Ik ben bezig uit te leggen dat wij Italianen en wij Europeanen niet als het Amerikaanse volk zijn: een recent mozaïek van etnische en religieuze groepen , een losse warboel van talen en godsdiensten en culturen, terzelfder tijd open voor invasies en in staat om die af te wijzen. Ik ben bezig te zeggen dat onze culturele identiteit, juist omdat die eeuwenlang welomschreven is, geen emigratiegolf kan hebben die bestaat uit mensen die op een of andere manier onze levenswijze willen veranderen. Onze normen, onze waarden. Ik zeg dat er bij ons geen plaats is voor muezzins, minaretten, valse geheelonthouders, verdomde chadors en de nog verdomdere burqa’s. En als die er was, zou ik hun die niet geven. Want het zou gelijkstaan met Dante Alighieri uit het raam gooien, Leonardo da Vinci, Michelangelo, Rafaël, de Renaissance, de Verlichtingseeuw, de Italiaanse Eenwording, de Vrijheid die we zo goed en zo kwaad als het ging hebben veroverd, de democratie die we zo goed en zo kwaad als het ging hebben ingevoerd, de welvaart die we ongetwijfeld hebben bereikt.