest van hun omgeving baggeren. Ik liep verloren tot ik telkens in de armen van Nathalie terecht kwam. Ik moest Fanette ontwijken, want zij keek neer op mij, zij bezweek voor het credo en het veto van meneer en madam BV,
in hun zog de menselijke zoogdieren die het verschil in soorten propageren en onderdrukking cultiveren. Een volk van dwergen en despoten, geen greintje fierheid om hun eigenheid. Niet gelijk als wij, twee zelf verzonnen en moreel ontgonnen trotse mensen. Al zeg ik dit zelf. Want van anderen verwacht ik geen remedies om ons te helpen.
Wij bepalen zelf de draagwijdte van onze pijn en de raakvlakken met de liefde, de strakke lijn van ons geluk.

Die nacht is ondertussen begraven in het jaar dat achter ons ligt. Wij zijn uiteindelijk terug thuisgekomen, veilig en ongeschonden, knus en opgelucht. Wij zijn niet gestopt met op rustige wijze gedreven bezig te zijn, met onszelf uniek te definiëren. De wrevel woont bij de tegenpartij. Wij hebben steeds hetzelfde verweer: wij zijn en blijven ontzettend fier en verliefd op mekaar.

(bovenstaand relaas is helaas een vervolg op het reeds onsmakelijk geserveerde Fileren van 17 augustus 2021)