Uit ‘Waarover men niet spreekt’ door Wim Van Rooy

Het zionisme zou zelfs als model en lichtbaken kunnen worden gebruikt met Israël als exemplarische start-up natie voor andere landen, want het is een succesformule waarvan de islamitische wereld veel zou kunnen leren, maar die heeft het te druk met islam en sharia, despotisme, het uitroeien van de laatste christenen in dat gebied en met het uitvechten van onderlinge oorlogen tussen soennieten en sjiieten. Toch waren aan het eind van de negentiende eeuw en het begin van de twintigste eeuw heel wat Arabische landbouwers bereid om met de aliyah-Joden samen te werken omdat ze zich vrij vlug realiseerden dat dit volk enorm productief was en zowat alles in cultuur kon brengen, dit in tegenstelling tot hun eigen indolente ‘latifundista’s’ die er zelfs niet woonden, maar hen wel uitzogen. Dat alles werd uitvoerig gedocumenteerd door onder anderen Efraim Karsh, die ook de historische methodes en het bedrog van Israëlische revisionistische en antizionistische historici als Benny Morris, Ilan Pappé en Avi Schlaim ontmaskerde. Maar Karsh’ oeuvre, samen met dat van Martin Kramer, wordt in de westerse pers het liefst niet al te breed uitgemeten. In de mainstreammedia vindt men er dan ook niets van terug.