Effect van de terreur

Wat heeft de Palestijnse terreur nu voor effect gehad? In de eerste plaats hebben de terroristen ervoor gezorgd dat de Palestijnen een factor in de politiek werden door een reeks van spectaculaire acties, waarbij onschuldigen een ellendige dood vonden. In de periode daarvoor werden de Palestijnse belangen door de Arabische staten behartigd met zeer wisselend succes, waarbij eigenbelang belangrijker leek dan deernis met het lot van de Palestijnen. Ook de andere landen kregen door de terreurdaden – noodgedwongen – interesse voor de Palestijnse zaak, waarbij de daders de publieke opinie meekregen, hoe verwerpelijk men hun terreurdaden ook vond. Het is een merkwaardige psychologische angstreactie om de kant te kiezen van degenen die met terreur dreigen en terroristische daden plegen, maar zo lijkt het wel te zijn gegaan.
Bovendien zou Israël nooit bereid zijn geweest om met de Palestijnen over hun toekomst te onderhandelen, ja zelfs hun bestaan te erkennen, als zij zich niet aldus op de politieke kaart hadden geplaatst. Uiteindelijk heeft Israël in 1993 akkoorden gesloten met de PLO, een organisatie met wie men voordien zelfs nooit had willen spreken.
In de tweede plaats hebben deze gewelddaden het gevoel van eigenwaarde en eigen identiteit van de Palestijnen in hoge mate versterkt. Voelde men zich daarover machteloos, een pion in de strijd tussen de Arabische landen en Israël, levend in bezet gebied, waar het Israëlische leger de dienst uitmaakte, nu had men het gevoel dat de vijand toch kon worden bestreden ondanks zijn militaire overwicht. De terroristen worden daarom in de Palestijnse gebieden als helden en martelaars vereerd. De diepe gevoelens van haat bij de Palestijnen monden uit in hun vreugde over de moord op Israëlische burgers of op Joden overzee. Of het om kinderen ging die bij de aanslagen omkwamen was van geen belang. Men had wraak genomen op de almachtige vijand.
In de derde plaats heeft de keuze voor terreur in Israël tot groot wantrouwen tegen de Palestijnen en een preoccupatie met veiligheid geleid. Wanneer het bezoek met een gezin aan een pizzeria de dood kan inhouden, is het begrijpelijk dat veiligheid een belangrijke zaak wordt. Wie of wat kan het terrorisme stoppen? De wijze waarop in de wereld op de Palestijnse terreur werd gereageerd door terroristen vrij te laten of door een onbeholpen reddingsactie zoals die van de Duitse politie in München in 1972 gaf de Israëli’s bepaald geen veilig gevoel. In de Israëlische politieke arena betekende dit op den duur een duidelijke verschuiving naar rechts. Een politicus die veiligheid leek te kunnen garanderen, verdiende de voorkeur boven een kandidaat die vrede met de Palestijnen hoog op de agenda had staan. Veiligheid leek belangrijker dan vrede.