Twee gewezen directieleden van museum Kazerne Dossin zochten anderhalf jaar geleden een nieuw speeltje. Ze waren uitgekeken op die Holocaust en dat eeuwig gelamenteer van die Joden. Bovendien zat het land Israël hen flink in de weg. De zelfredzaamheid van de Israëli’s was hen een doorn in het oog. Het deed hen te veel denken aan die belegen sociaaldemocratie van de volksverheffing. Zij prefereerden eigenlijk het mediagenieke slachtofferschap zoals perfect bespeeld door de Palestijnse propaganda. De politiek van de zogezegde miskende minderheden leek makkelijker haalbaar.

Dat mocht niet met zoveel woorden gezegd worden, dus werden er ideologische bochten gemaakt via de hippe kapstokken van ‘niet polariseren’ en de ‘wij/zij-politiek’ vermijden. Zij sloten naadloos aan bij wat eerder ‘politieke correctheid’ heette, heden het intolerante woke-gemekker. Een heilige cultuur, haast een cultus, van het culpabiliseren.

De twee bobo’s van Dossin waren magistrale docenten van deze trendy leer, zij dokterden ter plekke de perverse doctrine verder uit. Spreek zeker niet van jihadsme, oreerden ze, maar bestempel het als religieus terrorisme. Verbloem en verdoezel vooral, de doem is altijd en overal voor Israël. Geen beter Joden dan dode Joden. Ik citeer hen impliciet.

Ik heb het over Christophe Busch en Marianne Verplancke, het gezworen duo van de vrolijke ontwijkfilosofie. Indirect bedrijven zij een immoreel gedweep met het cultuurmarxisme, waarvan het jongste kindje BLM heet: black lives matter. Samuel Patty die op straat in Parijs de keel werd overgesneden door een jihadist, is voor hen een bewust onbekende.

Evenmin hebben zij blijkbaar weet van professor Djalali, hij zit in Iran te wachten op de voltrekking van zijn doodstraf, wegens zogezegde spionage. In werkelijkheid had de dappere man het vertikt om als gastdocent in ons land te spioneren voor het theocratische Iran. Ik kijk nog altijd uit naar het eerste commentaar van het HA-instituut op deze aberrante misdaden. Zij zwijgen er ‘wijselijk’, ze vrijen de islamisten op. Zij bestellen liever een dure studie over hoe het ‘conflict’ oplossen tussen ‘de politie en de jongeren’. Wat een schaamteloos zwaktebod, dit is zelfs een vaandelvlucht weg van de mensenrechten. Een morele collaboratie.

Busch en Verplancke zijn trendy praatjesmakers, zij mogen dankzij Vlaams minister Bart Somers een dik pak overheidsgeld verbrassen. Het gaat om honderden miljoenen over de laatste twee jaar. Verplancke zit minstens met haar linkervoet in de PVDA, Busch is een slappe links-liberaal die zich te pletter theoretiseert.

Ik heb recht van spreken. Ik werkte bijna vijf jaar voor beiden, als gids in het museum KD. Ik werd ooit gekapitteld door Verplancke omdat ik vriendjes van Busch verkeerdelijk gegidst had. Het was een groepje onder aanvoering van een extreemlinkse havik. Als een razende ging hij te keer tegen de staat Israël. Ik remde hem beheerst af, wees op de kwetsbare democratie van een klein landje te midden van de Arabische-islamitische dictaturen. Het kot was te klein, waar haalde ik die afwijkende mening? Ik wees er gewoon op dat we toch niet mogen… polariseren. Mogen we ook de vrijheid en gelijkheid van de Verlichting niet blijven propageren? Israël is ons laatste Westers bastion te midden van religieuze baronieën.

Is een rabiaat terroristische organisatie als Hamas op Gaza misschien een vrijheidsbeweging? Nee toch! Op de Westbank vergeet potentaat Abbas al meer dan tien jaar verkiezingen uit te schrijven. Dan vind ik dat die arme Palestijnen inderdaad onderdrukt worden, op de eerste plaats door hun eigen leiders. Dan poneer ik mijn dwarse mening, zelfs niet openlijk, dat de oplossing enkel kan komen van een Groot-Palestina, een soort confederatie zoals… België. Wij houden toch al zovele decennia stand met onze drie gemeenschappen, zijnde Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Het is misschien nog een wankel bestel maar wij voeren toch geen oorlog.

Waarom moet het als een utopie gelden dat Israël, Gaza en de Westbank zouden samensmelten? De Joden zijn eigenlijk evengoed Palestijnen, tenminste zo werden ze in Europa genoemd na de Holocaust. Zodus.

Deze theorie wordt verketterd door Busch en Verplancke, zelfs door de meeste collega’s gidsen. Ze komen niet bij van verbijstering. Ik vloek in de kerk, nee in de moskee van de Palestijnen, de panda’s van het wakke Westen. Maar die arme Palestijnen vragen niet liever dan aansluiting te krijgen met het eerder rijke en zeker vrije Israël. Dat is niet hun officieel geldende versie, ook niet voorzien in het partijprogramma van de PLO, maar wel de hoogste wens van ‘Mohammed met de fez’. Er is zelfs een overgrote meerderheid van Palestijnse intellectuelen die deze mening delen, maar dat mogen ze niet in het openbaar gaan verkondingen.
De islamitische ideeënpolitie controleert.

Ik ben geen alleenstaander met dit rare gedacht, ik verkeer in goed gezelschap. Het is het ultieme streven van Vrede Nu in Israël, een nogal linkse beweging die momenteel wordt geleid door de dochters van de vorig jaar overleden wereldauteur Amos Oz (hij was stichter en grote inspirator van Vrede Nu). Deze mooie weetjes heb ik zelf bij mekaar moeten sprokkelen, dat werd niet onderwezen bij de gidsencursus in Dossin, laat staan onderschreven door de progressieve goeroes Busch en Verplancke. Van hen kregen we wel academische heerschappen als Rik Pinxten voorgeschoteld, die ons omzeggens kwam verketteren als we onze Vlaamse identiteit zouden durven onderschrijven. Het kwam er op neer dat we ons als geboren kosmopolieten moesten gedragen, fier zijn op onze wereld-identiteit. Steriele praatjes, gebakken lucht, indoctrinatie.

Mijn sterkste argument voor dat Groot-Palestina vind ik bij de überlinkse … Hanna Arendt. Zij propageerde dat idee al in de late jaren ’40. Busch en Verplancke moeten hun huisbijbel dus herlezen, de oplossing is nabij.

Wat ze ook moeten nakijken is het liefdesparcours van madam Arendt.
Ze was de jonge minnares van haar groot idool Martin Heidegger. Deze filosoof was een fervente fan van Hitler en de nazi’s, hij maakte grote sier en nog meer carrière onder de bruine dictatuur. Heidegger heeft zich ook nadien niet expliciet gedistantieerd van het nazistische regime, laat staan geëxcuseerd. Hanna Arendt onderhield na haar lange liaison met de foute filosoof nog een jarenlange vriendschap met de man. Hij was haar eeuwig nazi-lief. Dat kan tellen voor een Joodse intellectuele waar nu zo graag mee gedweept wordt. Haar naam is verbonden aan een instituut voor de stedelijke mensenrechten in Mechelen. Een aangebrand speeltje voor linkse wereldverbeteraars.

Ja ik ben gebeten op Busch en zijn abstracte evangelies van het leeg gelul. Toen mijn zoon in 2018 overleden was, schreef ik het Lied van Vinnie, een ode aan de hoop en de moed die mijn kind ook terminaal nog betoonde. Ik linkte de boodschap zelfs aan Kazerne Dossin en de eeuwige strijd tegen onrecht en onderdrukking. Ik hield een betoog voor weerbaarheid. Mijn boek werd voorgelegd aan directeur Christophe Busch, hij heeft niet gereageerd. Nooit. Op geen enkel moment. Ook niet toen hij me op het lijf liep in het museum. Zelfs samen in de lift staan bood geen gelegenheid. Dat is de kerel die de filosofie van de Joods-Franse Emmanuel Levinas rondbazuint in de media, dat wil zeggen: aandacht voor de kleine man, het stil gebaar, de expressie van een gelaat, de blik in mekaars ogen enz.

Larie Busch, rot op man. Ik heb lak aan dat surrogaat van mensenrechten waar je voor staat. Met dat HA-instituut is de hypocriete cirkel rond. Ze zijn uitgekomen bij een linkse filosofe die een overtuigde nazi adoreerde. Ik ben niet slim genoeg om dit te verstaan. Is dit de ‘banaliteit van het kwaad’? Volgens Hanna Arendt zat daar de kern van het meedogenloze nazisme. Mensen gaan collaboreren in hun nietszeggende alledaagsheid.

Busch en Verplancke behoren tot de zogezegde wereldverbeteraars.
Ze worden geprezen in de trendy media. Maar ondertussen zijn het de wegbereiders van de botsende beschavingen.
Onze grote Europese waarden van de Verlichting staan op het spel. De clash met de islam kan ons westers vrijheids- en welvaartsmodel doen torpederen. Het einde van onze cultuur en onze beschaving dreigt misschien. Wie nog weerwerk wil bieden, wordt meteen versleten als een rechtse rakker. Vlaamse traditie wordt op de helling gezet, de hoofddoekjes gaan de boventoon voeren.

Deze teloorgang past helemaal in het kraam van de blind ideologische collaborateurs. Ze steken geen poot uit voor ons traditioneel model van samenleven. Ze propageren diversiteit en ze verketteren onze eigenheid. Het lijkt het nieuwe normaal, het is mediageniek en sexy aanvaardbaar. Het klinkt als volksmuziek en het swingt als een volle tiet, maar het is razend gevaarlijk door zijn ogenschijnlijke banaliteit.

Het gaat om opgedrongen zeden en morele tirannie. Busch en consoorten zijn ethische dictators. Ze verkopen het grote kwaad van carrièremakers.

Nog even een greep uit de lezingen op de agenda van het HA-Instituut.
Ze situeren zich vooral aan de strict dogmatische en politiek correcte kant. Zo figureert er activiste Nadia Fadil, bekend van haar Facebook motto ‘Fuck Flanders’. We vinden ook de Joodse zelfhaatster Anya Topolski terug, met haar krankzinnige mening dat moslims de nieuwe Joden zijn. Ook de donkerrode Eric Corijn is van de partij, hij is een gewezen trotskist en was lid van de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL).

Het HA-fabriekje kreeg een startsubsidie van 235.000 euro, in 2021 werd er nog 236.940 euro bij opgelegd. Dit hoog bevlogen hobby van Busch en co wordt gefinancierd met ons belastinggeld. Het lijkt bijna zelfbediening.