Ongeveer anderhalf jaar geleden ontving ik een pakkende mail van een zekere Wim, mij voordien volledig onbekend. Wat de man schreef, was kort en krachtig. Wat ik las, deed mij naar adem happen. De tranen sprongen me in de ogen bij de lectuur van zulke openhartige openbaring. Straf toch, Wim bleek een vroegere kennis van mijn overleden zoon Vincent.
Ze waren, samen met een tiental andere sportievelingen, in 2015 op fietsweekend geweest in Frankrijk, bergen beklimmen en grenzen verleggen. Zo kende ik mijn zoon wel. Wim kon dat enkel beamen. Voor de rest bleef hij in het vage, hij wou vooral melden dat hij warme herinneringen aan die trip had overgehouden. Mijn vrouw en ik maakten niettemin een luchtsprongetje, wij wilden nader kennis maken met Wim, hem horen vertellen over die omgang met Vincent. Vooral Nathalie was razend benieuwd, zij heeft mijn zoon nooit gekend, dus elke sprokkel postume informatie was welkom, zo raakte haar beeld van Vincent beter ingevuld. Uiteraard sympathiseerde ik, dit was een buitenkansje, verhalen en anekdotes uit de eerste hand. Dus wij berichtten aan Wim met al ons enthousiasme dat wij de correspondentie wilden aanhouden en hem zeker graag eens zouden ontmoeten. Afstand, plaats en tijd, alles moest wijken.
Maar er kwam een… anti-climax. Wim stuurde nog één zuinig antwoordje, in de reinste cliché taal. Nee, meer had hij ook niet te vertellen, het meeste was hij zelfs vergeten. En hij had het druk-druk. Hij groette ons nog afgemeten. De deur van de hoop die hij had opengezet werd even bruusk weer dichtgesmeten. Geen tijd voor treurnis precies. Het leven gaat voort, dat was de teneur van zijn slotwoord. Wij verschrompelden.
Op kerstdag 2022 kreeg ik via messenger een bericht van mister PR. Hij meldde dat hij nog steeds met een kater zat na het overlijden (in 2018) van zijn goeie kameraad Vincent. Mijn zoon zou nog een afscheidswoordje voor hem geschreven hebben, een soort laatste inter-vrienden boodschap. PR beweert dat hij aan Vincent had gevraagd om deze tekst nog rechtstreeks uit zijn handen te mogen ontvangen, bang dat dit kleinood via internet zou verloren gaan. Zoonlief bleek akkoord gegaan te zijn, maar de dood was nog rapper geweest dan deze belofte aan een kameraad. Het briefje zou dan in de archieven van mijn schoondochter terecht gekomen zijn. Ondanks herhaald aandringen van PR had zij het vertikt om hem die tekst te bezorgen. Wat ik hier vertel is de versie van mister PR. Hij beklaagt zich tegenover mij over deze trieste gang van zaken, onbegrijpelijk toch, vindt hij. Ik ben dezelfde mening toegedaan, maar verschiet van niks meer aangaande de verschrikkelijke weduwe. Ik antwoord dezelfde dag nog aan PR dat ik zijn emotioneel probleem begrijp en wil hem zelfs persoonlijk zien en aanhoren. Nathalie gaat volmondig akkoord, dit is nog een mooiere kans om Vincent even terug te halen dan hierboven (zie Wim). PR én zijn partner hebben Vincent gedurende drie jaar van zeer nabij gekend aan de hogeschool en zijn mekaar nadien als goeie maatjes blijven ontmoeten.
Sinds diezelfde kerstdag van vorig jaar heb ik niks meer van mister PR vernomen, zelfs geen beleefdheidsantwoordje meer via messenger. Weer klapte een deur ongenadig dicht. Eerst wordt er onverwacht hoop gewekt, zelfs met een treurzang (al dan niet terecht) en daarna hard het deksel op onze neus. Wij beginnen stilaan te denken: gaat dit soms om spellekes en spot? Zit er iemand iets te orkestreren vanachter de schermen, op de kap van vaderverdriet en een geliefde die zich telkens mee lanceert… voor niks.
In mijn artikels van de laatste maanden duikt herhaaldelijk een persoon X op.
X was onze voornaamste bron om te getuigen over de interne gang van zaken bij de schoonfamilie van mijn zoon. X gaf ons tal van voorbeelden aangaande de complete gestoordheid van mijn schoondochter, met inbegrip van hysterie en waanzin, op een pad van pillen en psychiatrie. X beschreef gedetailleerd de onmogelijke weg die Vincent had moeten afleggen om de sereniteit in zijn kleine gezin te bewaren. Hij faalde finaal, overwoekerd door een dodelijke ziekte die mede was aangestuurd door de brutale aard van zijn entourage.
Dat is de zienswijze van X (die wij menen te mogen onderschrijven).
Voorjaar 2021 zit X bij ons in de living, blijkbaar hevig ontroerd maar ook opgelucht om eens vanuit een bezwaard gemoed te kunnen spreken. Nathalie en ik zijn enorm gepakt, onze keel wordt dichtgesnoerd door deze verhalen uit de eerste hand. Afgrijselijk, vinden wij allebei, hoe weerloos moet Vincent niet geweest zijn. Het bezoek van X begon en eindigde met tranen, eindelijk een affectieve compagnon, wij verademen. We gaan te samen een eind proberen te maken aan dit totale morele onrecht. Wij zullen ons een weg naar de kleinkindjes banen, het pad is vanaf nu mede geëffend door persoon X.
Na dat éne beklijvende bezoek houden wij contact per mail. Per volgende keer vermindert de respons van X, tot na een aantal berichten de quasi gehele verstomming volgt. Ondertussen zijn wij ongeremd ons hart blijven uitstorten, wij hebben onze erg confidentiële kommer en kwel openlijk aan X toevertrouwd. Wij gaven volledige inzage, niet enkel van ons immens verdriet maar ook van onze tactvolle strategie: hoe wij gingen ageren om onze kleinkindjes te blijven zien. Een fragiele aangelegenheid.
Maar dan volgde een donderslag, de onmogelijke paradox, loodzwaar van stilte, want… X zwijgt volledig en verdwijnt, het volstond blijkbaar. Trok X met onze informatie naar het andere kamp, lees: de achterbakse clan, de eigen partij? Was dit het spel van een spion?
Ik ga hier niet de eeuwige treurwilg blijven spelen met klaag- en zaagverhalen aangaande de dood van mijn zoon, maar ik wil wel wijzen op de perfide rol die sommige mensen, zogezegde kennissen van Vincent, durven spelen met als inzet ons lijden en verdriet. Stop deze wansmakelijke komedie aub. Tot zover mijn laatste litanie. Nathalie en ik stellen definitief een veto tegen deze diefstal van onze emotionele intimiteit. Vincent verdient beter.