Het is in deze periode ongeveer 5 jaar geleden dat ik Het Boek van Vincent publiceerde, als ode aan mijn overleden zoon. Ik maakte er tegelijkertijd een actie voor Kom Op Tegen Kanker van, lezers kregen het boek gratis, maar konden een bijdrage storten op de rekening van KOTK. Ik had het boek zelf geschreven en gaf het volledig in eigen beheer uit. Via mijn emailadres dat er in vermeld was, kwam Nathalie met mij in contact en… één jaar later waren wij getrouwd. Zo werd de tragiek van de dood verbonden met de hoop van de liefde.
Ik publiceer hieronder hoofdstuk 13 uit het boek: Het einde van de wereld, Brisbane. Ik heb dit onderdeel specifiek gekozen omdat het getuigt van de moed en de hoop waarmee Vincent in het leven stond, met inbegrip van zijn vastberadenheid en zijn dadendrang, dit alles op basis van inwendige kalmte en kracht. Ik hanteer en manifesteer, zeker sinds zijn dood, onvervaard dezelfde gedragslijn, een attitude die een mens in staat kan stellen om hogere doelen te bereiken. Zo dwingt men ook zijn geluk af, zelfs na drama’s. Mijn echtgenote Nathalie is er naast Vincent het mooiste voorbeeld van. Een moreel grandioze manier om zich te weren in het leven: ethiek als discipline tegen laagheid en lelijkheid.
Lees hieronder het relaas van een avontuur dat mijn zoon in 2002/2003 voor 10 maanden naar de overkant van de wereld bracht. Hij kwam ongeschonden terug, hij mocht nog in schoonheid verder leven tot in 2018.
Vincent had er als jonge puber altijd van gedroomd om na zijn studies een stapje in de wereld te zetten. En hij zag dat meteen ook groots, het moest niet minder dan de wijde wereld worden. Hij mikte op Australië. Wat wij aanvankelijk als puberale fantasie aanzagen, was voor hem een idee dat hij in alle stilte vaste vorm liet aannemen. Ten bewijze daarvan het spaarpotje dat hij, discreet en zeer privé, hiervoor aanlegde. Toen hij aan zijn laatste jaar bezig was aan de Katholieke Hogeschool in Leuven, gaf hij ons met mondjesmaat wat meer concrete kijk op zijn plannen. De locatie in Australië zou Brisbane worden. Hij had er ondertussen ook een gastgezin gevonden en hij zou er zijn Engels gaan perfectionneren aan een internationale school. Op de vakantiedagen zou hij het land verkennen, gewoon als rugzaktoerist. Ik herinner me nog hoe perplex dat wij als ouders toch stonden. In de luwte die zijn persoon eigen was, had hij ons rustig op snelheid gepakt. Hij had haarfijn zijn parcours uitgestippeld, een traject dat hem gedurende een 10-tal maanden een goeie 15.000 km van huis zou leiden. Maar tegelijkertijd hadden wij ook een diep respect voor zijn vastberadenheid en zijn klare kijk op de zaak.
Vincent was geen onbezonnen gast, hij was een op en top sportieve jongen, drank en drugs waren aan hem voorbijgegaan, uitspattingen en roekeloze ondernemingen waren nooit zijn ding geweest. Dus het redelijk vertrouwen was er wel. Maar toch, ik spreek voor mezelf, ik zag het niettemin met een bang hartje tegemoet, hij was immers pas twintig jaar. Maar in die laatste rechte lijn naar zijn vertrek heb ik hem toch met raad en daad bijgestaan. We zijn zelfs nog samen naar Parijs gespoord om daar bij de Australische ambassade een visum te regelen. En dat liep daar ook nog effe fout. Een gedoe met een ontbrekende stempel. Ik zie ons daar nog een beetje aangeslagen buiten tegen dat hek van de ambassade zitten. We waren gewoon voor niks naar Parijs gekomen. Vincent herwon als eerste zijn nuchtere kijk op de zaak, hij zou twee dagen later terugkeren, met het vereiste formulier en het goeie cachet. Geen paniek papa. Ja jongen!
Na die toch nogal hectische administratieve beslommeringen is Vincent dan veilig kunnen vertrekken in oktober 2002. Wij hadden, nog steeds niet voor de volle honderd procent gerust in de zaak, zijn spaarpotje nog wat extra aangezuiverd, je weet maar nooit. Een appeltje voor de dorst zou ook in het verre Australië welkom kunnen zijn. Alhoewel Vincent zelf, ere wie ere toekomt, daar geen punt van maakte. Hij had een onafhankelijk en fier karakter. Zelfredzaamheid behoorde tot zijn hoogste waarden. Wij hebben hem met de trein nog tot in Schiphol begeleid. Alles verliep ogenschijnlijk rustig en sereen, Vincent ontzenuwde het zaakje met zijn traditionele droge mopjes. Dat arsenaal aan gevatte grapjes maakte ook deel uit van zijn core business. Erg welkom op dat moment. Maar bij dat laatste afscheid, aan die allerlaatste balie waar we hem moesten laten gaan, brak er toch wel iets. Ook bij Vincent, opeens waren er die tranen. Alles werd daar flou, de film werd verdergezet in een troebele mist. En het was weer Vincent die de situatie redde: het was het einde van de wereld niet, troostte hij ons, alhoewel, voegde hij er met een betraande knipoog aan toe, ’t is wel Australië nietwaar, de andere kant van de wereld…
Ik zal het kort samenvatten, met één woord, dat afscheid van onze 20-jarige zoon die voor 10 maand vertrok naar de vanuit België bijna verste bestemming, om daar in een onbekende omgeving en bij onbekende mensen terecht te komen, het was… verschroeiend. Wat er na zijn vertrek met mij gebeurd is, ik heb er nog steeds geen voor de hand liggende verklaring voor, maar ik ben zachtjes ingestort. Van bij het vertrek van onze trein in Schiphol tot omzeggens in Brussel-Noord heb ik ongecontroleerd zitten wenen. Het was één langgerekte niet te stuiten huilbui. Gerda trachtte te helpen door op me in te praten, handje vasthouden, zakdoeken aanreiken, het was gewoon niet tegen te houden. Een zee van verdriet, ik werd overspoeld door golven van gemis, onverklaarbaar schuldgevoel ook. Een mens is duidelijk meer dan een rationeel geheel, emoties kunnen een tormenterende kracht zijn. De band met Vincent kwam plots opgestuwd vanuit de onderbewuste regionen. Dit bewijst tegelijkertijd de kleinheid en de grootheid van een mens. Een papa, en uiteraard ook een mama, hebben een niet te breken intieme levensband met hun kind, ongeacht de leeftijd. Een band niet allen van het bloed, maar ook, en vooral, van het hart.
Vincent is dan op een veilige manier aangekomen in Brisbane. Zijn gastmama, de lieve Kate, stond hem daar volgens scenario op te wachten. Zij gaf hem een spoedcursus in al wat hem daar ook maar van praktisch nut kon zijn. En wat zeker niet onbelangrijk was, zij gaf hem meteen een goed-thuis-gevoel. Dat was ook de inhoud van dat mooie eerste bericht dat Vincent ons stuurde. Maar eigenlijk was dat pas het tweede bericht. Een pre-bericht was er gekomen van bij een tussenstop. Vincent zat vast op een vliegveld net buiten het Australische grondgebied. Er was toen nogal wat commotie in die regio naar aanleiding van een grote bomaanslag op een discotheek in Bali. Concrete namen en feiten ontsnappen me nu, maar een islamitische zelfmoordterrorist had er meer dan 200 dodelijke slachtoffers gemaakt, de meeste van hen Australiërs, maar ook een paar Nederlanders. Ik kan enkel nog de dodelijke ongerustheid ervaren die ons toen beving nadat wij een paar tergend lange uren in het ongewisse waren gebleven over Vincent. Ik weet nog dat ik toen vanop mijn werk alle informatie op het internet bij mekaar sprokkelde. Kwam daar nog bij dat een collega met de melding kwam dat zijn broer daar ook op doorreis was en zelfs aanwezig was geweest in die discotheek. Toch dikke paniek. Vanop die duizelingwekkende afstand ben je machteloos en alle doemscenario’s krijgen dan de vrije loop. Gelukkig zat Vincent ondertussen uit het oog van de storm. Enkel de vluchtroute was gewijzigd na een onverwachte tussenlanding. Zijn bericht was dan ook kurkdroog, stijl van het huis. Rustig mannekes, hier gaat de vlieger terug op.
En de dag na aankomst ging hij daar gewoon naar school. Hij nam de bus aan de halte voor het huis van Kate. De man van Kate was een zakenman die vaak van huis was, ze hadden ook een zoontje, waar Vincent zich op minder dan geen tijd als een grote broer over ontfermde. Naar eigen zeggen vond onze grote zoon daar meteen zijn draai.
Op een paar weken tijd pikte hij het Australische accent op, zijn Engels zou er blijvend de sporen van dragen. Op school waren er voornamelijk leerlingen van Aziatische origine. Dat waren meteen zijn beste maatjes, zowel de jongens als de meisjes. Aziatische mensen zijn doorgaans nogal zachtgeaard, niet opdringerig, en vrij gedisciplineerd. Helemaal Vincent dus, hij was een beetje de witte Aziaat in die middens.
Daar leerde hij Hanna kennen. Aan de teneur van de e-mails die hij toen stuurde, wist ik direct dat het bingo was. Het stond er uiteraard niet expliciet in, dat was Vincent zijn stijl niet, maar wel tussen de regels, heel subtiel kwam de boodschap dat het koekenbak met Hanna was. En dan speelde zich al vrij vlug een scenario af dat deed denken aan de story met Elske indertijd, toen hij als 15-jarige meteen met haar naar zijn kamer trok, hij verkoos privacy. Concreet wou dat zeggen dat hij weg wou bij Kate, niet uit mistevredenheid, nee integendeel, hij was heel close met mama Kate, ze was zijn toeverlaat. Maar Vincent wou gewoon op kamers, hij wou gaan samenhokken met Hanna. Uiteraard lichte consternatie bij ons op het thuisfront. Als ouders verloren wij nu even de laatste controle die ons via het warme nest bij Kate werd geboden. En dan, heel raar maar waar, is het Kate zelf die voor de laatste duw, de ontknoping heeft gezorgd. Zij heeft Vincent daar veilig begeleid naar zelfstandig wonen, zij had hem een paar maand bezig gezien en ze zag ook dat het goed was. Vincent was er klaar voor, hij kon die vrijheid (met Hanna) en die verantwoordelijkheid aan. Dat is dan uiteindelijk allemaal vlotjes verlopen. Samen met Hanna is Vincent dan nog door het wijde Australië getrokken, ze hebben onder andere gedoken in het exotische Barrier Reef, authentieke Bosjesmannen ontmoet en genoten van de plaatselijke fauna en flora. En niet vergeten, ze deden dat met superbescheiden middelen. Maar dat was geen hindernis voor Vincent, soberheid zat er bij hem ingebakken.
In de vroege zomer van 2003 is Vincent dan teruggekeerd. Het plan was dat wij hem op Schiphol zouden komen opwachten en dan samen naar huis zouden sporen. Wij hadden geopteerd voor de trein, je weet maar nooit met die files in Nederland. We wilden zeker niet te laat op de afspraak zijn, stel je voor, na 10 maand afwezigheid. Maar het zaakje was behekst. In de buurt van Dordrecht viel de trein in panne. Daar stonden wij geparkeerd, in een desolaat veld, het defect bleek niet te verhelpen. Na een dik uur, misschien anderhalf uur, werden wij opgepikt door een bus en tot Rotterdam gebracht om de treinreis te hervatten. Resultaat van het verhaal was dat Vincent een paar uur op ons zitten wachten heeft op Schiphol. Bovendien was onderweg de batterij van onze gsm nog uitgevallen. De communicatie met Vincent was dus op zeker ogenblik volledig verstoord. Stress en ellende van alle kanten. Toen wij Vincent uiteindelijk weerzagen was de emotionele vreugde niettemin groot, van een niet te vatten intensiteit. Vincent uitte dat op zijn manier, ingetogen, verstild.
Zijn grote avontuur was hiermee beëindigd. Hij was effe naar de andere kant van de wereld gereisd. Had daar een tijdelijke thuis gehad, mooie mensen ontmoet, veel warmte ontvangen en nog een schoon lief er bovenop. Maar of de kern, het karakter van Vincent hierdoor veranderd was, ik denk van niet. Normaal zou men van zulke gigantische reis rijper en wijzer moeten terugkomen, maar die gaven bezat hij reeds voordien. Die wijsheid en die rijpheid waren, zoals eerder reeds aangehaald, prematuur aanwezig bij hem, hij heeft dat morele kapitaal hoogstens nog wat aangescherpt, gepolijst. Vincent was gewoon een avonturier van het leven, hij was dat evengoed hier als in Australië. Hij had zijn horizon verruimd, geografisch en cultureel, maar de externe omgeving heeft nooit een allesbepalende invloed gehad op zijn interne wereld. Vincent was zen.
De love story met Hanna heeft een paar jaar geduurd. Zij was een lief maar voor ons vrij ontoegankelijk meisje. Ze is een tweetal keren bij ons komen logeren, telkens voor een periode van meerdere weken. Ze was haast onzichtbaar aanwezig in huis, Aziatisch stil en ondoorgrondelijk. Ze had wel een prima contact met onze huiskater Suske, ze noemde hem vertederend ‘Zoeske’. Naast Vincent was hij haar speelse huismaatje. Vincent is nadien een paar keer bij haar op bezoek geweest in Zuid-Korea, zij woonde in de hoofdstad Seoul. Hij heeft zelfs eens een cursus Koreaans aangevat om met haar familie te kunnen communiceren. Voor die eerste kennismaking met haar ouders had hij een ritueeltje moeten instuderen, met inbegrip van een perfecte buiging die hij moest maken voor haar papa. Blijkbaar lukte dat vrij aardig, Vincent was overal en altijd een flexibele jongen, maar ik weet nog uit zijn relaas dat de stiefmoeder van Hanna hem minder gunstig ontving. Die dame had precies bezwaren van een soort culturele aard, ze was blijkbaar niet erg westers gezind. Toch wel een schoonheidsfoutje, want ik weet zeker dat Vincent met het idee gespeeld heeft om zich daar te vestigen. Hanna had ondertussen vast werk als ingenieur bij Samsung. Volgens het strakke Zuid-Koreaanse systeem werd er daar zes dagen op de zeven gewerkt, aan een patroon van tien tot twaalf uur per dag en met één (!) weekje vakantie per jaar. Die mensen snapten helemaal niks van onze westerse werkwereld. De relatie met Hanna is willens nillens verworden tot een lange afstandsrelatie. Ze belden mekaar dagelijks, het internet was een dankbaar communicatiemiddel en de webcam op de kamer van Vincent was hun venster op mekaar. Maar op de middellange termijn was dat a room without a view. Ze zijn samen nog één keer terug op bezoek geweest bij Kate in Australië, maar dat bleek achteraf de prelude op een afscheid in schoonheid. Wij vernamen dit aanvankelijk enkel via de lichaamstaal van Vincent. Tekst en uitleg volgden later, niet zo expliciet. Vincent liep nooit te koop met zijn emoties, maar des te intenser tikte zijn inwendige emotionele klok. Daarin zat zijn schoonheid, zijn fijngevoelige mooie binnenkant. Australië was een schitterende ervaring geweest, maar Vincent was ook een schitterende jongen. Reeds vóór zijn vertrek.
Het was de ultieme en diepste wens van Vincent om niet vergeten te worden, vandaar expliciet deze bijdrage. Hieruit zullen mijn kleindochtertjes later kunnen puren om een vollediger beeld van hun papa te krijgen (zowat alle schoons aangaande mijn zoon heb ik ondertussen geboekstaafd). Voor zijn postume liefmama Nathalie en mezelf als vader is dit zoveel waardevoller dan een bezoekje aan een desolaat kerkhof (zoals dat van Diest) waar een kille en kale grafsteen ons wacht. We worden er zelfs niet begroet door een foto (op de zerk) van mijn zoon, zoiets was ongewenst volgens de rechthebbenden.
Als ik er aanvankelijk toch een portret met tekst ging plaatsten, werd het instant weer weggehaald. Ach, arme mensen, ik bied jullie hier gratis een zuiverder blik op Vincent: wie hij was, wat hij deed en hoe hij dacht. Het was een moedige jongen die inwendig lachte met enkel maar uitwendige moraal.
Het Boek van Vincent (Icoon van moed en hoop) is nog steeds digitaal te lezen op ons blog.
Het volstaat om in de rechtermarge het kaft met de foto van Vincent aan te klikken. Doen!