Met onze koningin heb ik tijdens mijn dienstperiode ten Paleize (tot 2003) een paar korte maar innige contacten gehad.
De gesprekjes waren telkens van harte en zelfs grappig. Het klopt dat Mathilde, reeds als prinses, een lachebekje was. Ik mag ook jaren na datum haar kroon nog niet ontbloten, maar een kleine anekdote kan ik me zeker permitteren. Komen er problemen van, dan bel ik haar wel. Dat heeft ze me indertijd persoonlijk toegezegd: dat ik welkom was als ze met iets kon helpen. Ik veronderstel dat die belofte nog geldt na mijn actieve carrière. Ik heb haar reeds aangehaald in mijn stukje Ridder van 19/05/2020, zie ons blog plus ons boek Testament van Taal (waarvan ik 5 exemplaren aan de diensten van het Hof bezorgde). Het Paleis heeft er niet expliciet op gereageerd, maar ik ken de royale codes nog. Dat is een goed teken, dat wil zeggen: correct gedaan ex-dienaar.

Ik zal het houden bij die anekdote waarin zij tegenover mij vooral als vrouw scoorde. Op zekere dag kwam ze koket en minzaam langs voor een informeel bezoekje. Ik was net bezig met haar agenda te checken voor de komende weken, kwestie van telkens een veiligheidsescorte te voorzien. Onze gezapige conversatie werd haast hilarisch toen ze me vroeg wanneer ze eigenlijk terug naar… de coiffeuse moest. Ik kon het haar direct vertellen, de exacte dag en het juiste uur, inclusief haar chauffeur (met klak) en welke gezelschapsdame om mee te kletsen. Daar moest ze toen hard om lachen, wat ik nogal bekoorlijk vond want ik zag die koninklijke vormen ongeremd en schokkend bewegen in dat strakke mantelpakje. Als politieofficier gaf ik geen krimp, als man kon ze mijn gedachten lezen, mijn ogen blonken van belangstelling voor haar zonder schroom geëtaleerde vleselijke schoonheid. Het was op dat heikele moment dat er sensuele elektriciteit in de lucht hing…

Maar Mathilde zuchtte plots, dacht aan het protocol en ging tegen haar goesting heen met die reeds geciteerde toezegging: als er iets niet klopte in haar planning (die ik dagelijks opvolgde), dan mocht ik haar zeker contacteren, via haar hofdame of per privé mail, dat was helemaal oké, daar stond ook geen houdbaarheidsdatum op. Vatbaar voor interpretatie, tot op de dag van vandaag heb ik dat niet gedaan, ik schrijf haar veiligheidshalve liever op indirecte wijze aan. Je weet maar nooit of mijn ex-collega’s hier niet komen spioneren, tenslotte is haar man de grote baas in dit land, of dat denkt hij althans. Ik zie in zijn vrouw (ongecontroleerd) een lekkere stoot, ze steekt mijn eigen vrouw bijna naar de kroon. Het is een millimeterspurt, maar de winnares ligt wel thuis naast mij in bed.

Ik moest een keer onvoorzien mee op dienstverplaatsing. We waren met drie veiligheidsagenten. De koningin diende naar het schoonheidssalon gebracht worden, even zich laten opkalefateren en daarna nog langs bij ontwerper Natan voor een nieuwe rok (waarin haar gat niet te dik zat) en modieus ondergoed voor de zwoele zomer die zij verwachtte. Ik zat achteraan in de wagen naast de koningin, als ‘body’ bewaker, vooraan mijn twee collega’s, Fons de oudste was chauffeur en Frans de convoyeur was onze dienstoverste. Onderweg naar salon Corona ontdekte ik dat ik in een koninklijk complot betrokken was. De koningin ontpopte zich tot een erotisch topmodel, ze toonde zonder gêne opeens een stukje van haar zwart-zijden jarretelles, ik voelde een dij langs glijden. Alles aan mij verstijfde, ik was immers nog een jongrijpe man, blakend van gezondheid. Ik kreeg een bemoedigende knipoog van Fons in de achteruitkijkspiegel en Frans draaide zich plots om en stak zijn duim op, dat wilde precies zeggen: doe maar jong. En de koningin die ging maar door met kronkelen op die gladde achterbank, ongewild beging ik majesteitsschennis: ik zag een tipje van haar slipje, de geile middenstrook kwam bloot. Was dit realiteit of een natte droom? Ik kon mijn ogen niet geloven, Fons en Frans maanden mij non-verbaal tot daden aan. Waren mijn maten soms royale pooiers geworden? Te mooi om waar te zijn! Toch.

U hebt het reeds lang gesnapt, beste lezers. Deze laatste anekdote kwam uit een droom.
Het was de late nawerking, de post-projectie na zoveel jaren van wat ik toch ervaren heb als een verblindend opgewarmd geval, esthetisch en sensueel. Ze was aangebrand knap, het was kantje-boordje hete bekoring met la Mathilde. Althans volgens mijn beleving. U weet allemaal hoe het haar sindsdien is vergaan, een kroost met vier kinders en een oud viriele man (jong seniel roddelen mijn bronnen bij het Hof). Tja, begin er dan maar aan als voltijdse queen, terwijl in gans je lijf de deerne ligt te spartelen naar de hete uitbraak, de hitsige uitgang naar losbandig seksueel vertier. Dat is mijn perceptie, ik kende haar donkere plekjes van onze afspraakjes in mijn kantoor. Gelukkig hadden de muren er geen oren. Voor de rest zweer ik eeuwige trouw aan die vrouw, maar aan die van mij nog zoveel meer.

Met mij is het wonderwel goed gekomen. Zelfs in de diepste zwoelte heb ik Mathilde nooit hoeven te bellen.
Ik ontmoette immers de mooiste, mijn grandioze koningin Nathaliefje.