Tis allemaal geen haarsnijden, zeiden ze vroeger in Baalrode. Daarmee bedoelde ons dorpsvolk dat een bepaalde activiteit niet te onderschatten viel. Dat dacht ik onlangs ook letterlijk in het… kapsalon, toen ik er van mijn haarsnijdster vernam dat de stedelijke overheid in Leuven drones inzette om zijn burgers te controleren. Ze had het uit goeie bron van een naaste medewerker van mister Mo, onze smalle maar dartele burgervader. Deze stadsambtenaar gaf een straf en frappant voorbeeld, van recente aard.
Een man met een ruitenwassersbedrijfje had de nodige ruimte voor twee geasfalteerde parkeerplaatsen langs de straatkant pal voor zijn woning. De ene plek diende voor zijn firmacamionette, de andere voor zijn gezinswagen. Op een schone dag bij valavond vloog er een waggelende drone over zijn dak. Geen erg dacht de brave burger, dat zijn de moderne tijden, pakjesbezorgers enzo. Een paar dagen later stak er een pakketje in zijn brievenbus, met de grieven van de stad. Men had vastgesteld dat hij een ‘verboden’ parking bezat, want er lag voor de helft te veel aan beton tegen zijn voorgevel. Daar moest dringend groen voor in de plaats komen, liefst een parkje met gras en bloemen. Bomen mochten ook, desnoods een bosje, met flora en fauna.
Maar die tweede auto kreeg een stedelijk veto. Dat gold als onverbiddelijk verdict, dankzij de foto’s van de drone.
Dat is schrikken, zo’n drastische controle door de diensten van onze academisch gecultiveerde stad. Mister Mo, met zijn uitgestreken gezicht, laat ons achterbaks volgen, én vervolgen, vanuit de lucht en de wolken boven onze onschuldige kop. Dit is zoveel erger dan wat er indertijd in de boerderijen van Baalrode aan de schouw ophing: God ziet u, hier vloekt me niet. Nu worden wij bestookt met ecologische geboden en verboden, uitgevaardigd door een late afstammeling van de Profeet, met name Mo Slim die zich hier bij ons Big Brother waant. Zit zijn hoofdmoefti Allah hier soms achter, hun immer boze oppergod die zich een (islamitische) drone heeft aangeschaft? Uiteraard gekscheer ik een beetje, maar ik ben ook de brutale uithaal van dat miezerige kereltje aan mijn persoon niet vergeten: zie onze column Burgemeesterstreken van 20/11/2022. Het heerschapje Mohamed Ridouani betoonde zich een ware meester in zijn afblafantwoord nadat ik iemand van zijn ambtenarij had gehekeld omwille van manifest burgerbedrog. Ik spotte met hun hippe linkse truukjesdoos.
Het verhaal van de ruitenwasser is evenwel geen uitvindsel. Die man heeft zijn voortuintje voor de helft moeten ont-betonneren. Tot nader order lijkt de waakhond van de brommende fotodrone tevreden, maar het asfalt zou bijna vanzelf kunnen smelten met zulke bedreigingen uit de politieke hemel van een slappe sos én occasionele moskeeganger.
Godverdomme toch, mag een Vlaamse mens dan geen commerce meer drijven zonder al dat gekijf van boven af? Dit wordt stilaan de roodgroene ondergangsmaatschappij, met absolute voorrang voor de dictaten van woke en overdadig gedoe rond moslims, al dan niet met hoofddoeken. Een zure en ietwat ongenuanceerde oprisping misschien, maar ik ben deels emotioneel omdat er nog meer op mijn lever ligt: Leuven als onheuse onthaalstad, ik breng u twee staaltjes uit de eerste hand.
Een paar weken geleden liet mijn vrouw zich inschrijven als burgeres van onze stad.
Plechtig moment, een trotse echtgenote, volgens mij terecht. Op het stadskantoor werd ze correct ontvangen, de ambtelijke plicht werd naar behoren vervuld, de bediende aan de balie was gewillig: Nathalie mocht administratief tot onze stedelijke rangen toetreden. Maar wat ontbrak: een hartelijk welkom, een welgemeend proficiat, een merci voor de oversteek en bedankt voor uw keuze. Naast haar zaten mensen met hetzelfde dossier, duidelijk allochtonen en meestal van kleurrijk exotische origine, die kregen een genereuze begroeting, in perfect Vlaams Engels.
Het kan echter nog erger. Twee dagen later liet Nathalie haar zoon registreren als nieuwe Leuvenaar. Barry was op voorhand zo fier als een gieter, hij ging ten volle voor deze lokale opwaardering, het zou in zijn ogen zijn burgerstatus verhogen. Zijn natuurlijke beperking kon er door afnemen, deelgemeente Heverlee ging hem volwaardig onthalen. Een redenering waar wij volmondig achterstonden, maar niet de ambtenaar van dienst. De begroeting was extreem koel, ze botsten op een hoogmoedige bediende. Niks voorkeursbehandeling voor een duidelijk gehandicapte gast (dat vragen wij ook niet), maar bovendien een toontje dat uit de hoogte klonk. Een afknapper voor moeder en zoon, schaamrood bij de liefpapa. Is dit mijn stad waar ik sinds decennia zo trots op ben? Wat is uw gedacht, beste Mo?
Ik stuurde een beleefde mail naar de burgemeester met mijn relaas over deze bedenkelijke gang van zaken aan de balie van zijn stadskantoor. Ondanks de met de toeters en bellen gepropageerde lage drempel, de inspraak van de Leuvense volksmensen en hun linksrode leuze: u bestuurt mee!… kreeg ik na drie weken nog geen repliek. Hallo Mo?
Ik weet dat het afgezaagd klinkt, maar wij zijn hier in deze stad de nieuwe gehandicapten, wegens veel te blank (wit zogezegd) en te Vlaams getint van aard. Was Barry maar een zwartbruine jongen geweest en Nathalie een Indiaanse vlam. Nu was onze zoon gewoon van hier en zichtbaar autistisch. En mijn vrouw is veel te flamboyant en apart (mooi) om door een modale ambtenaar met de nodige egards behandeld te worden. Voilà Mo! Geef uw klerken dringend bijles in wat voorkomendheid heet en leer hen dat wij nog steeds in Vlaanderen leven. Respecteer onze historisch verworven schone waarden, streef naar adeldom, dat is niet te hoog gemikt, of ge nu moslimistisch zijt of niet, dat is bijzaak, het gaat om beschaving.
Maar de ongelukkige oorlog van de drones gaat ondertussen door. Er werd een beeld gespot van koning Leopold II tegen de majestueuze stadhuisgevel. Die man was inderdaad een koninklijke misdadiger, maar maak daar dan een verklarende kanttekening bij en laat dat oude gesteente traag rusten en langzaam stuk roesten. Nee hoor, de beeldenstorm heeft plaatsgevonden, de foute koning werd van zijn sokkel gehaald en in de kelder opgesloten.
Een quizvraag voor Mister Mo: hoeveel bloed heeft de (regerende!) royale dictator Mohammed IV in Marokko aan zijn handen?
Of pikanter: hoe groot is zijn (verborgen) harem? Straffer nog: hoe onverbiddelijk opgesloten lijden zijn politieke tegenstanders?
Laat me besluiten met een exclusieve tip voor de burgemeester die zo graag de populistische hypercorrecto wil uithangen.
Stuur uw persoonlijk drone naar hartje Leuven: het Ladeuzeplein. Daar prijkt blinkend onbereikbaar de doorprikte kever van de idiote artiest Jan Fabre. Deze kunstjesmaker en jarenlang idool van trendy links werd vorig jaar correctioneel veroordeeld voor grensoverschrijdend gedrag. Fabre werd in 2022 door de rechtbank schuldig bevonden aan geweld, pesterijen en ongewenst seksueel gedrag op het werk én aan de aanranding van één vrouw. Hij werd veroordeeld tot 18 maanden gevangenisstraf met uitstel, en ontzetting uit zijn burgerrechten voor een periode van vijf jaar. Hij ging niet in beroep.
Neerhalen dat oneerbaar besmeurde beeld in Leuven. Neem het mee Mo, drop het eventueel in het museum van de moskee.
Toch is er soms nog troost. In de afbladderende en aftandse Tiensestraat sta ik plots paf. Ik zie een propere vitrine met de schitterende titel: In de Haarsnijderij. Wordt hier de nieuwe lente aangekondigd, het Verhaal van Vlaanderen dat zich hervat?
Een volkscommerce met moraal.