En waarom niet: een zich volledig tot iemand bekennen? Kan dat alleen maar in de vorm van: ik ben je vrouw? Moet het altijd hierover gaan? Kan zich dat volledig-tot-iemand-bekennen niet afspelen binnen de gebieden van het zuiver menselijke? Zit ik toch aan te veel traditionele denkbeelden vast? En dat verlangen tot volledige lichamelijke overgave, dat er soms zo sterk is, als noodzakelijke aanvulling aan de sterke gevoelens voor hem? Dat verlangen is er bij momenten en het gaat weer voorbij. En je wil immers niet eens dat verlangen realiseren, want je wéét toch de gevaren die daaruit voortvloeien kunnen? En ik heb nog die donkere herinneringen aan die ene keer. En dat verlangen, realiseer je het soms niet in één enkele omhelzing, soms in een enkel gebaar van volledige overgave? Is dat niet voldoende? Overschat je in de voorstelling nog niet te veel dat éne kleine seksuele moment? En terwijl het seksuele niet eens zo’n grote rol in je leven speelt, zou het dan toch ergens je te veel beïnvloeden vanuit een soms conventionele voorstelling over deze dingen?