En gedurende de daaropvolgende weken leefden ze zoals ze tot dan toe hadden gedaan. Op een manier waartoe ze een jaar eerder niet in staat zouden zijn geweest, met een kracht waarvan ze niet wisten dat ze die in zich hadden, maakten ze ontwijkende manoeuvres en terugtrekkende bewegingen, zetten hun talenten in als vaardige generaals die met een povere troepenmacht moesten zien te overleven. Ze werden regelrecht behoedzaam en terughoudend, en genoten op macabere wijze van hun slinkse handelswijze. Stoner kwam alleen na het vallen van de avond naar haar appartement, als niemand kon zien dat hij naar binnen ging. Overdag, tussen de colleges door, vertoonde Katherine zich met jongere mannelijke medewerkers in cafés. En door hun gemeenschappelijke vastberadenheid werden de uren die ze samen doorbrachten intenser. Ze hielden zichzelf en elkaar voor dat ze elkaar dichter dan ooit tevoren genaderd waren. En tot hun verbazing beseften ze dat dit zo was, dat de woorden die ze gebruikten om zichzelf op te beuren meer dan voldoende troost boden. Ze maakten initimiteit mogelijk en verbondenheid onvermijdelijk.
Het was een schemerwereld waarin ze leefden en waar ze het betere deel van zichzelf mee naartoe namen – zodat de buitenwereld, waarin mensen liepen en spraken, waarin veranderingen plaastvonden en alles voortdurend bewoog, voor hen na verloop van tijd vals en onecht leek. Hun leven in beide werelden verschilde sterk, en voor hen leek het heel gewoon zo opgedeeld te worden.