George weet immers dat ik dol ben op schapenpootjes in vinaigrette, met veel uien. George, dat wil zeggen mijn edele Britse soeverein, moge God hem behoeden! Weest u zo vriendelijk hem de nodige eer te bewijzen door even op te staan. Dank u, u kunt weer gaan zitten. Wat die avontuurlijke en lange wind betreft die ik net liet, verbaast u zich daar niet over, dat is de gewoonte aan het Engelse hof om de gastheer te laten blijken dat men zich bij hem thuis voelt, op zijn gemak voelt.

Na zijn eerste glas bordeaux te hebben gedronken viel hij op de sardines en de tonijn aan, die hij met veel lawaai verdelgde, zo nu en dan pauzerend om opnieuw zijn glas bij te vullen en vriend Deume aan te sporen zich niet te generen de inwendige mens eens wat te versterken, wat duivel, en ook te drinken, want wie wist welke gemetastaseerde kanker de toekomst nog voor hen in petto had?

Aan het dessert sloeg meneer Deumes stemming om van exaltatie in melancholie en vertelde hij, totaal met jam bespat, vertrouwelijk en in bedekte bewoordingen enkele treurige staaltjes van zijn huwelijksleven. Waarop Mangeclous hem adviseerde haar iedere morgen enkele ferme klappen met een stok toe te dienen, en daarop zulke amusante anekdotes vertelde dat de kleine zeehond bijna stierf van het lachen, en ze dronken weer, en toosten op hun wederzijdse gezondheid, en noemden elkaar bij de voornaam, waarbij vriend Hyppolyte zonder reden hinnikte en lachte, een plechtige tafelrede hield tot zijn glas, en zelfs tweemaal die aardige milord onder diens oksels kietelde. Nog nimmer had hij zulk feest meegemaakt en nieuwe horizonten openden zich voor hem. En mocht Antoinette plotseling binnenkomen, hup, een pak ros met de stok!