Een vrouw heeft mij gegriefd. Ik moet haar dringend deze brief schrijven.

Ze pleegde kwade-wijvenklap over ons liefdevol geschreven en affectief getekend kindje, ons boekwerk ‘Testament van Taal’. Ze vond het maar niks, een lelijke boreling. Het had haar verveeld en op haar zenuwen gewerkt. Haar man, voegde ze er vilein aan toe, nam het zelfs niet ter hand, de moeite niet waard. Akelige vaststellingen, kilte beving mijn hart.

De vrouw in kwestie, ik zal haar Rozemie dopen, is een gewezen collega en vermeende hartsvriendin van Nathalie, mijn beminde echtgenote. Ze zaten samen aan de koffietafel, er werd van harte bijgepraat. Ons boek kwam niet meteen ter sprake, het leek alsof het ongelezen was gebleven.

Rozemie weidde uit over haar werk, wat toch meer dan beleid inhoudt, verbeterde ze Nathalie. Het betekent eerder directie, ze tilde het meteen op een hoger niveau, toch geen onbelangrijke verduidelijking voor een buitenstaander.
Ik als gewezen veredelde proletariër bij de politie frons dan mijn wenkbrauwen, misschien was ik ondermaats als leidinggevende?!

Ach, wat een gezanik en gezeik van mensen die belangrijk willen lijken, zei ik achteraf tegen mijn geliefde. Nathalie is noch leidinggevend, noch directie, ze is buiten categorie. Alstublieft Rozemie! En ge zegt bovendien dat ge minstens een steen wilt verleggen in de rivier van dit aards bestier. Dat is een verdienstelijke opstelling. Maar ge zit dan te orakelen en te prediken tegenover iemand die de loop van een ganse rivier heeft verlegd…!

Nathalie heeft met haar zoon Barry, in even grote mate getalenteerd als beperkt, reeds een zee van weerstand doen splijten. Ze heeft de storm van de wereld doorstaan en justitie op de knieën gekregen om recht te doen zegevieren. Dat gaat om orkanen en oceanen. Elementen knechten. Verstaat ge dat goed, moeder Rozemie? Vanuit uw hoog beleid, correctie directie, moet dat duizelingwekkend pijn doen. En dan haar uiterlijk, tja.

Terug naar ons boek, de boemerang in het gesprek. Waardeloos dus, dat was het harde verdict van de harstvriendin. Haar hart was plots vermist. Het sprong ook niet spontaan open, het was een diagnose op directe aanvraag. De dokteres van de letteren sprak de dodelijk kwaal uit, ons Testament leed aan terminale kanker. Het kon beter dichtgeklapt worden, daarna de pagina’s begraven onder een eeuwigdurend zwijgen. En vrolijk verder tateren aan dezelfde koffietafel, krampachtig opgewekt wezen en komedie spelen ondanks het teloorgaan van een boreling. Ach het is niet haar kind.

Het was mijn zoon, de liefzoon van Nathalie, die onrechtvaardig jong doodging en zo aan de grondslag lag van ons louterend liefdesverhaal. Ik werd uit de klauwen van het rauwe leven gered door een schitterende vrouw. Wij bezegelden deze liefde met trouw voor de wet, en verder met teksten en prentjes in een dik boek. Stoort je deze lovestory, Rozemie? Het spoort alleszins niet met jouw persoonlijk verhaal, de mogelijke kramp in een relatie. Je man is een bekende radiopresentator, eertijds een BV avant la lettre. Nu bespreekt hij boeken op zondagochtend, de goegemeente gaapt mee. Ik aanhoor de praatjes, gezellig koffiegeklets, maar voel me niet aangesproken. Ieder zijn ding, ik draai de knop om.

Mijnheer BV spreekt enkel met zijns gelijken; boeken zijn producten, kwijlt hij. Auteurs zijn amateurs, behalve zijn gasten met bestsellers. Hij staat nooit aan de start, hij prijkt aan de meet, naast de commerciële winnaars. Altijd mooi prijs voor mij, denkt hij. Hij vrijt de bekende koppen op, trapt naar onder, waar de debutanten staan. Hij is een despoot met laffe kloten.

Een kleine elite in de media likt mekaars reet. Ze laten stinkende scheten. Ze kakken naast de pot. Ze verkopen hun verbale protten als delicatesse, maar het ruikt naar de slechte lucht uit hun kont. Uit hun mond knalt gal en stront. Mijnheer BV en Rozemie behoren tot de categorie van deze omhoog gevallen scatologen. Wie hen benadert, oogst een hoop mest.

Laat duizend bloemen bloeien, gun mekaar het licht in de ogen. Genees je van het gif van afgunst, zet die jaloezie bij het groot vuil. Wees proper in je gemoed en kuis in je oordeel. Hanteer geen hakbijl, maar speel op een beter niveau. Trek je liever op tot de directie van oprechtheid en mildheid. Een paar losse uittreksels uit ons evangelie…

Het is bijna 20 jaar geleden. De man van Rozemie, bekend om zijn groot verstand en korte beentjes, gaat een marathon lopen. Hij krijgt de focus van de televisie op zijn kop, een geënsceneerd gebeuren. Sport was manifest zijn hobby niet, maar voor de eer en het prestige loopt het heertje. In slow motion welteverstaan, het werd een potsierlijk vertoon. Amechtig werden de ersatz-trainingen afgelegd, voor de blote camera. Sportief Vlaanderen hield beschaamd zijn adem in. Dat ging voor geen meter vooruit bij meneer BV, zijn ijdele krompraatjes bewezen enkel de impotentie ter zake. Maar betrokkene heeft geluk gehad, de goden van het grote wereldgelijk verijdelden zijn non-prestatie in New York.
De korte beentjes bleven thuis bij Rozemie, hij mocht schuilen onder moeders rokken. De aarde beefde in Amerika, van een vermeden aanslag op de sportieve zeden en van blijdschap om het plots wegblijven van een intellectuele ijdeltuit.
Wij, notoire anti-BV’s, maar verdienstelijke amateur-marathonlopers, hernamen opgelucht de training. Het kleine dikbuikige grut was opgeruimd, ons pad weer gevrijwaard van die mediageile Mister Fritvet, zijn asportieve bijnaam. 

Rozemie, waarom zou ik geen boeken mogen schrijven? Ik doe het tot jouw ongenoegen graag met Nathalie. Het loopt wel los hoor, wij mikken ook niet op de blitz van Amerika, maar op het hart van alleman. Een lach en een traan. Zelfs onze Barry las het met plezier en dichter Benno B. gaf zijn spontane fiat. Dat zijn twee uitersten, maar toch het ganse spectrum.

Strompel jij dan maar rustig verder met je zelfverklaarde vedette. In jullie kringen wordt een beleid van eigenwaan gevoerd. Een venijnige directie.

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *