De hedendaagse pubers hebben het zoveel moeilijker dan mensen van mijn generatie toen wij jong waren. Als adolescent moet je nu kiezen voor een problematische genderidentiteit: ben je jongen of meisje of de beide? Bij ons ging dat vanzelf, de hormonen kriebelden op de juiste plek, wij gingen gewoon op ons gevoel af, dat kwam toen nog uit ons onderbroek. Bovendien hadden wij het grote comfort dat er nog gezag was. Ook als dat soms ontaardde in gezaag, respecteerden wij min of meer de wet. Uit verveling of innerlijke leegheid staken wij geen auto’s in brand of wij sloegen geen uitstalramen stuk om ons te amuseren. Wij hadden als tijdverdrijf een lief (m/v) en leerden mekaar wat seksueel plezier was, met vallen en opstaan, wij bleven er bij liggen tot zoiets als de climax kwam. Het leven was simpel en gezonde testosteron wees ons de weg naar de nodige bevrediging. Dat gebeurde vanaf de sixties op de tonen van aanstekelijke popmuziek, en dan dienden we wel een onverbiddelijke keuze te maken, we moesten swingende kleur bekennen: waren we fans van The Beatles of kozen we voor The Rolling Stones? Hartverscheurend toch.

Ik hakte de knoop door en koos eigenlijk voor geen van beide als groep. Uiterlijk sloot ik aan bij The Beatles, ik leek netjes androgyn, was geen ruige wildebras, mijn looks waren soft, zelfs een tikkeltje meisjesachtig. Misschien was ik mijn tijd jaren vooruit als pril pre-gender-fenomeen.
En zo kwam ik dan terecht bij de sexy jeannet-achtige zanger van The Stones: Mick Jagger, een kontschudder bij uitstek, een hitsige lady-danser, een behaagzieke lippentuiter met volle rubbermond, klaar om te likken en te kussen, te kirren en te sissen. Hij zwierde met armen en benen, wiebelde met dat ganse slangenlijf, precies een mannenwijf dat klaar was om zijn gewillig publiek plat te penetreren, met een micro als dildo en zijn opgevrijde handen bereid om elke geilheid aan te pakken. Die man werd mijn idool.

Mick Jagger verjaart vandaag, hij gaat zijn 80^ste (tachtigste!) zomer in. Van de oorspronkelijke Stones blijven er nog twee over, dat zijn Mick zelf en Keith Richards (79), het zijn tevens de peetvaders van de groep, de godfathers van de beste rock and roll band aller tijden, met lichtjaren voorsprong op het grote peloton van navolgers, vaak manke imitators. Jagger & Richards zijn ware rockiconen, maar de eerste is de beste, de allergrootste, Mick heeft steeds het gezicht bepaald van de Rolling Stones, hij was het uitbundige uithangbord, het springerige en kronkelende rockdier, de authentieke entertainer die het oermodel neerzette van wat een rockster moet zijn: onvervalst en puur, nooit te moe om met power zwoel te zijn, op elke leeftijd een mooie jongensballerina, doordrongen van een rauw-erotische manvrouwelijkheid, een sekssymbool met menselijk gevoel.

Vooral die menselijkheid in de man heeft mij altijd geïntrigeerd en bekoord. Jagger is de eeuwig lachende rocker, steeds dat blije gezicht, vriendelijk in interviews en een hoop vriendinnen die hij trouw bleef. Hij wisselde om de haverklap van partner, maar was genereus voor wie hij achterliet. Zovele geliefden wonen nog halvelings in zijn hart, maar ook in zijn huizen, hij voorziet in hun luxe leventje, voedt mee zijn wereldwijd verspreide kinderen (van alle leeftijden) op, volgt van dichtbij zijn grote nakomelingenschap: de talrijke klein- en achterkleinkinderen. Mick is de milde pater familias van een nageslacht dat trots de Jaggeriaanse sporen draagt, zonen en dochters van de man die het diepste DNA van de rock and roll belichaamt. Een vent als een dansend seksmonument, zelfs tot op zijn 80^ste. Jagger heeft een nieuwe standaard voor leeftijd gezet: het is van geen belang!
En tegelijk een warme mens gebleven, zoveel belangrijker.

Toen zijn moeder jaren geleden stierf, liet hij meerdere van zijn ex-en overvliegen om de begrafenis bij te wonen. Hij voorzag in hun verblijf en hij zat zelf aan het hoofd van de koffietafel, als de stamvader die naast zijn plaats in de rock and roll ook tot het gewone volk behoorde. Samen met zijn jongere broer zong hij een afscheidshymne voor zijn mama, er liepen rillingen door de menigte, de kerk kreeg kippenvel. Wat een geweldige kerel, de man van al die vrouwen was ook een trouwe zoon gebleven.

Ongeveer vijf jaar geleden onderging Mick een erg zware operatie: een hartklep werd vervangen. Maar het is weer helemaal goed gekomen, hij is levendiger (zwoeler) dan ooit, bijna herboren, zoals u in het onderstaande videofragment kan zien. Hier zingt en danst en springt een constante jongeman op een erotisch rockende manier naar die kaap van (verbazend) 80 jaar. Wat prachtig.