Silvio Berlusconi, de onlangs overleden (s)ex-premier van Italië, was de uitvinder van het gezelschapsspel bonga bonga.
Slecht voor de gezondheid kan het niet geweest zijn want de man werd bijna 87 jaar. Tot op hoge leeftijd nodigde hij nog deelnemers uit om komen mee te spelen, dat waren om te beginnen knappe jonge vrouwen. Voor die meiskes was het vaak een opstap naar een blitse carrière in de show bizz. Berlusconi was een milde weldoener, ook wel een wilde genieter, maar niemand werd uiteindelijk slechter van zijn goed georganiseerde seksfestijnen. Er waren weinig deelnemers die zo’n erotisch nachtje verlieten met nog goesting in de broek, die mensen schonken alles wat ze op zak hadden: de volledige overgave van het zaad.
De ontvankelijkheid van de vrouwelijke tegenpartij bleek legendarisch. Zelfs op het Vaticaan (bekend om zijn historisch verborgen bordelen) had men nooit beter gedaan. De oude Romeinen hadden weliswaar befaamde parenclubs – badhuizen noemden ze dat toen – maar de hete hengst Berlusconi verlegde de grenzen, hij liet vrijuit vogelare, hij stond aan de wieg van de gang bang, een wervelende bezigheid voor gemengde dames en heren. Zo staat dat alleszins opgeschreven in de grote geschiedschrijving van de Erotiek, maar ik wil hier toch een kanttekening bij maken.

Uit de allerbeste bronnen (driedubbel gecheckt) weet ik dat ze in mijn geboortedorp Baalrode beter deden. Reeds halverwege de jaren ’60 waren daar besloten bijeenkomsten in een oud katholiek huis waar de zedelijke limieten onbeschroomd weggevogeld werden. Ik heb het over nachtelijke escapades in de eerbare woning van een oud-koloniaal die er met zijn drie ongehuwde zusters samenhokte. Als bijverdienste dreven ze een winkeltje in sterke dranken, een etmaal lang konden gepatenteerde dronkaards er een noodvoorraad inslaan.
De beste klanten (zoals de garde) mochten mee naar de achterkeuken, evenals mijn informant: een gewezen Congo-soldaat die zijn nachtmerries op doktersbevel moest bestrijden met sloten jenever gemengd met een scheut Afrikaanse cognac. Een zeer efficiënt mengsel tegen de zenuwen, vertrouwde hij me nog toe op zijn sterfbed, maar slecht voor de vlotte beweging in de versleten paracommandobroek. Hij kon niet meedoen aan de leuke verkleedpartijen die al eens overgingen in een gezellige neuksessie. Toen kreeg ik het ganse smeuïge verhaal er bovenop.
Bonga bonga – zeg maar een verdoken gang bang – in Baalrode! Waarin een klein dorp groot kan zijn, een paar vranke enkelingen gooiden in intiem familieverband alle remmen los. Ze zondigden zogezegd ongestraft op een plek haast naast de kerktoren, de lokale God keek toe en zag dat het goed was: een bevredigende vrede, met haast sacrale climaxen en katholieke orgasmes.
Mijn informant is gestorven met tranen in de ogen om zoveel gemiste kansen. De hoofdvogelaars waren een paar notabelen en de stiepelzatte garde hield mogelijke infiltranten weg. Drie wulpse jonge dochters dansten er de lokale cancan, hun grote broer waakte over de regels van het spel: het ging om fatsoenlijke hoerigheid.

Ik heb dit pikante verhaal met schroom opgetekend, het kan immers voor sommigen de reputatie van het dorp beschadigen. Maar uiteindelijk zijn er geen doden gevallen, niemand werd verwond, de deelnemers waren hoogstens half of helemaal dronken, meestal ontkleed en dan maar van hun gat geven. Het spel was strict democratisch, want iedereen deed het met iedereen, die mensen waren zelfs extreem proper: alle sporen werden vlekkeloos uitgewist.
Bovendien was de arm der wet, in de persoon van onze dorpspolice, aanwezig. Die man nam enkel aan het drinken deel, zijn matrak bleef de ganse tijd intact en hij hield zijn pistool op zak, hij genoot gewoon, dat was deontologisch totaal verantwoord. Dronkenschap was in die tijd nog niet strafbaar en de openbare zeden konden niet geschonden worden zolang onze zatte champetter geen proces-verbaal opstelde. Volgens mij was er geen probleem en schaad ik geenszins het propere imago van mijn geadoreerde Baalrode.

Eigenlijk schrijf ik hier een veel te laat eerherstel voor mijn ogenschijnlijk onkuise dorpsgenoten, het waren uitbundige voorlopers van de nieuwe zeden die pas in de late sixties zouden doorbreken: de compleet vrije seksuele beleving. De oud-koloniaal was de regionale stichter van een libertijns tijdverdrijf dat Silvio Berlusconi pas vijfentwintig jaar later ontdekte. Zijn drie loopse zussen waren onze lokale Mata Hari’s, ze voerden het huiselijke paaldansen in en stripten tegen mekaar op, de notabelen gingen gewillig uit de broek, ze waren christelijke progressievelingen die stiekem alles durfden met piemel en slurf. Geen sleuf of gleuf was hen te diep als ze teut waren.

Dit stuk zal me weer niet in dank afgenomen worden door de plaatselijk pilaarbijters. Maar bedenk toch: het ging slechts over seks.