Uit de essays over “leugen en waarheid”
– Michel de Montaigne (1533-1592) –
 
Wie de mens verwijt dat hij altijd aanholt achter wat in het verschiet ligt, en ons aanraadt tevreden te zijn met de goede dingen hier en nu, omdat wij totaal geen greep op de toekomst hebben, nog minder zelfs dan op het verleden, legt de vinger op de meest voortkomende dwaling van de mens, als je tenminste iets een dwaling noemen mag waar de natuur zelf, om haar werk te kunnen voortzetten, ons toe brengt. Want omdat zij ons liever tot daden dan tot inzicht ziet komen, heeft zij ons onder andere deze waan ingeprent. Wij zijn nooit bij onszelf, maar altijd een stap verder. Vrees, hoop en verlangen drijven ons naar de toekomst en beroven ons van onze band met en onze aandacht voor wat nu is, zodat wij ons onledig houden met wat zal zijn, zelfs als wij er niet meer zullen zijn.