Zo ongeveer tussen mijn 30^ste en mijn 50^ste was ik geobsedeerd door almanakken, kalenders en agenda’s. Ik wou de tijd perfect beheersen, alles moest vastgelegd worden in strakke planningen. Ik schreef op voorhand mijn scenario’s uit, gespecifieerd in weken, dagen en uren. Ik stelde achteraf verslagen op voor mezelf, ik maakte aantekeningen, evaluaties en aanzetten tot een dagboek. Ik probeerde verbeten de strenge regisseur van mijn eigen leven te spelen. Alles was voorzien, situaties werden vooraf vastgelegd, elke stap uitgestippeld en ieder plan uitgetekend. Maar regie en uitvoering mislukten, ik ging grandioos kopje onder.
Ik faalde in elk opzet en ik zwalpte maar verder. Enkel mijn vaderrol kon ik op natuurlijke wijze aanhouden, en mijn werk als politieofficier deed ik consciëntieus, maar strict privé, diep in mijn hart, hing ik met haken en ogen aan mekaar.

Mijn ex-echtgenote zag het aan en zweeg, ze liet me liefhebberen met andere partners en werd op den duur zelf multiseksueel. Ik gunde haar die pretjes, zo had ik meer tijd voor mijn eigen chaos en kon ik verder rommelen aan de heropstanding van mezelf, op papier althans: agenda’s aanscherpen, kalenders minutieus invullen, de gewenste attitude op schema zetten, geijkt script (voor  woord en daad) neerpennen. Ik betonneerde en plamuurde mijn dagen vol met vooruitgeschreven verhaallijnen, ik wilde van mijn leven een perfecte invuloefening maken. Zodanig was ik op de dool in mezelf, ik had geen spatje vertrouwen in mijn individuele mogelijkheden. Geen enkele van de talloze liefdesvrouwen kon me overtuigen dat ik wel best oké was, en niet alleen in bed.
De dagelijkse chaos in mijn kop was zo groot dat ik van fictie en fantasie de werkelijkheid van ’s anderendaags wilde maken.

Toch is alles plots gestopt, ik stapte in een nieuw scenario, dat niet was vastgelegd, dat ik ter plekke improviseerde. Ik ging gewoon weg bij mijn eerste echtgenote. Mijn zoon zat er bij en verklaarde dat het goed was, ik had mijn lange vaderplicht vervuld, ik hoorde met een krop in de keel: ge zijt een goeie papa geweest voor mij. Ik zie het hem nog zeggen, hij was toen een jong volwassene van 25, hij beaamde dat het zo niet verder kon, dat ik uit die ellende moest stappen. Hij zag mij langzaam kapotgaan, naast zijn mama.

Op één dag tijd viel de druk van mij af, na 25 jaar spanning en stress was ik een vrij man. De slechte chemie ten gevolge van een verkeerd huwelijk verdween als sneeuw voor de zon. Ik heb nadien geen agenda’s meer bijgehouden, ik maakte geen schema’s meer op, ik leefde zonder almanak of kalender, mijn natuurlijke geaardheid zocht vanzelf zijn weg. Jarenlang had ik me mijn eigen rol moeten voorschrijven, ik moest acteren dat ik de man van mijn vrouw was. Ik heb het volgehouden tot mijn zoon zelf van plan was om het huis uit te gaan, ik klopte hem met luttele maanden.

Daarna zijn er nog genoeg drama’s in mijn leven geweest, na mijn 50^ste levensjaar sloeg de dood meermaals toe in mijn meest directe omgeving, ik verloor zelfs Vincent, mijn enig kind. Maar ook tot in mijn diepste verdriet bleef ik zelf de regie voeren, ik had geen draaiboek of handleiding – al dan niet zelf geschreven – meer nodig. Ik leerde intuïtief leven, op mezelf vertrouwen, ik bouwde een spontaan bestaan uit, wat een verademing was dat. Geen druk meer van het ongeluk om iemand krampachtig trouw te moeten zijn, want dat lukte finaal toch niet. Het lag ook niet direct aan haar, maar evenmin aan mij, wij waren gewoon de extreem verkeerde partij voor mekaar. Pijnlijke maar glasheldere vaststelling.

Ik werd herboren na mijn 50^ste, mijn planning en timing verlopen sindsdien vanzelf. Ik doe wat ik voel dat ik moet doen, en dat is goed zo. Het beste bewijs is mijn grootste verovering in de liefde: Nathalie. Haar persoonlijke verschijning was niet aangestipt op de kalender, ik had haar niet concreet vooraf gepland in mijn dag- of jaarschema. Maar ze stond in mijn schoonste droom gereed.
Ze maakte prematuur deel uit van mijn nieuwe hoop, van mijn levensmoed die ik pas opdeed na het opgeven van strakke agenda’s en mezelf het onnozele slachtoffer maken van te streng opgelegde taken. Ik was een zoveel rustiger man geworden, ik voorzag erg relax een geluk dat ik niet krampachtig afdwong. Ik zette gewoon mijn hart open, Nathaliefje vloog vrolijk fladderend naar binnen.