Toen ik een doodverlegen jongetje van 7 was, won ik onverwacht een literaire prijs. Het geschiedde in mijn indertijd nog nauwelijks beschreven of ingevulde leven. De trofee viel me te beurt bij het afsluiten van mijn eerste studiejaar aan de gemeenteschool van Baalrode.

Ik was een gans schooljaar bang geweest voor de spotters uit de hogere klassen, ik moest het steeds ontgelden als de rossekop.
Dat werd dan vrij denigrerend gezegd, ik was daar weerloos tegen. Soms kon ik gaan schuilen onder de rokken van onze juffrouw Jeanne, maar ook daar werd ik op gepakt, dan was ik een flebbeke.

Wel ruik ik nog steeds haar vroege-zestiger-jaren parfum, ik proef nog de zwoelte die opsteeg uit haar schoot, de opwaaiende plooien van haar kleedjes waarin ik me wilde wikkelen (mocht niet), het zachte knisperen van haar nylon kousen (met naad).
Mijn hart klopte dapper mee op het getiktak van haar hakjes.

Die vrouw was mijn eerste veilige en zachte aanleghaven, ik kon bij haar malse deining aanmeren, ze ving me op en ze verstopte me voor de piraten op school, ze beschermde me tegen het kwaad van de woeste wereldzee. Ze was een weelderige ankerplaats, aan haar malse boezem – die ik af en toe met mijn hoofd mocht beroeren – vond ik de warmte die ik een leven lang zou blijven zoeken. De vrouw als begeerlijke moeder.

Juffrouw Jeanne heeft volgens de dorpsannalen nooit een man bekend. Ik bood me met mijn onheholpen lichaamstaal, mogelijks met een snottepiet en in mijn korte broekje, gewillig bij haar aan, maar was onmiskenbaar te jong en nog onervaren als minnaar. Toch wilde ik alles leren, dat wel, zeker weten.

Daarom werd ik ook bekroond als de allerbeste op het einde van het schooljaar. Juf fluisterde het in mijn oor, ik was verlamd van opwinding. Ik liet de andere jongetjes met een straatlengte achter mij – wat ik ook weer moest ontgelden – maar mijn troost was: juffrouw Jeanne zag mij het allerliefst. Dat wist ik omdat ze mij gekust had terwijl ze mij optilde en tegen haar borsten drukte.
Ik smolt en stotterde van trots terwijl ik iets mompelde om mijn nervositeit de baas te worden. Ik kreeg een eerste blik op wat ik later als het nirwana zou leren kennen: de volle vormen van een volwassen vrouw. Diep decolleté, hoge split, stilleto’s, alles was daar in mijn beleving aanwezig om mijn geliefde juffrouw onvoorwaardelijk trouw te zweren. Ik had perfect monogaam kunnen worden en blijven als ze mij gewild had. Helaas, ik was maar 7 jaar. Dat moordwijf (woord dat ik toen nog niet kende) bezorgde mij mijn eerste stijfheid, dat wil zeggen: een stramheid in de nek van naar haar op te kijken. En dan moest ik mijn prijs nog krijgen, als slimste kindje van de klas. De ceremonie ging beginnen.

Aan de hand van (mijn) Jeanne mocht ik mee richting podium wandelen, zij de bruid, ik de bruidegom, zo vul ik de schoolse vertoning achteraf in. Mijnheer pastoor verwelkomde ons en sprak een kort woordje, over inzet en eendracht, de goeie band tussen leerkracht en jongetje. Wat was ik fier op ons (ik en Jeanne), er volgden nog lovende woorden, wij hadden dat blijkbaar uitstekend gedaan samen, ik vergat op slag mijn rosse haar. Om kort te gaan, het was tijd voor de proclamatie, zo sprak de vurige onderpastoor tot het publiek, terwijl hij vervaarlijk dicht tegen mijn Juffrouw aanschuurde. Zij schoof meteen naar mij op, liever mijn frisse jongensgeur dan een mond die stonk naar verschraalde miswijn (zo las ik instant haar gedachten, zo intiem waren wij geworden). Enfin, de winnaar was ik, ik had prijs.

Het was tenslotte ons (nee mijn!) Jeanne die met trillende stem (zo wil ik me dat herinneren) de behaalde punten voorlas van de prijskamp in het eerste leerjaar. Haar prijsdier was ik, ik was de beestig beste geweest in rekenen en moedertaal en al de rest van het lesmateriaal voor de 7-jarigen. Ik zie haar boezemweelde nog wild op en neer gaan, heftig moment toch, ik wou haar troosten, zoveel ingehouden emotie voor een vrouw die besefte dat ze het volgend schooljaar zonder mij moest klaren. Zo wou ik dat ervaren, jawel.

Ter zake nu, mijn beloning voor al die jonge uitsloverij om mijn juf te behagen was een boek met een blinkende omslag en een etiket waarop zij in sierlijke letters had geschreven: voor mijn lieve jongen die zo goed zijn best heeft gedaan en mij weldra gaat verlaten voor een ander. Of zoiets. Toen ik stikkapot van de zenuwen en dus nat in het zweet het boek helemaal had uitgekleed – een freudiaanse verspreking – zag ik waarover het ging, de titel luidde: Beertje Boelala. Er volgde een daverend applaus, ik kreeg felicitaties van de priesters en de burgemeester, van de gemeentesecretaris en van de champetter. Mijn ouders zaten perplex op de eerste rij, even verbijsterd als blij.

Juffrouw Jeanne omhelsde mij innig, in een eeuwigdurend ogenblik, ik werd geplet door haar tetten, borsten bedoel ik, haar split begaf het, ze sloeg nog stiekem en snel met één stilleto op de onderpastoor die ook wat stille seks had geroken. Olala, dat was daar een officieus gestoei, een broeierig kluwen, een suberotische turbulentie van jewelste. Spannend en verwarrend, ik krabde zenuwachtig aan mijn tot dan toe nog vlekkeloos gebleven communicantenbroekje.

Het einde is niet zo fijn, wel voor mij, maar niet voor de lezers, omdat ik er nog steeds niet mag over schrijven. Ik kan enkel meegeven dat ik met mijn juffrouw Jeanne mee naar haar huisje mocht, om de handleiding voor Beertje Boelala uit te leggen, moeilijke woordjes te leren spellen en de rest die u misschien kan raden. Zoals vertroeteling met snoepjes, zoentjes en andere zoetigheid die een schoolse milf een verhitte jongen kan bieden.

Het vervolg van dit pre-libertijnse verhaal kan ik pas vrijgeven nadat mijn aanvraag hiertoe werd goedgekeurd door de federale kindercommissaris. Dat zijn nu eenmaal de wetten van de recente tijden die Europa ons voorschrijft, niet alleen de boeren worden afgeblokt, ook de jongens die (retroactief) van billen en borsten hielden zonder dat het daarom een hoerenboeltje was geworden.
Of bij Jeanne thuis onkuisheid geschiedde, is iets wat (voorlopig) ik alleen weet. Mijn zwoele oermoeder zwijgt al jaren in alle talen.
Zij was een voor mij geheiligd wezen van geile fantasie.