De opvallende Duitse vitaliteit in de zomer van 1940 had, deels, een triviale achtergrond. Rosie Waldeck schreef hoe ze opeens hele dagen energiek kon doorwerken dankzij een stimuleringsmiddel dat een Duiste diplomaat haar had toegestopt: pervitine. ‘De Duitsers begonnen pervitine te geven aan piloten en soldaten die inspannende taken voor de boeg hadden, wat een verklaring kan zijn voor de verhalen uit Frankrijk over de “vechtextase” van de nazi-soldaten. Inmiddels wordt pervitine door iedereen in Duitsland gebruikt die wil doorgaan met weinig slaap, en dat betekent in de praktijk dat de hele bovenlaag van de Germaanse natie, onlosmakelijk verbonden aan de nazi-veroveringsmachine, weinig tijd overheeft voor ontspanning of zelfs slaap.’