Dat was schrikken vorige week vrijdag in Leuven. Ik verliet de bibliotheek langs de achterzijde en stuitte even verder in de straat op een stilstaande manifestatie van mannen in vrouwenkleren. Is dit een zoveelste staaltje van de gendergekte, dacht ik in een reflex.
Maar toch voorzichtig met te snelle kritiek, die mensen waren rustig, ingetogen zelfs, er werd niet geroepen of geschreeuwd om gelijke rechten. Het rook nergens naar maatschappelijke opstand of ergerlijk slachtofferschap. Ik ving enkel een zacht gemurmel op, een kabbelend geprevel, sommigen fluisterden, anderen zuchtten, dit leek wel op een stil maar massaal gebed.
Er stond een lichte wind, hun losse gewaden wapperden vredig, de blikken waren sereen.
Geen vlaggen of vaandels, geen gekrijs om eisen, het leken meestal jonge gasten die zich lekker in hun vel voelden, dicht naast mekaar en samen sterk, nu eens het hoofd gebogen dan weer de blikken devoot ten hemel gericht. Dit waren duidelijk geen mietjes die problemen hadden met hun pietje, het waren expliciete mannen die hun macho gehalte in een lange vrouwen-outfit hadden gestoken.
De slimme lezer kan mijn intro perfect interpreteren, het ging om moslims die buiten voor hun moskee een gebedstonde hielden. Het was stralend weer, de zon knalde boven de stad – Leuven lachte luid & uitbundig – waarom dan rondkruipen, verrimpelen of verkneuteren in een muffig bidhuis waar de tapijten waarschijnlijk ook niet elke dag gestofzuigd worden. Het is allicht plezanter om het fiere gelaat van het ware geloof manifest te tonen, open en bloot, trots naar de straatzijde gericht, recht in het gezicht van elke voorbijganger. Wij hebben weliswaar niks gevraagd, maar daar gaat de islam geen rekening mee houden. Onze westerse tradities zijn oud en vooral weerloos geworden.
Wij betalen misschien de rekening voor de graad van onze beschaving. We staren naar die horde mannen, in slagorde van de Koran.
Ik woon al zeventien jaar in de meest multiculturele buurt van Leuven. Nooit heb ik hier problemen ondervonden met allochtonen, migranten, asielzoekers of andere mensen van vreemde origine. Dat loopt hier op wieltjes, wij passen de wetten van de diversiteit toe zonder nadenken. We hebben daar geen linkse epistels of woke evangelies voor nodig. In ons strikt lokale straatbeeld is de islam slechts sober aanwezig, de alsmaar frequenter wordende hoofddoekjes niet te na gesproken (inclusief een zichtbare stijging bij van oorsprong Vlaamse meisjes, wat toch eerder alarmerend is). Voorlopig houden wij een zoveelste moskee en zijn fanatieke predikers op afstand, onze vrouwen mogen nog hun vormen tonen, kortgerokt en sexy lopen ze hier rond. (Dankjewel Nathaliefje)
Ik ben geen filosoof, noch socioloog, ik kijk gewoon door de ogen van wat ik mijn volk noem. Vlamingen zijn doorgaans verdraagzaam, gastvrije en gemoedelijk, maar wij vragen wel een bijdrage aan onze welvaart, liefst geen aanval op onze geschiedenis en ons cultuurpatroon. Raak niet aan onze duur verworven rechten van vrijheid en gelijkheid. Respecteer ons!
Zo durf ik toch een kleine mening formuleren, eigenlijk een boodschap van vrede. Oorlog is vaak gelinkt aan verblinding en fanatisme – zoals een star en strak aangespannen geloof – daarom onderschrijf ik volgende pacifistische zienswijze… moest die splijtzwam van een sluipende islamdominantie er niet zijn, dan kon de moslimintegratie vlekkeloos geschieden, naar het voorbeeld van de vlot assimilerende Aziaten en Oost-Europeanen. Maar tegen het islamisme (lees: de politieke en ideologische islam) ga ik verbaal te wapen, dat is een maatschappelijk vergif, evengoed als ons obscuur katholicisme dat in vroeger tijden was. Wij hebben de doem van dat geloofsjuk afgeworpen, laten we ons hoeden voor de indringende dictatuur van een andere religie. Stop de invasie van achterlijkheid die onze stad, onze straten én onze vrijheid bedreigt.
Nine eleven. Charlie Hebdo. Bataclan. Maalbeek. Zaventem. Samuel Paty en andere ontplofte of gekeelde levens, allen slachtoffers van een moordende haat: begaan door de handen van islamitische daders. Waar was telkens die protestmanifestatie van hun geloofsgenoten – een stille betoging conform hun bidstonde buiten in Leuven – enkel maar om klaar te stellen: niet uit onze naam.
Ik heb niks gehoord, gezien, vernomen, gelezen of geweten. Waarom zijn wij niet meer verontwaardigd? Eindigt onze beschaving?
PS: bedenking die ik me achteraf maak aangaande die (ongeveer) 150 moslimbidders, met geschatte leeftijd tussen 20 en 50 jaar, op een vrijdag rond 15 uur voor de openlucht-moskee: moet er dan niemand van die gasten gaan werken? wie betaalt die grap?