Ik heb ooit een vrouw gekend die niet echt knap was, maar om de zoveel tijd ergens een man verslond waar ze haar zinnen had op gezet. Voor de gelegenheid zal ik haar Gretchen noemen, het woordje heet mag u er gerust bij denken. Het was in de late jaren ’80 dat ik voor het eerst van haar erotische strapatsen hoorde, ze was toen vooraan in de dertig, goed van oren en pootjes voorzien, zonder daarom een schoonheid te zijn. Wat wel opviel, was haar weelderig ros haar en haar altijd vrolijk gezicht vol tintelende sproeten. Van beroep was ze laborante, vandaar haar voorkeur om met professoren, dokters, biologen en ander medisch geschoold volk in bed te duiken, uitsluitend op haar initiatief, zij koos haar sekspartners zelf uit. Dat belette niet dat ze ondertussen perfect burgerlijk gehuwd was met een lieve man en zelfs twee jonge kindjes had. Ik werd haast permanent op de hoogte gehouden van de seksescapades van hete Gretchen omdat ze een directe collega was van mijn eerste vrouw. Mijn ex sprak bijna met bewondering over haar nymfomane vriendin (ze waren dol op mekaar), wat ik ook niet veroordeelde, want ik was in die tijd evenmin een beoefenaar van de monogamie. Gretchen echter predikte geen enkel seksueel geloof, ze zweeg meestal zedig over haar avontuurtjes, maar ze smeet zich des te meer als het kriebelde tussen haar benen. Niks aan te doen, legde ze uit aan mijn ex: ik moet het dan gehad hebben, eer keert de rust niet terug in mijn onderbuik. Behalve deze toch wel opvallende afwijking was Gretchen een modelvrouw: positief en optimistisch ingesteld, in haar hart meer dan trouw aan haar man en bovendien een uitstekend koesterende moeder. Ik vond haar zeker verleidelijk, ik wist vanwaar haar sexappeal kwam, het was haar uitbundige ongeremdheid, gepaard aan dat aanstekelijke schudden met die volle vormen en dan die uitdagende bos ros haar. Ze was een erotiserende wervelwind, dat stond los van uiterlijke perfectie, ze werkte met andere sensoren die niet enkel mannen konden bekoren, zelfs vrouwen vielen voor haar. Dus ik ging mijn ex zeker geen concurrentie aandoen. Ik stelde echter geen ambetante vragen, aan geen van beiden, ik genoot van het klein geluk dat ik in hun onschuldige prikkeltjes zag. Meer ga ik hier niet zeggen. Gretchen bracht vrede, vond ik, elke vorm van oorlog stond ver van haar bed. Wat de plaats van haar man in dit plaatje was, wist ik niet zo exact, maar bij gelegenheid stelde ik vast dat hij nog steeds stapelverliefd op haar was. En de rest was roddel en achterklap.

Op het labo waar mijn ex-vrouw werkte waren nog een paar collega’s die ogenschijnlijk buiten de lijntjes kleurden. Zo kende ik er Nadia en Bert, beiden braaf getrouwd thuis, maar gedurende hun ganse carrière dagelijks de allerbeste maatjes. Ze zorgden dat ze steeds pal in mekaars buurt zaten te laboreren, ze trokken ’s middags steevast samen de stad in, ze waren elkanders vaste gezelschap tijdens de koffiepauzes, vergaderingen, voordrachten, workshops, studiedagen of recepties op het werk. Zag je de een, dan zag je de ander, vertelde mijn ex. Nadia en Bert waren onafscheidelijk, maar toch kwam het nooit tot een scheiding van hun wettelijke partner. Alhoewel, over een ganse loopbaan opgeteld, hadden zij minstens het dubbele van hun (kwaliteits)tijd onderling doorgebracht in vergelijking met hun aanwezigheid op het echtelijke front. Op hun werk waren zij close en lief met mekaar, maar toch, niemand heeft hen ooit op een foute of intieme handeling of gebaar naar de ander kunnen betrappen. Dat nam niet weg dat de fantasieën van alle collega’s steeds op hol sloegen, zij dichtten Nadia en Bert de meest zwoele scenario’s toe. Mijn ex ergerde zich vaak aan hun (volgens haar) storende romance, het was haar te verwarrend en te dubbelzinnig. Ik dacht er het mijne van, Nadia en Bert misdeden niemand iets, ze waren inderdaad (minstens) gesteld op mekaar, maar er stond ook geen canapé of bed op het labo waar ze hun expliciete liefde ooit op geëtaleerd hebben. Wat ze volgens mij ook op geen ander plek hebben gedaan, dat heeft mijn buikgevoel mij altijd gezegd. Ik ben zo goed als zeker dat ze zuiver waren, een alleenstaande mening die ik niet openlijk verdedigd heb. Leven en laten leven, dacht ik, want zoals in het geval van hete Gretchen: er heerste vooral vrede. De oorlog zat vooral in het oog van zij die Nadia en Bert deze speciale eendracht benijdden. Momenteel zijn ze opa en oma, ieder bij zijn eigen kroost, misschien is de herinnering aan hun werk-intieme relatie een nostalgische troost voor alle mankementen die het leven hen op andere vlakken bracht. Ze zochten een veilig zijpad, maar tegelijk eerlijk van hart. Dacht ik.

Zo’n labo was een kiemoord voor liefdes en relaties die alle richtingen konden uitslaan.
Gretchen leek zedig, maar was het niet in de stricte betekenis. Nadia en Bert schenen zogezegd aan te houden met mekaar, maar waren waarschijnlijk niet meer dan trouwe hartgenoten. Dan was er nog de onschuldige Justine, die weliswaar onrust veroorzaakte met haar knappe kopke en haar pronte billen en wulpse borsten. Dat moet stoppen, besloot ze op zekere dag, ik wil dat gefladder van die mannelijke laboranten niet meer rond mijn gat. Ze wou drastisch afslanken, als het moest een smalle jongen worden. Die meende dat echt, ze begon verwoed te joggen, elke avond, tot ze getraind was voor de marathon, graatmager. Haar man liet haar begaan, hij beweerde dat slank en wat minder borstomvang ook zijn charmes had. Justine werd zienderogen androgyn, de keren dat ik haar zag zocht ik als in een reflex naar die eertijds gezonde tietenpartij, maar weg was die speelgoedwinkel. Ik voel me stukken beter in mijn vel, bekende Justine. Ze ging zelfs met een privé-trainer werken, alle restjes malse vrouwelijkheid moesten verdwijnen, Justine werd her-geboetseerd naar een strak beeld van enkel spieren en vezels, haar vlees werd overheerst door bot en been.
Op zekere dag vertrok ze op trainingsvakantie met haar man en kinderen, het gezin van haar loopcoach ging ook mee. De eerste dag was er een ochtendtraining gepland, Justine met haar trainer. De man van Justine wou zich nuttig maken, hij stond op om de gezamenlijke ontbijttafel reeds klaar te maken. Op de drempel van de keuken verstijfde hij, werd lijkbleek en liet toen een ijselijke doodskreet. Wat zag hij: zijn vrouw en haar trainer waren uitgebreid aan de opwarming bezig, allebei half naakt, in een intieme vestrengeling. Voorstadium van copulatie.
Het was meteen het einde van én hun vakantie én van twee huwelijken. Hun afzonderlijke partners, zowel als de wederzijdse kinderen, waren de dupe. Op het labo ging men over tot een minutieuze ontleding, maar geen enkele microscoop kon detecteren wat hier fundamenteel was misgegaan. Justine zweeg, ze werkte stillekes verder, zo te zien niet ontevreden. De plotse oorlog was ook hier in een trage vrede overgegaan. Dit was weer een voorbeeld dat niks is wat het lijkt, de diepere wensen hadden een loopje genomen met de werkelijkheid.

Ik aanhoorde deze pikante verhalen haast dagelijks. Terwijl ons eigen leven destijds evenmin voorbeeldig was. We waren degelijke ouders, maar geen trouwe partners. Dat kwam deels door de libertijnse tijdsgeest, deels door onze voortdurende onrust, een niet te stoppen zoektocht naar het opperste liefdesgeluk. Zoals Gretchen, Nadia, Bert en Justine dat elk op hun alternatieve manier deden. Ik heb uiteindelijk de amoureuze top bereikt, met dank aan mijn schitterende geliefde. Ik wens iedereen minstens evenveel.
De weg blijft wel een ontdekkingsreis. Ik wil hier niet als de (eigen)wijze spreken, maar ik begrijp dat mensen blindelings proberen, met kronkels en in het donker, onder oordelen en mét veroordelingen, om toch die berg te bedwingen. Met scha en met schande, zelfs zonder verstand, op klimpad in het landschap der liefde, zelfs als dat zondig lijkt, want daar schijnt de zon, krijgt het leven zin.

Brûler d’amour, zong Jacques Brel met vuur in zijn stem, reik naar de hemel, pluk je zwoelste geluk, pak die éne verzengende ster.