De journalistieke voorkeursbehandeling die Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook krijgen is opmerkelijk. Vooral omdat Arabische regimes minstens zoveel – of zelfs meer – Palestijnen onder de knoet houden. Toch laten journalisten Palestijnse slachtoffers in kampen in Irak of Libanon structureel links liggen. Palestijnen zijn ook nauwelijks nieuws geweest toen Koeweit hen in de jaren negentig de deur wees. De media-aandacht voor Palestijnen was ook al niet overdadig toen zij in 1970 tijdens de zogeheten Zwarte September uit Jordanië werden verdreven en met tienduizenden tegelijk werden vermoord.
De exacte aantallen, het verloop van de Golfoorlog of van Zwarte September doen er hier niet toe. Het gaat nu over het verschijnsel Palestijnensympathie, en om de vorming van de publieke opinie door de media. Zou de voorkeur voor Palestijnen die door omstandigheden zijn verbonden met Israël te maken hebben met een bekend gezegde in de Angelsaksische media dat luidt no Jews, no news?
Een voorbeeld. Eind 2017 ontneemt de Iraakse regering Palestijnen die ruim vijftig jaar in Irak wonen wettelijk hun nationaliteit. In één klap zijn ze tweederangsburgers: uitgesloten van ziektekostenverzekering, openbaar onderwijs, vele beroepen en reisdocumenten. (…)
Inmiddels hebben Iraakse milities duizenden Palestijnse families uit hun huizen verdreven. Ze wonen nu in sloppenwijken met nauwe steegjes. Andere Palestijnen vluchten naar Chili, Canada of Europese landen, waar ze burgerrechten hebben. Tevergeefs oefenden Iraakse advocaten druk uit op de regering om de nieuwe wet te ontbinden. De leiders kunnen hun gang gaan, ze hebben weinig te vrezen, ook na een oproep van de Palestijnse advocatenbond aan de Arabische Liga.
Iraakse Palestijnen spreken van ‘etnische zuivering’. Doorgaans slaan journalisten dan dankbaar aan, maar nu even niet. Het is kennelijk geen nieuws. De Palestijn uit Gaza of Oost-Jeruzalem die een keel opzet tegen een Israëlische soldaat is ‘het verhaal’: de Palestijn in de diaspora die slachtoffer is van Arabische repressie bereikt het publiek niet.