Martje (5 jaar) vroeg wanneer ze eens naar ons huis mocht komen. Ons hart sprong op van blijdschap, maar we konden niet meteen een antwoord geven. We keken voorzichtig naar de spiedende mama die vanuit de living onze conversatie bewaakte. Wij zaten in de speelhoek met de kleine meisjes, de dochtertjes van Vincent.
Het was ons maandelijks bezoek van één afgelijnd uurtje op zondag. Om de zoveel tijd wordt het opgezegd door mijn schoondochter, wegens ‘overmacht’. Wij moeten ons dan bij de feiten neerleggen, dan zijn we verdroefd, zo sprak Vincent in zijn kindertaaltje toen hij zo oud was als zijn jongste dochtertje.
Martje herhaalde haar vraag, schalks en lachend, maar met aandrang. De mama repliceerde een beetje onverstaanbaar, ze wimpelde de vraag af. Martje gaf het op en speelde verder met Nathalie. Ik hield me bezig met Roosje (bijna 7 jaar), we plakten kleurrijke papiertjes op een figuurtje, een invuloefening met doordenkertjes.
Mijn kleindochter is keislim, bij uitstek in haar emotionele en fragiele meisjeshart. Stilletjes fluisterde ze in mijn oor dat ze dit héél leuk vindt, zo wat zitten knutselen met mij.
Ze herhaalt het nog eens, omdat ik eventjes moest slikken. Ja schatje, dit is leuk. Zo speelde je papa ook met jou.
Ik tracht een waardige invaller te zijn. Maar om de zoveel tijd stuurt de razende arbiter mij van het speelveld.
Mijn schoondochter is een onverbiddelijke scheidsrechter. Ook vandaag kreeg ik de rode kaart, na een plotse tirade, veroorzaakt door wat ik opschrijf over haar. Dat zijn samengevat alle lotgevallen aangaande de ongelijke strijd om mijn kleindochtertjes te mogen zien. Tegen die tergende onrechtvaardigheid heb ik maar één verweer: mijn pen niet laten zwijgen. Want mijn pen is de stem van mijn hart. Daarom, voorspelbaar, geef ik hier weer eens deze uitweiding.
Ik ga door tot ik er bij val, enkel mijn dood zal het laatste woord hebben.
Nathalie, de schone fee, staat me bij, loyaal en royaal, bij leven en liefde.
Toch is er ook heuglijk nieuws, ik heb hier iets te melden, een primeur voor de Facebook-vrienden en andere kennissen in het internetland. Vanaf vandaag staat Het Boek van Vincent integraal op ons blog. Het is er digitaal te lezen, helemaal conform de geschreven editie uit 2019. Dit boek was destijds eveneens steen des aanstoots voor mijn schoondochter, inclusief dure brieven van haar advocaat. Oordeelt u zelf in hoeverre ik aanstoot heb gegeven. Ik gun aan de objectieve lezer in deze het eindoordeel. Ik was extreem subjectief, uiteraard, want ik was de overlevende vader van mijn overleden zoon Vincent (1981-2018). Lees alsjeblief het relaas van zijn jonge leven, gevolgd door die ongenadige klap van de dood. Het staat hier ter beschikking als een warm en stil in memoriam.