De dagen gaan almaar sneller voorbij en ik voel mijn oude krachten en mijn ontuchtige verlangens terugkeren. ’s Middags lig ik breed uitgestrekt op de bank naar het nieuws te kijken, wanneer plotseling de aanminnige gestalte van Maggie De Bock verschijnt, onze staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Maatschappelijke Integratie en Armoedebestrijdiong. 
Ik draai het volume naar nul zodat ik me beter op haar fantastische contouren kan concentreren. Ik heb al veel kritiek op de looks van Maggie mogen aanhoren, maar wie me kent, weet dat ik lijd aan een niet te cureren fascinatie voor weelderige vrouwen. Ik duw op de slomo-knop en kijk bewonderend toe. Haar bruine ogen lichten op, haar hardrood geverfde lippen openen en sluiten zich, en als ze die hunkerende lippen ook nog ‘ns tuit, bevries ik het beeld. Terwijl ik naar haar rubensiaanse schoonheid staar, word ik overweldigd door een niet te controleren begeerte, een onstuitbaar verlangen naar lichamelijke vereniging met deze sensuele vrouw. Werktuiglijk ben ik bij dit stilleven het kopje van mijn liefdestoorts beginnen te beroeren. En voorwaar, het wonder geschiedt: Mijnheer richt zich aarzelend op, voor het eerst sedert negen dagen. Niet trots als een drilboor, maar nederig, welhaast beschaamd, bang om zich op te dringen. Geen triomfantelijke Tom Boonen. Eerder een bescheiden Marc Didden. Ja, er is nog leven in de brouwerij.
Ik blijf naar het scherm staren en ga door met mezelf te liefkozen. En dan, volkomen onverwacht, trekt een razende storm van genot door mijn hersenen. Honderd miljard neuronen schieten me als een raket de kosmos in. Het is het beruchte Van Poppel-orgasme, voor het eerst in de urologische literatuur beschreven door professor doctor magister magnificus J.F.H.H. Van Poppel. Die had het me in hoogsteigen persoon uitgelegd: ‘Sommige patiënten komen me na de ingreep vertellen dat ze een onbekende verhevigde vorm van klaarkomen ervaren. Anders, maar vooral béter dan voordien.  Het is een uitsluitend cerebraal orgasme dat geen erectie nodig heeft, maar door het  samengaan van stimulatie van de eikel en zuivere gessteskracht wordt opgewekt.’
Nog narillend van genot bedenk ik hoe ik dit wonder te danken heb aan de tovenaarskunsten van Dokter M. Hij die door jaloerse collega’s ooit de cowboy werd genoemd, heeft er via een ‘tweezijdig zenuwsparende ingreep’ voor gezorgd dat mijn delicate hobo d’amore zo goed als intact de strijd heeft overleefd. Hulde aan onze urologen! Hulde aan tovenaar Dokter M. Maar boven alles: hulde aan de charmes van Maggie De Block, onze onvolprezen staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Maatschappelijke Integratie, Armoedebestrijding en Oprichting van voor altijd verloren gewaande Liefdespenselen. ‘Lay Lady Lay’!