Vorige zaterdag 1 augustus was het de verjaardag van mijn nicht Nadia, tevens mijn oudste petekind. Als peter ben ik slechts 12 jaar ouder dan zij. Ik was inderdaad nog maar een kind toen ik haar peter werd. Daar ging een beladen familiale voorgeschiedenis aan vooraf. De ma van Nadia, mijn tante Anna, had haar eerste man verloren in 1965. Nonk, zoals ik hem noemde, stierf op zijn 36ste aan leukemie. Hij was een oersterke kerel die op enkele maanden werd geveld door een dodelijke ziekte. Ondanks zijn natuurkracht en al zijn mannelijke schoonheid had hij geen verweer. Hij ging ten onder, niettemin met ultieme moed en ongebroken trots, in alles een vechter, hij liet een troosteloze weduwe en hun 4-jarig zoontje achter.
Mijn tante was toen een tijdje op de dool, maar vond ook spoedig troost. Een buurman zorgde voor de afhandeling van haar administratie na het ziekteproces van haar man. Buurman was bediende bij de ziekenkas en vrijgezel. Hun band werd dra inniger en tante werd onverwacht zwanger. De bevalling was voorzien eind juli 1966, een goed jaar na het overlijden van nonk. Algemene consternatie in het dorp en schandaal in de familie!
Niemand wou het peterschap van de ongewenste baby opnemen. Ik had toen net mijn plechtige communie gedaan en was er volgens het kerkelijk recht klaar voor. Mijn mening werd niet gevraagd, ik werd dus aangeduid.
Zo komt het dat ik als 12-jarige peter werd van mijn nichtje Nadia die geboren werd op 31 juli, en níet op 1 augustus. Mijn nieuwe nonkel Jan had de geboorte één dag later aangegeven, om de zogezegde schande wat te minimaliseren, hij loog zich een maandje camouflage bij mekaar. Grappig achteraf.
De band met mijn petekind is steeds uitstekend geweest. Ik was door de jaren heen een grage gast in haar huis. Ik had wisselende vriendinnen, zo is dat, maar ze waren allen even welkom. Dat pleit voor de genereuze Nadia. Ook dit jaar was ik graag langsgegaan voor haar verjaardag, ook om haar te vertellen over mijn recente fietstocht met Nathalie. We reden door de regio van nonk, de eerste man van haar ma, zware nostalgie voor mij. Ik weet dat Nadia zulke verhalen graag aanhoort, het brengt haar telkens wat dichter bij de levenstragiek van haar ma, overleden in 2016 na vele jaren bijna complete dementie. Elke familie draagt zijn drama’s.
Maar ik heb dit jaar niks gedaan voor die verjaardag van Nadia. Ik was het niet vergeten, maar ik voelde het gewoon niet, de behoefte ontbrak volledig. De laatste keer dat ik, ook om Nathalie voor te stellen, bij haar op bezoek ging, liep het volledig mis. Onze entree was meteen verkeerd, ik werd onthaald op een zachte tirade, een ongrijpbaar verwijt.
Nadia overtaterde mij met warrige verhalen over mijn schoondochter Vé en mijn gewezen vriendin Tonia.
Er waren blijkbaar spontane onderonsjes geweest tussen die drie vrouwen om mijn persoon te evalueren, mijn karakter en inborst te bespreken, mijn eer en goede naam onder mekaar te bevragen. Een gans gedoe, vernam ik daar ter plaatse, waar ik niet zo fraai uitkwam. Althans dat maakte ik op uit de gemoedsgesteltenis van Nadia. Van een koude douche gesproken. Nathalie bleef bijna onvermeld wegens nauwelijks voorgesteld, Vinnie was ook geen onderwerp wegens mijn bedenkelijk menszijn, ergo verdacht vaderschap, althans volgens de conclusies van vermeld trio. Nadia was de verontwaardigde spreekbuis.
Ik heb daar toen bliksemsnel moeten schakelen, niet om mijn vege vel te redden maar om de zaken in een goed daglicht te stellen. Om haar toch nog een tikkeltje tactvol duidelijk te maken dat ze haar boekje was te buiten gegaan. Dat ze zich had gemoeid met een aangelegenheid die de dood van mijn zoon aanging, en dat ik daar met mijn ganse wezen, inclusief mijn leed, nog altijd als zijn vader zat. Niet meer of niet minder, te nemen of te laten lieve Nadia. En blijf best in uw eigen winkel, voilà.
Ik voelde me plots bevuild door mensen die buitenstaanders waren aan mijn verdriet, die precies wilden genieten van een gevaarlijk daderschap dat ze me toedichtten. Gekonkelfoes en ranzige praatjes achter mijn rug, een foute vader moet dat kunnen dragen, zo stonken hun stoute praatjes. En dan was Nadia nog zo dom om mij daar kond van te doen, meteen bij binnenkomen, het venijn als intro, zo kende ik haar niet. Ze had haar weg verloren aan de overkant, in goedkoop geroddel, mij gewoon verloochend.
Het spijtige feit dateert van een paar maand geleden, ik heb er maar twee nachten van wakker gelegen. De schaarse gelederen zijn dus weer wat uitgedund, maar ik strijd rustig verder, ik beoog mijn innerlijke vrede.
Ik laat voortaan, met mondjesmaat, mensen ter plaatse. Men doet maar.
Ik heb genoeg aan mijn eigen verhaal, het geluk kwam na het drama.
Wie dat niet kan verdragen, moet niet bij mij komen klagen. Nogmaals, ik ben geen pispaal of geen boksbal, ik draag mijn lijden, maar niet te allen prijze. Stop met te schoppen mensen, zo niet, dan verwijder ik me. Dan verdwijn ik uit jullie onvolmaakte levens, met gefnuikte wensen en mislukte liefdes, jullie eeuwig gekrakeel en semi-seksuele frustraties.
Want daar gaat het toch allemaal om. Ik ben altijd die gewilde zondebok omdat ik vriendelijk blijf én tegelijk niet met mijn kloten laat spelen. Omdat ik voor het weelderig sensuele leven blijf gaan, omdat ik mijn hart telkens openstel voor weer eens een nieuwe liefde, ik probeer tenminste.
Tot het finaal definitief lukt, en dat is nu mijn geluk. Lees dit goed beste kniezers, het is mijn zeer grage preek, breek uit uw lamme, luie leven. Berg die nijdigheid op, slik uw afgunst in, stop die ziekelijke jaloezie.
Hou op met sterven bij leven, leef gretig tot aan uw dood. Eet gulzig van de liefde en drink traag van uw verdriet. Spreid uw hart en bij gelegenheid uw armen en uw benen, ontvang alle zegeningen, maar eerst en vooral: durf u te smijten, heb het lef om uzelf te zijn!