Maar de armen ontdekten dat zij samen de macht van hun rijke onderdrukkers konden breken. Joden sloten zich massaal aan bij het socialisme, anarchisme en communisme. Joden in Litouwen, Polen en Rusland hadden hun eigen politieke organisaties en stroomden met honderdduizenden toe als lid van de diepgaand seculiere Algemeyner Yidisher Arbeter Bund. Ze waren ervan overtuigd dat een verbetering van de levensomstandigheden en politieke bevrijding ook een einde zouden maken aan het antisemitisme. Dit politieke internationalisme vocht om de verovering van het Joodse hart met het politieke nationalisme, zoals vertegenwoordigd door de zionisten. De laatste zagen geen mogelijkheid tot verbetering van het lot van de Europese Joden. Zij wilden net als andere volkeren die onder het juk van de tsaar, de Oostenrijks-Hongaarse keizer of de Ottomaanse sultan zuchtten zelfbeschikking en autonomie in een eigen staat. Dat kon niet in Europa, wel in Palestina.